دیدگاه‌های شما و من

با عرض سلام و ادب
حدودا از اردیبهشت ماه امسال بود که اینجا را پیدا کردم و مشتری‌اش شدم. برخی از مطالب را خوانده و دنبال کرده‌ام و بعضی ها را هنوز خیر. ولی تقریبا از ۹۵ درصد آن‌هایی که خوانده‌ام هم لذت برده‌ام و هم استفاده کردم. از این رو از شما سپاس‌گزارم.
راستش تا به اکنون اینجا دیدگاهی قرار نداده ام و این اولین آن است، چون تصور نمی کردم که آنچه که احتمالا اینجا می‌نویسم می‌تواند چیز سودمندی باشد. البته برای مطلب با عنوان «کدام را ترجیح می دهید؟…» چند بار وسوسه شدم که دیدگاهی قرار دهم ولیکن چون تجربه درستی از هیچ یک از دو حالت مورد سوال نداشتم بر وسوسه ام غلبه کردم.
در مورد چهارم نوشته فوق جایی فرموده اید تعداد دیدگاه ها رابطه مستقیمی را با انرژی و حس خوب داشتن دارد. راستش فکر نمی‌کردم به صورت خاموش و بی‌صدا دنبال کردن مطالب بتواند بر روی نویسنده تاثیر منفی بگذارد. دست‌کم این طور با خودم تصور می کردم حرفی که جایی می زنی باید نکته ای یا مطلبی در خود داشته باشد وگرنه وقت خود و خواننده (شنونده) را تلف کرده‌ای. بیتی از حافظ هم وجود دارد که بی‌ربط به این موضوع نیست که می‌گوید:« در میان نکته‌دانان خودفروشی شرط نیست * یا سخن دانسته گو ای مرد عاقل یا خموش»
امیدوارم سلامت و پایدار باشید
با احترام

سلام
منم میگم ممنون که شماهستید.
اول آخری،پاسختون به دیدگاه هاازنظر من عادی ومعمولی بود.لحن تندی مشاهده نشد.منتهی چیزی که هست اینه که مامعمولا تحمل شنیدن حرف مخالف رو نداریم!یادمه زمانی یکی ازبزرگان حقوقی،میگفتن« رای یکی ازدوستانم رو که دردادگاه تجدیدنظر مشغول به کاربودن،نقدکردم وبعد درمجله ای منتشر کردم،اون قاضی دوستیشو باهام بهم زد!».منتهی به نظرمن هرجا خاستین با منطق صرف برین جلو ناموفق بودین(من یه جاهایی باخودم میگفتم میثم میخاد بزور بگه خارج نرین!)در موضوعاتی مث خارج رفتن،انتخاب رشته(کتابخوانی توش اثباتی مورداثباتی نبود)،تا قبل از همین نوشته قبلی(پاسخ به انواع کارکردن)،یجوری میخاستی اثبات کنی (بامنطق)که مثلا خارج رفتن خوب نیست.این نوشته قبلی که یکی ازمواردشم خارج رفتن بود به خوبی،ازخارج نرفتن دفاع کردی که منطقم صریحاتوش نبود.این شیوه استدلال پذیرفتنی تر هست تا شیوه های اثباتی صرف.چونکه ما انتخاب رشته و…با استدلال انتخاب نکردیم که حالا بخاییم با استدلال نریم تو یه رشته(این موارد خیلی جاها به حرکت جامعه مربوطه،مثلا ببین چرا قبل ازسال های دهه سی وقبل تر براحتی میرفتن رشته های ادبیات،فلسفه، حقوق(غالبا هم وکیل نمیشدن!برعکس حالا)،ولی حالااکثراتجربی؟تازه اونایی که نرفتن ،نتونستن !وگرنه اونام ته قلبشون میخاستن دکتربشن!)معمولا احساسی بوده.اخیرا کتابی درمورد یکی از بزرگان حقوق کارنوشته شده،ازشون سوال شده بود چرا رفتین حقوق؟ایشونم خیلی راحت باصداقت کامل گفته بود نمیدونم!کفته بود من نمیتونم بگم بخاطر عدالت واین چیزا،که اون سن اصلا نمیفهمدم اینا چی هستن.چون اون زمان رشته های ادبی،همه میرفتن فلسفه یا حقوق،ماهم رفتیم حقوق.
درموردمشارکتم،متاسفانه نه تنها دراینجا،بلکه درکلاس ها هم ،خیلی کمه،به نظرم یه دلیلش اینه ،یه جورایی میترسیم بقیه فک کنن ما خنگ هستیم!درصورتی که ما معمولا وقتی به کلاسی می ریم یا سایتی رو مطالبش رو دنبال میکنیم،اصل براینست که خنگ یاهمون ناآگاه هستیم!حالا چه سوال بکنیم یانکنیم ورفتیم که یاد بگیریم وگرنه به اون سایت یاکلاس نمیرفتیم.باسوال نکردن وعدم مشارکت،فقط انضباطمون رو بیست گرفتیم چون ساکت بودیم!(دردناکتراینه که اگه سوالی هم نداشته باشیم ،اشتباهی رفتیم اون کلاس وداریم وقتمون رو تلف میکنیم )وخیلی موارد حتی ممکنه برخلاف اونچه فک میکنیم متن رو اشتباه متوجه بشیم!(که معمولا اشتباه متوجه میشیم!)برای همون تمایلی به سوال پرسیدن نداریم.ازنظرمن موقعیتهای اینجوری رو نباید ازدست بدیم،چراکه چه نعمتی ازاین بالاتر شما باراقم سطوربصورت زنده ومستقیم درارتباط هستین درحالی که درمورد کتاب اینگونه نیست وشماممکنه برای فهم اون کتاب مجبوربشین به کتاب دیگه ای رجوع کنید.

آقای میثم مدنی: من معمولاً کامنت نمی زارم اما وبلاگ و مطالب شما اینقدر خوب و شفاف بود و هست که من را وادار به تشکر و یا بعضی اوقات اظهار نظر می کنه از طرف دیگه این که شما به نظر مخاطبتون ارزش قائلید و خیلی وقت ها من را به راه های بهتر راهنمایی کردید بعد از این که نظرم رو خوندید. خوشحالم در خاکی زندگی می کنم که آدم هایی مثل شما ارزشمند هنوز ماندن در این خاک رو انتخاب کردن و مهاجرت نکردن. ممنونم به خاطر وبلاگ خوبتون

اون نوشته انگلیسی کاملا مفهمومش مخالف با مذمت دلسوزی برای خود هست و با کل مقاله در تعارضه . اتفاقا تشویق میکنه و میگه کسی که حساس نیست همدل هم نیست

کاملا موافقم. خیلی وقتها ما به خودمون سخت میگیریم وسخت کار می کنیم که نهایتا برسیم به اون زمان استراحت. یعنی من کاری ما خیلی وقتها در خدمت من تنبل قرار میگیره و سخت کار میکنه تا نهایتا من تنبل به آسودگی برسه

سلام
با توجه به اینکه هر دو مدل رو تا حدودی تجربه کردم، براساس ویژگی های شخصیتیم مدل یک هفته روزی ۱۵ ساعت و یک هفته استراحت رو ترجیح میدم.
ممنون از مطالب خوبت.

فتح تپه‌ها، چندین بار اول جذابه،
ولی اگه واقعاً به دنبال هدفی متعالی‌تر از مادیات باشی، دیگه بالا رفتن از تپه‌ها برات مثل عادت‌های دیگه آزاردهنده می‌شه، هر چند که عده‌ای لذت‌شون توی همین تکرارهاست …
همه‌ی ما فطرتاً به دنبال پیشرفتیم، اما زمانی که در چشم ما تعالی فقط جنبه‌ی مادی پیدا کند، و دنبال راحت‌ترین باشیم، درک تلاش و تحمل سختی برای فتح یک قله، احمقانه به نظر خواهد رسید.

تپه هایی که برای همه قابل رویت هستن.
برای کسی که تا بحال تپه ای رو فتح نکرده، فتح هر تپه ای انگیزه بخشه.
برای کسی که در گذشته تپه های زیادی رو فتح کرده، فتح هیچ تپه ای انگیزاننده نیست.
برای همینه که معمولا افرادی که در کودکی و نوجوانی در رشته های مختلف مقامات مختلفی داشتن به جوانی که میرسن به خودشون استراحت میدن و دنبال چیزایی میرن که واقعا براشون لذتبخشه و یهو دیگه هیچ خبری از موفقیت هاشون نمیشه چون تپه ها و قله های شخصی خودشون رو کشف میکنن وحتی قدرتمندتر که باشن، میسازن؛ ممکنه برای کسی جز خود فرد اون تپه یا کوه قابل مشاهده نباشه.
به یه سنی که میرسی واقع بین میشی و به مهارتی می رسی که قبلا نداشتی و کسی هم درباره ش حرفی نمیزنه. همه میتونن با هر شرایطی رویای مشترک داشته باشن اما وقتی واقع بین شدی متناسب با شرایط و شخصیت خودت برای حال و آینده هدفگذاری می کنی.

تپه نوردی و کوه نوردی جفتشون لذت رسیدن به قله رو دارن .شاید بهتر باشه به این فکر کنیم که ایا لزوم موفقیت در رسیدن به بالا تپه یا کوه یا در مسیر بودن یا … هست یا نه کمی بیشتر فکر کنیم که بدانیم معیار و تعریف ما از موفقیت چیست …

سلام میثم عزیز
چه جوری قله مون رو انتخاب کنیم تا ارزشش رو برای ما داشته باشه و وقتی بهش رسیدیم حسرت انتخاب اشتباه کردن رو نخوریم؟ خودم فکر میکنم شاید کمی تپه نوردی در اوایل، نشستن روی شانه ی بزرگان -مطالعه- بهمون دید بده که اطرافمون چی قرار داره و از این طریق بهتر بتونیم قله مون رو انتخاب کنیم. دوست دارم حرفای شما رو هم در این زمینه بشنوم.ممنون

آقای مدنی عزیز من هم چند وقتیه که به عنوان مسئول بازاریابی در یک استارتاپ کار می کنم، به چنین نتیجه ای رسیدم. اینکه منطقی بودن و ترندها و آمارها رو نشون دادن، تاثیر خاصی روی جذب دیگران نداره.
ولی به خودم میگفتم که عامه مردم یا آدم های سطحی اینطور هستند و مدیران کسب و کارها که مشتریان اصلی ما هستند، چنین ویژگی هایی ندارند ولی بتدریج به این نتیجه رسیدم که تاثیر احساسات در تصمیم گیری، یک ویژگی مشترک در انسان هاست.
این موضوع باعث نگرانیه که آیا باید برای تاثیرگذاری بر دیگران و فروش محصول یا خدمات خودمون، حرف های سطحی و کلی و غیردقیق بزنیم و وعده های آنچنانی بدهیم؟
مثلا یک استاد برنامه نویسی برای جذب دانشجو باید بگه که شما با یادگیری بهتر این درس درآمد بیست میلیون تومانی در ماه خواهید داشت. در حالی که میدونه واقعیت اینه که یادگیری اون درس در کنار درس های دیگه و پنج سال کسب تجربه و تلاش و کمی شانس (شرایط مساعد محیطی) و مهارت های فردی برای رسیدن به این درآمد لازمه. اما خب بیان این واقعیت هم برعکس شاید باعث دفع دانشجوهای علاقه مند بشه.

به نظر میرسید که هزینه صرفا در کارها و انتخاب ها مهم نیست و شرایط هم حرف های بسیاری برای زدن دارد .
گرچه همه ما از منطق به عنوان چیز خوب یاد میکنیم ولی تولید پیام با منطق و رساندن و موفقیت آن هزینه زیادی دارد .
شاید باید قبل از این که مشخص کنیم که با منطق سخن بگیم یا با احساس یا هرچیزی ، شرایط و هزینه تمام شده را بسنجیم .

کتاب اسمش mastery by george leonard هست.
https://www.amazon.com/Mastery-Keys-Success-Long-Term-Fulfillment/dp/0452267560

سلام بزرگوار
سوال : چرا این تعداد هجمه ها در دولت های قبل (قلبتر از قبلتر از قبل و …) نبود .
خیلی ها پیشنهاد کار میدهند و نمونه اش این همه جوان و استعداد و نخبه و خبره و …
به نظر در این دولت سربازها میخواهند ماشین رو هل بدند و از گل بیارند اما آقایون سوار کامیون هستند و دستی رو کشیدند و دنده عقب انداختند و قصد حرکت ندارند .
یه عده پیر فرتوت که اگر کار کن بودند مشکل نبود مشکل اینه که اومدن این آخر عمری خانه سالمندان نرن .

سلام
بسته به نوع کارم داره اگرکارم با مطالعه و تحقیق گره خورده باشه روزی 20 ساعت ولی اگر کار اداری و کارگری باشه همون هشت ساعت .