دیدگاه‌های شما و من

نرم افزار time quality رو که محمد فاضلی پیشنهاد داده بود، منم توصیه می‌کنم برا مدیریت زمان در استفاده از برنامه هایی نظیر تلگرام یا حتی خود موبایل

1 ) خیر، در شرط بندی شما شرکت نمی کنم.
2) خیر. سرزنشی در کار نیست.

جهت حسن ختام این بحث می خواهم بگویم که ” سیستم غلط افراد و کسب و کار غلط را به بار می آورد.”
من با دیدگاه مسئله ای که شما مطرح کرده بودی ، برنامه ام را مطرح کردم. در حقیقت هیچگاه این گونه نبوده که من به اهدافم نرسم. در مورد برنامه ی کتابخوانی ام ، به دلایل مختلفی شاید نتوانسته ام که چند جلد کتابی را که مشخص کرده بودم ، تهیه کنم و بخوانم. وگرنه الان که حساب می کنم ، می بینم به 90 درصد اهدافم رسیده ام. برای خودم مشخص کرده بودم که اگر به این سن و سال برسم ، باید هزار جلد کتاب را خوانده باشم. البته تا پایان امسال به این رکورد که مشخص کرده بودم ، خواهم رسید. یعنی در کل من در 1/15 از برنامه ی کلی ام عقب ماندگی داشته ام.
وقتی مسئله ار از دیدگاه مسئله شما مطرح کردم ، شما فکر کردید که من شکست خورده ام.
اما بگذارید مسئله واقعی را بیان کنم.
خب بر فرض مثال، من برنامه می گذارم که امسال 100 جلد را بخوانم ولی در نهایت 95 جلد کتاب را می توانم مطالعه کنم.( عدد 100 واقعی نیست فقط حهت بیان مسئله به کار رفته است)
خب من در هدف گذاری کلی که قرار بود 100 جلد بخوانم شکست خورده ام. چون نتوانسته ام به 100 جلد برسم.
خب در این 15 سال ، فقط دوبار توانسته ام بیش از 100 جلد بخوانم این یعنی 2/15 درصد موفقیت.
اما هیچ گاه نگفتم که در آن 13/15 باقیمانده ، من چند درصد به موفقیت نزدیک بوده ام.
این یک حقه زدن در طرح مسئله است. باعث می شود که فرد درک غلطی از زندگی داشته باشد.
اما بگذارید مسئله خرید پژو هایی که آتش گرفت را مطرح کنیم.
چه تعداد از آدم هایی که در آن سال پژو گرفته بودند ، ماشین پژو شان آتش گرفت ؟ ( احتمالا درصد کمی)
آیا این احتمال را نمی دادید که شما یکی از آن درصد کم باشید؟ ( یعنی آن ماشین نصیب شما شود)
احتمالا اگر آن مسئله را برای من طرح می کردید ، درصد خطای کمی داشت. یعنی من می گفتم که آری پژو بگیر ، احتمال اینکه برای تو آتش بگیرد خیلی خیلی کم است.
اما ماشین شما آتش می گیرد. خب آیا از خرید آن پشیمان بوده اید ؟ ( من بودم می گفتم نه. البته ضرر های خیلی سنگین تری از قیمت چند پژو را متحمل شده ام ولی هیچ گاه پشیمان نشده ام. بی پولی شدیدی را هم تجربه کرده ام. طوری که مجبور شدم برای مخارج ام ، شبانه در پای سرورهای دانشگاه ، سرویس ارائه دهم و فردایش به کلاس هایم برسم. کاری که هیچ کسی در آن زمان انجام نمی داد. )

1) بله حاضرم در این شرط بندی شرکت کنم .
2) قطعاً خودم را هیچگاه سرزنش نمی کنم.

سلام آقای مدنی ممنونم از نوشته های خوبتون، من مدتیه مشتاقانه منتظر خوندن مطالب شما هستم.
من هم در شرط بندی ای که مطرح کردید شرکت نمی کنم، نمیشه آزادی انتخاب رو معامله کرد 🙂
فکر میکنم این سوالتون به بحث آزمون هایی که گفتید ربط داره یعنی ما یه آزمون رو میدیم و نتایجی به ما میده که شاید دارای اشکال هم باشه و ما یه سری صفت برای خودمون متصور میشیم و انگار مجبوریم که همیشه اونها رو در انتخاب هامون مدنظر داشته باشیم تا اینکه خودمون رو آزمایش کنیم و از طریق تجربه، شرایط رشد خودمون رو تشخیص بدیم.
فکر میکنم این آزمون ها مزیت و معایبی رو هم زمان دارند. مثلا اینکه به هر طریقی میخوان طبقه بندی کنند و این طبقه بندی بیشتر برای افرادی مفیده که یک صفت رو به شکل چیره ای داشته باشند. مثلا همین درونگرایی و برونگرایی واسه من تشخیصش خوبه چون درونگرایی رو تا حد زیادی دارم و باید بتونم در زندگی به نحو خوبی باهاش کنار بیام یا ازش استفاده کنم. ولی برای کسی که در حدود وسط این طیف یا 40 به 60 قرار میگیره که برای خیلی از افراد اینطوره این طبقه بندی دیگه کمکی نمیکنه. به نظر من اگه کسی آزمون mbti رو به فاصله چندماه دوباره پر کنه و در یک یا چند مولفه اش تغییر داشته باشه، نباید روی اون موارد حساب کنه چون در میانه قرار میگرفته.

میثم عزیز
سلام
آزمونی که مطرح کردی ،خیلی سخت هست جواب دادن بهش.به این علت که در شرط بندی ها معمولا یا مالی به دارایی ما وارد میشه در صورت پیروزی .یا مالی از دارایی مون خارج میشه درصورت شکست.یعنی موضوعش مال هست.اما اینجا شما اومدی درصورت شرکت وپیروزی،بهمون یه میزان مال میدی ،اما در صورت نیومدن اون عدد،وشکست ما یه حق غیر مالی از مون میگیری!اونم چی ،تا آخر عمر!به نظر من خیلی مشکله !چون اگه شرکت نکنیم ،ممکنه با تلاش ولو با صرف یه زمان،به اون پول قطعا میرسیم.اما اگه شرکت کنیم وشکست بخوریم، تنهایی مون رومیگیری اونم تا اخر عمر!یا مراسمی نریم!این چیزیه که اگه از دستش بدی،دیگه از دستش دادی!درحالی که اینها از لوازم زندگی هست.منتهی اگه شرکت نکنیم،ویه روزی بی پولی بشیم،شاید حسرت بخوریم !ولی قطعا تا اخر عمر حسرت نمیخوریم!میریم کار میکنیم وسعی میکنیم یه پولی بدست بیاریم.منم شرکت نمیکنم تو این آزمون.(ولی فک کنم در واقع خیلی از ماها تو زندگی شرکت میکنیم ولی حواسمون نیست!)ولی به نظرم هدفت از این آزمون بسط اون به یکسری موارد هست .واصطلاحا قماری که شاید خیلی از ماها ،در مورد زندگی مون میبندیم !وبه ظاهر برد میکنیم!حالا نمیدونم،منتظریم.

سلام
1-به هیچ وجه در قرعه کشی شرکت نمیکنم. حتی بهش فکر هم نمیکنم (قمار دو سر باخت)
2- از تصمیمی که گرفتم کاملا راضی خواهم بود و بی پولی رو با آغوش باز پذیرا هستم.

ممنون از نوشته خوبتون. موضوعی که همیشه دغدغم بود و فکر میکردم شاید تنها کسی هستم که با این قضیه مشکل دارم.
در اولین فرصت فیلمی رو که معرفی کردید تماشا میکنم

۱- نه حاضر نیستم در شرط بندی شما شرکت کنم.
۲- نه خودم را برای نگرفتن آن پول سرزنش نمی‌کنم. (تجربه بی‌پولی عمیق در مملکت غریب را با تمام وجودم داشته‌ام.)

با مهر
یاور

سلام میثم جان. ممنون از دو پست اخیرت استفاده کردم، قرار بود پست مرتبطی بنویسی، تقریبا هر دو سه ساعت یبار سر میزدم اما پستی در اون ارتباط نبود. البته تقصیر خودته اینقدر خوب مینویسی و خوب درس میدی توقع ما هم رفته بالا…

غرغر کردن بسیار عادت ناپسندی است و متاسفانه من هم بارها در طول روز با آن مواجه می شوم. انگار تنها وظیفه همه هشتاد میلیون نفر فقط رای داده بوده و هرکسی بدون اینکه کمترین تغییری در رویه های پیشین خودش ایجاد کند، انتظار دارد که دولت معجزه کند. همه ایستاده اند و می گویند: کو؟ پس چی شد؟ دولت چکار کرد؟ چرا استخدام نکرد؟ چرا دلار بالا رفت؟ تورم و غیره. درحالی که اقتصاددان ها معتقدند که اتفاقا دولت باید مسئولیت بسیاری از کارها را به بخش خصوصی بسپارد و کوچک تر شود و دلار و بنزین باید به قیمت واقعی خودشان برسند.
همه ی ما دارای نقاط ضعف و نواقصی هستیم که با مشاهده کاستی ها و عیب ها در دیگران و محیط اطرافمان، با خیال راحت تری ضعف ها و تنبلی و شکست های خودمان را توجیه می نماییم.

حدود نه ماهی است که از ساعت 6 عصر به بعد سعی می‌کنم چای نخورم، و شاید تا الان 4 یا 5 بار پیش آمده که اینگونه نبوده، در روند سحرخیزی این تصمیم رو گرفتم و یکباره مصرف چای رو در بازه زمانی که گفتم قطع کردم.
قبلش تا چندوقت ذهنم درگیراین مسئله بود که حتما خیلی اذیت خواهم شد و اگر چای نخورم سردرد می‌گیرم، بازدهیم پایین میاد و موارد مشابه که باعث میشد تصمیمم رو عملی نکنم، ولی بعد از شروع دیدم که هیچ اتفاق خاصی نیفتاد.
بنظرم بیشتر ترس‌های هنگام تغییر فقط ساخته ذهن ما است و وقتی شروع کنیم می‌بینم که مسیر اونقدرها هم ترسناک و دردآورد نیست.

سلام میثم جان
من به این بحث، یعنی نقش شبکه‌های اجتماعی بر احساس ناامنی خیلی علاقه دارم و دوست دارم در موردش بیشتر بدونم. چند باری سرچ کردم تا در این رابطه مقاله‌‌ای پیدا کنم اما احساس میکنم کلید واژه هایی که استفاده میکنم خوب نیستن. ازت ممنون میشم اگه چندتا کلید واژه در این رابطه بهم معرفی کنی. نمیدونم اصلا توی دنیا در اینباره تحقیقی صورت گرفته یا نه

خیلی باید مسئولیت پذیربود و االبته فراموش کننده ماهی های صرف نظر شده باشیم.

چه متن خوبی. کاملا باهاتون موافق هستم. و امروز اتفاقی افتاد که بیشتر به این قضیه فکر کنم. برای شغلی دنبال شخصی بودیم و پسر جوانی بنا شد که بیاد سر کار. متوجه شدم که ساکن محله های پایین تر تهران هست اما به قدری شور و شوق و امید تو وجودش بود. با قدرت دوره ی سرآشپزی رو شروع کرده و از نوع صحبت کردنش این جور بر می اومد که هر لحظه امکان داره در یکی از بهترین رستوران ها یا هتل های جهان سرآشپز بشه. اما دقیقا دیروز که با قشر تاتری سر و کار داشتم. ناامیدی و بدترین موج منفی که ممکنه رو گرفتم. تمام این حرف هایی که نوشتی رو ده برابر کن. هم از نسل قدیم هنری مشت مشت حرف از جنگ و بدبختی و غیره شنیدم و هم از نسل جدید و تازه نفس. موندم پس فردا این ها قراره سکان هنر رو به دست بگیرن و جهان بینی پوکشون رو به مردم نشون بدن ! البته بماند که قشر پولدار تری هم هستن که حتی اون ها هم ناله می کنن و از اون ها هم فراری هستم. خلاصه این ها رو گفتم که بگم بزرگ ترین درس رو از همین پسر که درباره اش نوشتم یاد گرفتم. که در اوج مشکلات اقتصادی که قطعا داره ، ولی تلاش و امیدش رو از دست نداده و به طور طبیعی و نه مصنوعی ترجیح داده که تمرکزش رو روی کاری که دوست داره بزاره.

سلام
چقدر توی این روزها به این متن و توصیه ها نیاز داشتم. من واقعا خسته شدم از این خبرهای منفی که هر روز می شنوم و دیگران با آب و تاب و تند کردن شعله های آتش برای هم تعریف می کنم. واقعا به من ، متن شما آرامش داد