چرا کتاب بخوانیم؟ بخش سی‌و‌پنجم: تا اسیر اسم‌های بزرگ، آزمون‌های احمقانه و استحاله زمان نشویم.

20 دیدگاه در “چرا کتاب بخوانیم؟ بخش سی‌و‌پنجم: تا اسیر اسم‌های بزرگ، آزمون‌های احمقانه و استحاله زمان نشویم.”

1. ۱- نه حاضر نیستم در شرط بندی شما شرکت کنم.
   ۲- نه خودم را برای نگرفتن آن پول سرزنش نمی‌کنم. (تجربه بی‌پولی عمیق در مملکت غریب را با تمام وجودم داشته‌ام.)

   با مهر
   یاور

   پاسخ

2. سلام
   1-به هیچ وجه در قرعه کشی شرکت نمیکنم. حتی بهش فکر هم نمیکنم (قمار دو سر باخت)
   2- از تصمیمی که گرفتم کاملا راضی خواهم بود و بی پولی رو با آغوش باز پذیرا هستم.

   ممنون از نوشته خوبتون. موضوعی که همیشه دغدغم بود و فکر میکردم شاید تنها کسی هستم که با این قضیه مشکل دارم.
   در اولین فرصت فیلمی رو که معرفی کردید تماشا میکنم

   پاسخ

3. میثم عزیز
   سلام
   آزمونی که مطرح کردی ،خیلی سخت هست جواب دادن بهش.به این علت که در شرط بندی ها معمولا یا مالی به دارایی ما وارد میشه در صورت پیروزی .یا مالی از دارایی مون خارج میشه درصورت شکست.یعنی موضوعش مال هست.اما اینجا شما اومدی درصورت شرکت وپیروزی،بهمون یه میزان مال میدی ،اما در صورت نیومدن اون عدد،وشکست ما یه حق غیر مالی از مون میگیری!اونم چی ،تا آخر عمر!به نظر من خیلی مشکله !چون اگه شرکت نکنیم ،ممکنه با تلاش ولو با صرف یه زمان،به اون پول قطعا میرسیم.اما اگه شرکت کنیم وشکست بخوریم، تنهایی مون رومیگیری اونم تا اخر عمر!یا مراسمی نریم!این چیزیه که اگه از دستش بدی،دیگه از دستش دادی!درحالی که اینها از لوازم زندگی هست.منتهی اگه شرکت نکنیم،ویه روزی بی پولی بشیم،شاید حسرت بخوریم !ولی قطعا تا اخر عمر حسرت نمیخوریم!میریم کار میکنیم وسعی میکنیم یه پولی بدست بیاریم.منم شرکت نمیکنم تو این آزمون.(ولی فک کنم در واقع خیلی از ماها تو زندگی شرکت میکنیم ولی حواسمون نیست!)ولی به نظرم هدفت از این آزمون بسط اون به یکسری موارد هست .واصطلاحا قماری که شاید خیلی از ماها ،در مورد زندگی مون میبندیم !وبه ظاهر برد میکنیم!حالا نمیدونم،منتظریم.

   پاسخ

4. سلام آقای مدنی ممنونم از نوشته های خوبتون، من مدتیه مشتاقانه منتظر خوندن مطالب شما هستم.
   من هم در شرط بندی ای که مطرح کردید شرکت نمی کنم، نمیشه آزادی انتخاب رو معامله کرد 🙂
   فکر میکنم این سوالتون به بحث آزمون هایی که گفتید ربط داره یعنی ما یه آزمون رو میدیم و نتایجی به ما میده که شاید دارای اشکال هم باشه و ما یه سری صفت برای خودمون متصور میشیم و انگار مجبوریم که همیشه اونها رو در انتخاب هامون مدنظر داشته باشیم تا اینکه خودمون رو آزمایش کنیم و از طریق تجربه، شرایط رشد خودمون رو تشخیص بدیم.
   فکر میکنم این آزمون ها مزیت و معایبی رو هم زمان دارند. مثلا اینکه به هر طریقی میخوان طبقه بندی کنند و این طبقه بندی بیشتر برای افرادی مفیده که یک صفت رو به شکل چیره ای داشته باشند. مثلا همین درونگرایی و برونگرایی واسه من تشخیصش خوبه چون درونگرایی رو تا حد زیادی دارم و باید بتونم در زندگی به نحو خوبی باهاش کنار بیام یا ازش استفاده کنم. ولی برای کسی که در حدود وسط این طیف یا 40 به 60 قرار میگیره که برای خیلی از افراد اینطوره این طبقه بندی دیگه کمکی نمیکنه. به نظر من اگه کسی آزمون mbti رو به فاصله چندماه دوباره پر کنه و در یک یا چند مولفه اش تغییر داشته باشه، نباید روی اون موارد حساب کنه چون در میانه قرار میگرفته.

   پاسخ

5. 1) بله حاضرم در این شرط بندی شرکت کنم .
   2) قطعاً خودم را هیچگاه سرزنش نمی کنم.

   پاسخ

   1. بیشتر توضیح بده واضح نیست…

      پاسخ

      1. در مورد پاسخ سوا ل اول :
         ریسک پذیری و آمار عامل مهمی در تصمیم گیری محسوب می شود. بگذارید با یک مثال پاسخ را بیان کنم. اگر من بخواهم مسافرت انجام دهم، قطعا چک خواهم کرد که آیا این مسیر با هواپیما ریسک اش کمتر است یا با اتوبوس یا با سواری. هر کدام که آمار تصادف کمتر ونرخ جان سالم به در بردنش بیشتر باشد ، آن را انتخاب خواهم کرد برای مثال نرخ جان سالم به در بردن در جاده 55 درصد است و این تصادفی است یعنی این نرخ برای یک سال در نظر گرفته شده است. خب 45 درصد باقی مانده را هم ممکن است مسائلی مربوط به خرابی ماشین ، خواب آلودگی راننده ، شلوغی نوروز و تعطیلات و… تشکیل دهد.
         بعد نوبت سوال دوم خواهد رسید.
         اگر تصادف کردم چه ؟ یا جان سالم به در بردم چه ؟ یا اگر در جاده ماشین خراب شد و مجبور شدم که باقی مسیر پیاده طی کنم چه ؟ این دیگر وابسته به انتخاب من نیست وابسته به شرایط این دنیاست که در مقایسه با آن 55 درصد ، . ممکن است از آن چند درصد تصادفاتی که در این مسیر انجام می شود ، یکی اش نصیب من شود.

         خب از این ها که بگذریم .من همیشه اینگونه پاسخ سوالات زندگی ام را می دهم.
         در زندگی چقدر ما هدف گذاری کرده ایم و به چندتایی از آنها ، به نسبت صد در صدی که در ذهن داشته ایم رسیده ایم ؟ اصلا به کدامیک از آنها به نسبت 55 درصد موفقیت رسیده ایم ؟
         من فلسفه زندگی ام را بر اساس قمار چیده ام . به نظرم زندگی خودش یک قمار محسوب می شود. حال میزان موفقیت و رسیدن به اهداف ، وابستگی مستقیمی دارد با هزینه ها و ریسک هایی(قمارهایی) که انجام داده ایم و آن قسمت نامعلوم اش دست من نیست.
         خب بگذارید این فلسفه قمار را با یک مثال روشن کنم.
         من در 18 سالگی ام تصمیم گرفتم که برای دانشگاه کارنگی ملون آمریکا اپلای کنم. کلی هزینه دادم اما در نهایت به دلایل مسخره ای ، ویزایم رد شد.
         خب من در ابتدا به خودم گفتم که انجام می دهم ،دوستانم که قبول شده بودند ، من هم با همان تفسیر در ذهن پا به مسیر گذاشتم و هزینه های زیادی را هم پرداخت کردم. اما قبول نشدم. همان عدد بین 0.55 تا 1 که درصد شکست را تشکیل می دهد، نصیب من شد.
         اما هیچگاه پشیمان نشدم چون باعث شد که دنیای من در5 سال بعد دگرگون شود و تبدیل به آدمی شوم که همان دانشگاه برایم دعوت نامه فرستاد و این بار من بودم که رد کردم. چون نظرم عوض شده بود.
         عامل (فاکتور) های مهمی در تصمیم گیری دخیل هستند.
         بر فرض مثال اگر بگویند یک محصول ممکن است 55 درصد بازار را تسخیر کند ، من حاضرم همه هزینه های ممکن را بپردازم ، تا بتوانم 55 درصد بازار را تسخیر کنم. حال وقتی پای مبحث عدد تصادفی به میان می آید ، مثل اینست که بگوییم این محصول در ایران نمونه ای ندارد اما با توجه به شرایط بازار ممکن است کمتر از نصف مردم از این محصول خوششان نیاد. برای من مهم آن 55 درصد بازار است. حتی اگر حاضر باشم هزینه آن 45 درصد باقی مانده را ریسک کنم. اما در این بین اگر حتی ضرر کنم ،و 55 منهای 45 درصد کنیم ، من در این بین 10 درصد سود کرده ام. خب بازهم عالیست.
         قطعا اگر این مثال را به هر مدیری بگویم ، پا پس می کشد ، چون نمی ارزد به ریسک اش.
         اما من این قسمت را می خوانم و می دانم که اکثر مدیران پا پس می کشند و شاید یک یا دو مدیر بتوانند این ریسک را انجام دهند ، که در این صورت هم آن 55 درصد تسخیر بازار و هم آن 45 درصد شکست ، بین ما تقسیم می شود و در صورتی که این محصول برای کل مدیرانی که این محصول را به بازار آورده اند با شکست مواجه شود، قطعا آن ده درصد سود باقیمانده هم بین آنها تقسیم می شود.
         ارادتمند
         سعید فعله گری

         پاسخ

         1. سلام
            در مورد مثالی که با فروش کالا مقایسه کردی برخی مسائل رو، پیشنهاد می‌کنم
            محمدرضا سرمایه‌دار است و من جان‌دار رو بخونی. کمی مقایسه تو در انتها درست نیست.

            پاسخ

            1. خب شاید من نتونستم منظورم رو درست و حسابی برسونم. اما بگذارید یک مثال دیگه رو بگم تا شاید بتونه این فسلفه رو کمی روشن تر کنه.
               من حدود 15 ساله که خودم انتخاب کردم که مطالعه کنم. ابتدای هر سال یه برنامه می گذاشتم که برفرض مثال 100 جلد کتاب باید توی این سال بخونم. اگر الان به اون آمارهای سالیانه توجه کنم ، منظورم اینه که اگر بخوام درصد موفقیت کل این برنامه ها رو توی 15 سال مشخص کنم، باید بگم فقط توی 2/15 من تونستم موفق بشم که از اون حدنصاب بیشتر بخونم یا بتونم به اون حد نصاب برسم. که اون سال یکی اش مربوط به زمانی بود که برای زیمنس آلمان کار می کردم و ناچاربودم که مطالعه کنم و سال دومش مربوط به زمانی بود که پدرم و مادرم تصادف کرده بودند و من مجبور بودم که از اون ها مراقبت کنم و کاری جز کتاب خوانی نداشتم.
               اما توی اون 13 سال باقیمانده ، من هیچ وقت نتونستم به اون حدنصاب معمولی خودم برسم.
               قطعا اگر کسی در دوران کودکی من می آمد و آنقدر پیشگوی قوی بود و می گفت درصد اینکه تو بتونی توی مطالعات سالیانه ات موفق بشی 0.133333 است
               یعنی در 0.866667 باقیمانده من شکست می خوردم، شاید اون موقع با دانش آن موقع ام آن را رد می کردم و هزینه های زمانی و مالی و افسردگی و ذهنی و… هم که حساب می کردم ، هیچگاه سراغ کتابخوانی نمی رفتم.
               اما الان با توجه به اینکه در 0.866667 درصد ماجرا شکست خورده ام ، اما هیچگاه از تصمیم ام پشیمان نیستم و خیلی خیلی خوشحالم. چون الان با همان 0.13333 درصد موفقیت کاری را انجام می دهم که 0.86667 درصد افرادی از آن می هراسند. اما همان 0.86667 درصد مردم ، حسرت آن 0.13333 موفقیت من را می خورند.
               اما خودشان هیچگاه حاضر نیستند برای رسیدن به آن 0.13333 درصد موفقیت ، 0.866667 درصد را هزینه کنند.
               اما الان من با همان 0.13333 درصد موفقیت، لذتی را می برم و پروژه هایی را می گیرم و کتابهایی را می خوانم که حاضرم شرط بندی کنم که 98 درصد اطرافیانم ، نمی توانند این شرایط را برای خودشان محیا کنند با وجود اینکه همه آنها از من پولدار ترند و من را در جیب چپشان می گذارند و پشتوانه هایی دارند که من هیچکدام از آنها را ندارم و نمی توانم تا 10 سال آینده آن پشتوانه ها را کسب کنم حتی اگر با نهایت توان تلاش کنم.
               من در تصمیم گیری هایی که ریسک بالایی دارد و کمتر کسی سمت آن ها می روم ، کمی شجاعت با چاشنی خلاقیت را به کار می برم .
               بگذارید این بحث با خطای بقای رولف دوبلی که در کتاب هنر شفاف اندیشیدن مشخص کرده ، به سرانجام برسانم و منتظر پاسخ شما در این مورد خواهم بود.
               در صفحه 18 کتاب هنر شفاف اندیشیدن ، پاراگراف دوم.
               زمانی که پول و ریسک در میان باشد ، با خطای بقا مواجه می شوی : فرض کن دوستت شرکت جدیدی راه می اندازد . تو هم جزء سرمایه گذاران احتمالی هستی وفکر می کنی فرصت خوبی نصیبت شده: شرکتی که اگر خوش شانس باشی ، می تواند گوگل بعدی باشد . اما واقعیت چیست؟ محتمل ترین سناریو نرسیدن این شرکت حتی به خط شروع است.
               دومین نتیجه ی محتمل هم ورشکستگی ظرف سه سال است. از بین شرکت هایی که در سال اول دوام می آورند، بیشترشان هزگز بیش از ده کارمند نداشته اند. پس این یعنی هیچ وقت نباید پولی را که با زحمت به دست آورده ای به خطر بیاندازی ؟
               نه لزوماً. اما باید متوج باشی خطای بقا در کار است و مثل خرده شیشه بر سر راه موفقیت قرار دارد.
               مثلا متوسط شاخص صنعتی داوجونز را در نظر بگیر. از شرکت هایی تشکیل شده که از مشکلات جان سالم به در برده اند. شرکت های کوچک و و شکست خورده وارد بازار بورس نمی شوند. با این حال ، این شاخص نمایانگر معاملات تجاری است. شاخص بورس نشان دهنده ی وضعیت اقتصادی یک کشور نیست، همین طور که رسانه ها لزوماً از تمام موسیقیدان ها گزارش تهیه نمی کنند. تعداد زیاد کتاب ها و مربیان موفق هم باید تو را بدبین کند: افراد ناموفق درباره ناکامی های خود نه کتاب می نویسند نه سخنرانی می کنند.

               ارادتمند
               سعید فعله گری

            2. اگر به 50 تا ۸۰ درصد اهدافت نمی رسی، حتما بد هدف گذاری کردی! چه بیشتر و چه کمتر را باید بازبینی کنی.

6. جهت حسن ختام این بحث می خواهم بگویم که ” سیستم غلط افراد و کسب و کار غلط را به بار می آورد.”
   من با دیدگاه مسئله ای که شما مطرح کرده بودی ، برنامه ام را مطرح کردم. در حقیقت هیچگاه این گونه نبوده که من به اهدافم نرسم. در مورد برنامه ی کتابخوانی ام ، به دلایل مختلفی شاید نتوانسته ام که چند جلد کتابی را که مشخص کرده بودم ، تهیه کنم و بخوانم. وگرنه الان که حساب می کنم ، می بینم به 90 درصد اهدافم رسیده ام. برای خودم مشخص کرده بودم که اگر به این سن و سال برسم ، باید هزار جلد کتاب را خوانده باشم. البته تا پایان امسال به این رکورد که مشخص کرده بودم ، خواهم رسید. یعنی در کل من در 1/15 از برنامه ی کلی ام عقب ماندگی داشته ام.
   وقتی مسئله ار از دیدگاه مسئله شما مطرح کردم ، شما فکر کردید که من شکست خورده ام.
   اما بگذارید مسئله واقعی را بیان کنم.
   خب بر فرض مثال، من برنامه می گذارم که امسال 100 جلد را بخوانم ولی در نهایت 95 جلد کتاب را می توانم مطالعه کنم.( عدد 100 واقعی نیست فقط حهت بیان مسئله به کار رفته است)
   خب من در هدف گذاری کلی که قرار بود 100 جلد بخوانم شکست خورده ام. چون نتوانسته ام به 100 جلد برسم.
   خب در این 15 سال ، فقط دوبار توانسته ام بیش از 100 جلد بخوانم این یعنی 2/15 درصد موفقیت.
   اما هیچ گاه نگفتم که در آن 13/15 باقیمانده ، من چند درصد به موفقیت نزدیک بوده ام.
   این یک حقه زدن در طرح مسئله است. باعث می شود که فرد درک غلطی از زندگی داشته باشد.
   اما بگذارید مسئله خرید پژو هایی که آتش گرفت را مطرح کنیم.
   چه تعداد از آدم هایی که در آن سال پژو گرفته بودند ، ماشین پژو شان آتش گرفت ؟ ( احتمالا درصد کمی)
   آیا این احتمال را نمی دادید که شما یکی از آن درصد کم باشید؟ ( یعنی آن ماشین نصیب شما شود)
   احتمالا اگر آن مسئله را برای من طرح می کردید ، درصد خطای کمی داشت. یعنی من می گفتم که آری پژو بگیر ، احتمال اینکه برای تو آتش بگیرد خیلی خیلی کم است.
   اما ماشین شما آتش می گیرد. خب آیا از خرید آن پشیمان بوده اید ؟ ( من بودم می گفتم نه. البته ضرر های خیلی سنگین تری از قیمت چند پژو را متحمل شده ام ولی هیچ گاه پشیمان نشده ام. بی پولی شدیدی را هم تجربه کرده ام. طوری که مجبور شدم برای مخارج ام ، شبانه در پای سرورهای دانشگاه ، سرویس ارائه دهم و فردایش به کلاس هایم برسم. کاری که هیچ کسی در آن زمان انجام نمی داد. )

   پاسخ

7. 1 ) خیر، در شرط بندی شما شرکت نمی کنم.
   2) خیر. سرزنشی در کار نیست.

   پاسخ

8. با توجه به اینکه سکه ی این شرط بندی آنچنان اریب به سمت برنده شدن نیست و شانس برنده شده نزدیک به 50 درصد است و اینکه سودی که در قبال برنده شدن در این شرط بندی به دست خواهم آورد در قبال ضرری که در باختن این شرط بندی متحمل میشم، خیلی ارزشمند نیست (بیست میلیون تومن رو میشه با کار و تلاشی در حد متوسط به دست آورد)، پس:
   سوال 1: آیا در این شرط‌ بندی شرکت می‌کنید؟
   پاسخ: خیر
   سوال 2: اگر انتخاب نکردید، و روزی بی‌پولی کشیدید، خودتان را برای نگرفتن آن پول سرزنش می‌کنید؟
   پاسخ: هرگز

   پاسخ

9. بستگی داره که من در چه جایگاه و چه مرحله ای باشم؟ بنظرم کسی که هنوز در مراحل پایین رفع نیازهای اولیه اش هست و بیست میلیون پول براش حکم مرگ و زندگی رو داره براحتی حاضره روی تموم زندگیش هم ریسک بکنه حالا چه برسه به مهمونی رفتن و تنهایی….
   بشخصه چنین شرط بندی ای رو انجام نمیدم اما اگر شرایطم بگونه ای دیگر می بود شاید بدون تردید می پذیرفتم…کما اینکه وقتی خوب فکر میکنم میبینم در برهه ای از زندگی شاید حتی به ریسک ۵۰ درصدی در این شرط بندی هم دست رد نمی زدم…

   پاسخ

10. سلام
    یکی از بهترین پست هاتون بود ممنون
    معرفی هنس رولسینگ،سایت بورژوا،معرفی فیلم
    و از همه مهم تر قسمت جزئیات مهم تر ازکلیات؛ واقعا با تمام وجود درک کردم چون تو تمام
    زندگی ام یکی از قاعده هایی که بهش رسیدم همینه چه در کتاب خوندن،چه در قضاوت کردن
    در مورد دیگران و کمک کردن ،تدریس کردن
    و دیگری هم مربوط به ازمون های mbti چند روز پیش یکی از دوستان اصرار کرد که بیا سوال هارو جواب بده واقعا بعضی از سوال ها برام دوسر باخت بود اصلا دوست نداشتم جواب بدم

    پاسخ

11. یک مطلب بی ربط:
    جناب مدنی عزیز، در یکی از نوشتارهای خودتون، گفته بودین که درباره برخی از مصاحبه های آقای حسین دهباشی حرفهایی دارین که به وقتش میگین. مشتاقم زودتر بخونم دیدگاه هاتون رو در این باره.
    سپاس.

    پاسخ

    1. حتما… این روزها کمی درگیرم.

       پاسخ

12. میثم عزیز سلام
    من در شرط بندی شرکت میکنم و اگر بی پولی کشیدم خودم را سرزنش میکنم.

    پاسخ

13. سلام آقای مدنی
    من تو این شرط بندی شرکت نمیکنم و بعدا هم پشیمون نمیشم. ممنون برای مطلب خوبتنون

    پاسخ

14. من شرکت نمی کنم و پشیمان هم نخواهم شد

    پاسخ

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.