دیدگاه‌های شما و من

یکی ازدلایلی که گفتم بهتره درپاسخ هم دخالت نکنیم همینه.باعث بی نظمی میشه.شماببین الان موضوع به کجا کشیده شد.
البته تفسیر شما هم از باز بودن پاسخ ها ایراد داره.(معنی ش اظهارنظر هست منتهی نظر نسبت به کی؟؟مااومدیم اینجاتا ازاستاد یاد بگیریم یااز همدیگه؟االته که نظر هرکس محترمه منتهی درجای ومکان خودشه.)
درمورد بقیه صبت هاتون هم فقط همینقد بدونید شماادعاهایی مطرح کردید ولی پاسخ ندادید بلکه فقط تفسیر کردید!نه معیاری دادید برای تفکیک تصمیم انسانی ازغیر انسانی(مثلا فرض کن قراره با میثم یه اختلاس میلیاردی کنیم ،انسانیه یا غیرانسانی یا شاید غیرقانونی؟)
پاسخ تون درمورد آمارهم با پاسخ قبلی درتناقض هست!درقبلی گفتید به انگیزه امنیت ووجهه اجتماعی میرن پزشکی اما اینجا گفتید آمار قرارنیست ازانگیزه بگه!(مگه تاحالا غیر این بوده؟!)شمااونجاگفتید واقعیت اینه تعداد کمی میخان پزشک بشن من گفتم اثبات کنید چون موضپوع هم کمی هست بالطبع باید به آمار رجوع کرد.من اونجا گفتم نگاهیی به تعداد داوطلبین بیندازید.
بقیه موارد هم جز یکی مورد(که اونهاهم دلایل قوی نیست)بیشترتفسیرهست وشما به تعبیری ،دچار گسترش متن شدید.
بخاطر جلوگیری ازاطاله کلام،دیگه جلوتر نمیرم.
ودرپایان از میثم وبقیه معذرت میخام بخاطر این موضوع فرعی و بی ربط من.
وازخانم الماسی هم خواهش میکنم درصورت تمایل به پاسخ وبرای جلوگیری ازبی نظمی که نه فایده ای برای میثم ونه مخاطبانش داردبه ایمیل من پاسخ بدن ممنون.sirjani2002@yahoo.com

سلام میثم عزیز.
قبلا هم بهت گفته‌ام که وبلاگت چقدر عزیزه برام.
بهت گفتم که به هر بهانه‌ای محتوا بیرون بده، حتی شده گفتگوی عادیت با آدما رو ضبط کن و منتشر کن.
این فرصت مصاحبت دیجیتال برای امثال من خیلی مغتنمه.
حتی اگه این مصاحبت یک طرفه باشه.
یا با تاخیر پست‌هات رو بخونم.
یا خیلی کم کامنت بذارم.

اخیرا شروع کردم به خوندن تمام پست‌ها و کامنت‌هات.
توی نوشته‌هام هم نسبتا زیاد بهت لینک می‌دم ولی خب ویرگول بک‌لینک نمی‌فرسته و خودم هم نمیام این‌جا بگم. (شاید برای شکل‌گیری گفتگو بهتر باشه بگم.)

حرف‌های تو بذرهای مهمی رو توی فکر شخص من کاشته. البته واحد اندازه‌‌گیری این تاثیر کامنت‌هایی که گذاشتم نیستن. ولی راست می‌گی، باید بیشتر حرف بزنم.
(کلا این وسواس رو برای همه‌ی آدمای جذاب زندگیم دارم که از حرف زدن باهاشون می‌ترسم. می‌ترسم وقتشون گرفته بشه. ترجیح می‌دم در سکوت دنبالشون کنم و گاهی با این‌که تاثیرات خیلی زیادی ازشون می‌گیرم ولی هیچ حرفی بهشون نمی‌زنم. مثلا برای محمدرضا شعبانعلی هم این ترس رو داشتم. حتی طوری رفتار کردم که شاید اون موقع احساس کرد که زیاد دوست ندارم باهاش حرف بزنم! در حالی که خودش یه جایی گفته بود این اشتباهه که فکر کنین پیامک زدن به من باعث می‌شه وقتم گرفته بشه، گاهی به این حرف زدن‌ها و تماس‌ها نیاز هست. من حتی سالی یک‌بار هم این کارو انجام نمی‌دم.)

خلاصه به قول خودت:
مرسی که هستی! 🙂

به نظر من آدمها با ناخودآگاهشون تصمیم میگیرن . اما اینکه این ناخودآگاه چه جوری باشه بستگی به تربیت و محیطی داره که توش بزرگ شده . حتی اینکه اصلا زیبایی چی هست هم به همین ناخودآگاه بستگی داره . الان همه زنان حرمسرای قاجار رو مسخره میکنن میگن این گنده های سیبیلو چه خوشگلی ای دارن آخه . تحریک احساسات هم بین افراد مختلف فرق داره چون ناخودآگاهشون فرق داره . مثلا اون چیزی که باعث تحریک احساسات یک ایرانی میشه ممکنه در یک آلمانی هیچ معنی ای نداشته باشه . چیزی هم که من طبق تجربه بهش رسیدم آقایون احساساتی تر از خانوم ها هستن حتی در مسائل مدیریتی ، یا موقع استخدام و ارتقاء افراد ، اما خانوم ها چون آسیب پذیر تر بودن یاد گرفتن که منطقی تر و عاقلانه تر تصمیم بگیرن .

میثم عزیز،
از شما بابت نوشته های دلنشین و مفیدتون که ازشون بهره ها بردم بسیار ممنونم. ورود به دور هزاره دوم از نوشته هاتون رو تبریک میگم. امید که پیوسته و پیوسته تر بنویسید.
منتظر چند تا مطلب دیگه هم هستم:
ماجان،
حسین دهباشی،
و دنباله ی پست “وقتشه راه کتاب‌خوانی رو حرفه‌ای آغاز کنید! فعلا با ثبت فعالیت شروع کنید.”

پایدار باشید.

با سلام
با نهایت تاسف اون مثالی که زدین هیچ ربطی به میانه روی نداشت بیشتر تفکر کنید دوست عزیز.

با عرض سلام و ادب
حدودا از اردیبهشت ماه امسال بود که اینجا را پیدا کردم و مشتری‌اش شدم. برخی از مطالب را خوانده و دنبال کرده‌ام و بعضی ها را هنوز خیر. ولی تقریبا از ۹۵ درصد آن‌هایی که خوانده‌ام هم لذت برده‌ام و هم استفاده کردم. از این رو از شما سپاس‌گزارم.
راستش تا به اکنون اینجا دیدگاهی قرار نداده ام و این اولین آن است، چون تصور نمی کردم که آنچه که احتمالا اینجا می‌نویسم می‌تواند چیز سودمندی باشد. البته برای مطلب با عنوان «کدام را ترجیح می دهید؟…» چند بار وسوسه شدم که دیدگاهی قرار دهم ولیکن چون تجربه درستی از هیچ یک از دو حالت مورد سوال نداشتم بر وسوسه ام غلبه کردم.
در مورد چهارم نوشته فوق جایی فرموده اید تعداد دیدگاه ها رابطه مستقیمی را با انرژی و حس خوب داشتن دارد. راستش فکر نمی‌کردم به صورت خاموش و بی‌صدا دنبال کردن مطالب بتواند بر روی نویسنده تاثیر منفی بگذارد. دست‌کم این طور با خودم تصور می کردم حرفی که جایی می زنی باید نکته ای یا مطلبی در خود داشته باشد وگرنه وقت خود و خواننده (شنونده) را تلف کرده‌ای. بیتی از حافظ هم وجود دارد که بی‌ربط به این موضوع نیست که می‌گوید:« در میان نکته‌دانان خودفروشی شرط نیست * یا سخن دانسته گو ای مرد عاقل یا خموش»
امیدوارم سلامت و پایدار باشید
با احترام

سلام
منم میگم ممنون که شماهستید.
اول آخری،پاسختون به دیدگاه هاازنظر من عادی ومعمولی بود.لحن تندی مشاهده نشد.منتهی چیزی که هست اینه که مامعمولا تحمل شنیدن حرف مخالف رو نداریم!یادمه زمانی یکی ازبزرگان حقوقی،میگفتن« رای یکی ازدوستانم رو که دردادگاه تجدیدنظر مشغول به کاربودن،نقدکردم وبعد درمجله ای منتشر کردم،اون قاضی دوستیشو باهام بهم زد!».منتهی به نظرمن هرجا خاستین با منطق صرف برین جلو ناموفق بودین(من یه جاهایی باخودم میگفتم میثم میخاد بزور بگه خارج نرین!)در موضوعاتی مث خارج رفتن،انتخاب رشته(کتابخوانی توش اثباتی مورداثباتی نبود)،تا قبل از همین نوشته قبلی(پاسخ به انواع کارکردن)،یجوری میخاستی اثبات کنی (بامنطق)که مثلا خارج رفتن خوب نیست.این نوشته قبلی که یکی ازمواردشم خارج رفتن بود به خوبی،ازخارج نرفتن دفاع کردی که منطقم صریحاتوش نبود.این شیوه استدلال پذیرفتنی تر هست تا شیوه های اثباتی صرف.چونکه ما انتخاب رشته و…با استدلال انتخاب نکردیم که حالا بخاییم با استدلال نریم تو یه رشته(این موارد خیلی جاها به حرکت جامعه مربوطه،مثلا ببین چرا قبل ازسال های دهه سی وقبل تر براحتی میرفتن رشته های ادبیات،فلسفه، حقوق(غالبا هم وکیل نمیشدن!برعکس حالا)،ولی حالااکثراتجربی؟تازه اونایی که نرفتن ،نتونستن !وگرنه اونام ته قلبشون میخاستن دکتربشن!)معمولا احساسی بوده.اخیرا کتابی درمورد یکی از بزرگان حقوق کارنوشته شده،ازشون سوال شده بود چرا رفتین حقوق؟ایشونم خیلی راحت باصداقت کامل گفته بود نمیدونم!کفته بود من نمیتونم بگم بخاطر عدالت واین چیزا،که اون سن اصلا نمیفهمدم اینا چی هستن.چون اون زمان رشته های ادبی،همه میرفتن فلسفه یا حقوق،ماهم رفتیم حقوق.
درموردمشارکتم،متاسفانه نه تنها دراینجا،بلکه درکلاس ها هم ،خیلی کمه،به نظرم یه دلیلش اینه ،یه جورایی میترسیم بقیه فک کنن ما خنگ هستیم!درصورتی که ما معمولا وقتی به کلاسی می ریم یا سایتی رو مطالبش رو دنبال میکنیم،اصل براینست که خنگ یاهمون ناآگاه هستیم!حالا چه سوال بکنیم یانکنیم ورفتیم که یاد بگیریم وگرنه به اون سایت یاکلاس نمیرفتیم.باسوال نکردن وعدم مشارکت،فقط انضباطمون رو بیست گرفتیم چون ساکت بودیم!(دردناکتراینه که اگه سوالی هم نداشته باشیم ،اشتباهی رفتیم اون کلاس وداریم وقتمون رو تلف میکنیم )وخیلی موارد حتی ممکنه برخلاف اونچه فک میکنیم متن رو اشتباه متوجه بشیم!(که معمولا اشتباه متوجه میشیم!)برای همون تمایلی به سوال پرسیدن نداریم.ازنظرمن موقعیتهای اینجوری رو نباید ازدست بدیم،چراکه چه نعمتی ازاین بالاتر شما باراقم سطوربصورت زنده ومستقیم درارتباط هستین درحالی که درمورد کتاب اینگونه نیست وشماممکنه برای فهم اون کتاب مجبوربشین به کتاب دیگه ای رجوع کنید.

آقای میثم مدنی: من معمولاً کامنت نمی زارم اما وبلاگ و مطالب شما اینقدر خوب و شفاف بود و هست که من را وادار به تشکر و یا بعضی اوقات اظهار نظر می کنه از طرف دیگه این که شما به نظر مخاطبتون ارزش قائلید و خیلی وقت ها من را به راه های بهتر راهنمایی کردید بعد از این که نظرم رو خوندید. خوشحالم در خاکی زندگی می کنم که آدم هایی مثل شما ارزشمند هنوز ماندن در این خاک رو انتخاب کردن و مهاجرت نکردن. ممنونم به خاطر وبلاگ خوبتون

اون نوشته انگلیسی کاملا مفهمومش مخالف با مذمت دلسوزی برای خود هست و با کل مقاله در تعارضه . اتفاقا تشویق میکنه و میگه کسی که حساس نیست همدل هم نیست

کاملا موافقم. خیلی وقتها ما به خودمون سخت میگیریم وسخت کار می کنیم که نهایتا برسیم به اون زمان استراحت. یعنی من کاری ما خیلی وقتها در خدمت من تنبل قرار میگیره و سخت کار میکنه تا نهایتا من تنبل به آسودگی برسه

سلام
با توجه به اینکه هر دو مدل رو تا حدودی تجربه کردم، براساس ویژگی های شخصیتیم مدل یک هفته روزی ۱۵ ساعت و یک هفته استراحت رو ترجیح میدم.
ممنون از مطالب خوبت.

فتح تپه‌ها، چندین بار اول جذابه،
ولی اگه واقعاً به دنبال هدفی متعالی‌تر از مادیات باشی، دیگه بالا رفتن از تپه‌ها برات مثل عادت‌های دیگه آزاردهنده می‌شه، هر چند که عده‌ای لذت‌شون توی همین تکرارهاست …
همه‌ی ما فطرتاً به دنبال پیشرفتیم، اما زمانی که در چشم ما تعالی فقط جنبه‌ی مادی پیدا کند، و دنبال راحت‌ترین باشیم، درک تلاش و تحمل سختی برای فتح یک قله، احمقانه به نظر خواهد رسید.

تپه هایی که برای همه قابل رویت هستن.
برای کسی که تا بحال تپه ای رو فتح نکرده، فتح هر تپه ای انگیزه بخشه.
برای کسی که در گذشته تپه های زیادی رو فتح کرده، فتح هیچ تپه ای انگیزاننده نیست.
برای همینه که معمولا افرادی که در کودکی و نوجوانی در رشته های مختلف مقامات مختلفی داشتن به جوانی که میرسن به خودشون استراحت میدن و دنبال چیزایی میرن که واقعا براشون لذتبخشه و یهو دیگه هیچ خبری از موفقیت هاشون نمیشه چون تپه ها و قله های شخصی خودشون رو کشف میکنن وحتی قدرتمندتر که باشن، میسازن؛ ممکنه برای کسی جز خود فرد اون تپه یا کوه قابل مشاهده نباشه.
به یه سنی که میرسی واقع بین میشی و به مهارتی می رسی که قبلا نداشتی و کسی هم درباره ش حرفی نمیزنه. همه میتونن با هر شرایطی رویای مشترک داشته باشن اما وقتی واقع بین شدی متناسب با شرایط و شخصیت خودت برای حال و آینده هدفگذاری می کنی.

تپه نوردی و کوه نوردی جفتشون لذت رسیدن به قله رو دارن .شاید بهتر باشه به این فکر کنیم که ایا لزوم موفقیت در رسیدن به بالا تپه یا کوه یا در مسیر بودن یا … هست یا نه کمی بیشتر فکر کنیم که بدانیم معیار و تعریف ما از موفقیت چیست …

سلام میثم عزیز
چه جوری قله مون رو انتخاب کنیم تا ارزشش رو برای ما داشته باشه و وقتی بهش رسیدیم حسرت انتخاب اشتباه کردن رو نخوریم؟ خودم فکر میکنم شاید کمی تپه نوردی در اوایل، نشستن روی شانه ی بزرگان -مطالعه- بهمون دید بده که اطرافمون چی قرار داره و از این طریق بهتر بتونیم قله مون رو انتخاب کنیم. دوست دارم حرفای شما رو هم در این زمینه بشنوم.ممنون