دیدگاه‌های شما و من

من یک ماهی میشه خواننده وبلاگتون هستم من هم به لطف محمدرضا که اینجا رو معرفی کرد از نوشته های خوبتون بهره میبرم.
نمییخوام مرزبندی یا دسته بندی کنم اما گاهی فکر میکنم به عنوان یه دهه شصتی خانواده و جامعه تلاش کردن ما رو مجبور کنن همیشه آدم خوبه باشیم. بخصوص حتی برای کسانی مثل من که در شهرستان زندگی کردم بیشتر.
جایی که باید سکوت میکردیم مجبور شدیم حرف بزنیم جایی که باید حرف می زدیم و از حقوق خود دفاع میکردیم سکوت کردیم من به شخصه شاخ غولهای زیادی رو شکستم تا کم کم از اون فضا اومدم بیرون و کلی هزینه دادم چه در زندگی شخصی چه فضای کاری و…
به همین خاطر این مطلبتون رو با جان و دل درک کردم. خوشحالم روند زندگیها به سمتی پیش میره که آدم راحت تر میتونه سرش به کار خودش گرم باشه.
ممنون از شما و نوشته های موشکافانه تون.

میثم جان
فکر می‌کنم در مورد بسیاری از واژگان ما دچار خلط شدید مفهوم هستیم.

برخی از منابع خلط مفهوم در تاریخ ما ریشۀ عمیق دارد. از جمله «صلح طلبی، دموکراسی خواهی، قضاوت شدن و قضاوت کردن و همراهی با دیگران.»
بسیاری از مواقع ما تن به صحبت‌های کم‌ارزش و بی‌ارزش دیگران می‌دهیم، نظرات سخیفشان را با لبخند تحمل می‌کنیم و باعث عقب‌افتادن خودمان می‌شویم، صرفا به این دلیل که نمی‌خواهیم صلح‌طلبی مان زیر سؤال برود.
بیشتر مواقعی که «تماشاچی» بوده‌ایم از همین روحیه‌مان پیروی کرده‌ایم. تأیید اجتماعی برای ما به منزلۀ تنفس و اجازۀ زیست بوده‌است. به قول دکتر رنانی «آبروداری» مفهومی است که شاید قرن‌های متمادی بزرگ‌ترین سد راه «توسعۀ» کشور ما شود و شده‌است.

در واقع مهم‌ترین گامی که برای توسعۀ اجتماعی این کشور باید برداشته شود، از نظر من در این است که بیاموزیم تنها زمانی از صلح و صلح‌طلبی حرف بزنیم که قدرت تخریب را هم داشته باشیم. صلح زمانی فضیلت ارزشمندی است که من قدرت له کردن دیگران را هم داشته‌باشم. وگرنه از ترس له شدن پناه بردن به صلح‌طلبی رذالتی است که آن را خیلی شیک و مجلسی و زیبا آراسته‌ام تا دیگران نبینند که من هم «دارم هم می‌زنم.»
در جهان ما هم همین‌طور است. در جهان حیوانات هم همین‌طور است. صلح از «قدرت» می‌آید و نه از اخلاق اتوپیایی. هر وقت قدرت داشته‌باشیم توانایی صلح هم داریم؛ وگرنه در حال سرودن شعر وشاعری و دم ‌‍زدن از اخلاقی هستیم که خودمان هم به خوبی می‌دانیم هرگز و به هیچ عنوان قرار نیست محقق شود.

من بارها به صمیمی‌ترین و عزیزترین دوستانم گفته‌ام: اگر خط قرمزی دارید، آن را پررنگ رسم کنید. به محض این‌که شخصی از خط قرمز شما رد شد، همان‌‎جا متوقفش کنید. چه لزومی دارد که به خاطر اخلاق اتوپیایی و پوسید‌ه‌ای که هزاران سال است «از ترس» بریده‌شدن سرمان رعایت کرده‌ایم، به خزعبلات کسی گوش دهیم که فایده‌ای برایمان ندارد؟ چه لزومی دارد همیشه از دیدگاه دیگران شخصی مؤدب و بانزاکت به نظر برسیم در حالی که بین اتلاف وقت و عمر و تظاهر به ادب باید یکی را انتخاب کنیم؟

باز معقتدم ریشۀ تاریخی استبداد چادرنشینی در این مملکت آن‌قدر قدرتمند است که «تظاهر» به عملی و پنهان کردن خود واقعی همیشه ارجحیت وفضیلت شمرده شود و آموخته‌باشیم به جای رک گویی و صریح بودن و بیان نظراتمان آن‌ها را در هاله‌ای بپیچیم، بلکه باعث شود چندصباحی بیشتر از زیر تیغ ظالمان گریخته باشیم. اگر چنین روش زندگی هزاران سال در این مملکت «عادی» بوده‌است، من انسان قرن 21 نمی‌توانم با این رویه زندگی کنم و آن را با جان و دل بپذیرم.

شخصی را می‌شناسم که به خیلی چیزها منتقد بود. اما جرئت نداشت صریح بیان کند. در فضای دیجیتال «چهار وبلاگ» با آدرس متفاوت داشت. در وبلاگ اصلی‌اش از مدیریت و برند و … حرف می‌زد. اکثرا تکرار مکررات و نصیحت‌های بابابزرگانۀ تاریخ گذشته. در وبلاگ دومش سیاست را نقد می‌کرد، در وبلاگ سومش از احساسات و زندگی‌اش می‌نوشت و در وبلاگ چهارمش از آرزوهای دست نیافته‌اش. این آدم برای من مصداق بارز چند رویی و ترس بود.

بلافاصله او را از دسترسی به مطالبم بن کردم. بدون هیچ تردیدی. چون آدمی که جرئت ندارد چهره‌ای غیر از چهرۀ اتوپیایی‌اش نشان دهد شایستۀ توجه نیست.
من اگر امروز میثم مدنی یا محمدرضا شعبانعلی را دنبال می‌کنم به یک دلیل ساده‌ است. این دو نفر چهرۀ قدیس از خودشان نساخته‌اند. دو نفر انسان هستند که به طبع و ذات آدمی ممکن است عصبانی شوند، عصبانی بنویسند، ناراحت شوند و با ناراحتی بیان کنند و در کل رفتار طبیعی و نرمال انسانی دارند.
معمولا در میان نوشته‌های دوستان اگر عنصر رفتار طبیعی انسانی را مشاهده نکنم، بلافاصله از خواندن و تعقیب کردنش دست می‌کشم.
چگونه می‌شود انسان باشی و «در جایش» عصبانی و ناراحت و افسرده نشوی و نوشته‌ات همیشه تصفیه شده و پالایش‌یافته باشد؟ برای من این مدل قابل درک نیست و فکر می‌کنم آن شخص با من صادق نبوده‌است. حداقل با خودش هم صادق نبوده است که دلش می‌خواهد همیشه شخصیت قدیس از خودش بسازد.

ما متأسفانه بین «اهمیت دادن به اعضای تیم» و «مهربانی مادرانه» تفکیکی قائل نمی‌شویم. اگر قرار است امروز به اعضای تیمم اهمیت بدهم، مفهومش در شفقت مادرانه ورزیدن نیست. مفهومش در اهمیت دادن است. مثل همۀ واژگانی که خلط کرده‌ایم و معنایش را نفهمیده‌ایم این یکی هم خلط شده‌است.
وگرنه زمان‌های بسیاری من با همکارانم بر سر مسائل کاری درگیری لفظی هم پیدا کرده‌ایم. نه کارایی حرفه‌ای مان زیر سؤال رفته‌است و نه رابطه‌مان شکرآب شده‌است.

با مهر
یاور

میثم جان سلام
میخوام در ابتدا ازت بابت این وقت و انرژی که صرف جواب دادن به سوالات کردی قدردانی کنم و این نکته را خاطر نشان کنم که برای من به شخصه مدل ذهنی تو و این دغدغه و اولویتت ستودنی بود. کاملا برام واضح و ملموس است که برای کسی مثل تو چقدر زمان میتونه با ارزش باشه و البته نایاب و از آن مهمتر برام خیلی آرامش بخش بود این کارت در این زمان که دائما آدم بمباران میشود از اخبار بد و ناامیدی مفرط همه جا رو فراگرفته.
امیدوارم آدم های مثل تو همیشه برقرار و سلامت باشند تا شاید این نوع نگاه فراگیر بشود.
ممنون.

متن جسورانه ای بود، اگر چه با بخشهایی از آن موافق نیستم. به شخصه به رفتار استیو جابز بعنوان تنها راه گرداندن مجموعه خلاق و موفقی مانند اپل اعتقاد ندارم. تیمی که دارای یک رهبر و منتور هستند قطعا بهتر کار می کنند.

میثم عزیز سلام
افکار منفی، عادات منفی، افراد سمی
به جرات میتوان گفت که این نوشته حداقل برای من یکی از تاثیر گزارترین نوشته هایت بوده است.
من با افکار و عادات منفی خود و استفاده از افراد سمی یک تجربه تلخ (البته در آن زمان تلخ) را داشته ام.چندین سال پیش به عنوان مدیر خدمات پس از فروش در شرکتی مشغول به کار بودم وهمه چیز برای من مهیا بود و اوضاع و احوالم نسبتا خوب بود تا اینکه به درخواست شرکت اقدام به جذب نیرو کردیم و به دلیل افکار منفی و جهت ثبات موقعیت خود وسفارش های مکرر اطرافیان ( دوستان و آشنایان) همه افراد پذیرفته شده بدون توجه به استعدادهایشان از دوستان و آشنایان و افراد سفارش شده بودند. چندی بعد کارها آنطور که انتظار میرفت پیش نمی رفت از طرفی من از آنها انتظار کار داشتم و آنها کار خود را به نحو احسنت انجام نمیدادند از طرف دیگر نمیتوانستم خیلی به آنها گیر بدهم (البته همه به این شکل نبودند) زمانی هم که دیگر به تنگ میامدم و میخواستم برخی از آنها را بیرون کنم با تماسهای مکرر همسران و یا پدر و مادر آنها مواجه میشدم و دوباره دلم به رحم میامد. کار به جایی رسید که برخی حتی از روی توقعات بیجایی که داشتند با من به دشمنی پرداختند.حالم از خودم به هم میخورد.باورتان نمیشود تمام روز درگیر این مسایل بودم. احساس کردم که آنجا دیگر برای من جایی برای پیشرفت نیست به همین علت آنجا را ترک کردم ولی تجربه خوبی را کسب نمودم و اکنون آن را به کار میگیرم.

سلام
کتاب Divine Living: The Essential Guide To Your True Destiny که معرفی کردید رو چجوری میشه تهیه کرد؟ بجز از آمازون بدلیل تحریم

ممنون

میثم عزیز
این پستت یکی از کاربردی ترین پست هات برای من بود. بسیار ارزشمند و شایسته عمیق ترین قدردانی ها.
یه موضوعی توی ذهن من هست که هر چند ارتباط مستقیمی به این پست نداره اما چندان هم بی ارتباط نیست:
در طول روز ناگزیر هستیم توی جمع هایی قرار بگیریم که شاید به صورت ارادی هیچ وقت نخوایم توی اون فضا قرار بگیریم. جمع همکاران،بعضی از مهمانی های خانوادگی یا بعضی از جمع های دوستان. از قضا توی این جمع ها افرادی پیدا میشن که اهل “به هم زدن” باشن. ناله های بیخود و ننه من غریبم بازی های مسخره. اما اتفاق بدی که میفته اینه که معمولا این افراد توی این جمع ها تریبون رو به دست می گیرن و متکلم وحده میشن. بعد از یه مدتی هم ممکنه افرادی دیگه ای رو توی همون حال و هوای خودشون بکشونن. توی اینجور مواقع همیشه برای من سوال بوده که عکس العمل من نوعی بهتره چی باشه؟ اگه سکوت کنم این بی خردی و ناله ها مجال برای عرض اندام بیشتر پیدا میکنه و ممکنه جمع رو با خودش همراه کنه.اگه در مخالفت با اون شخص صحبت کنم مثل اینکه اون رو برانگیخته کنم به اون یه انرژی بیشتری می دم که با توان بیشتر از حماقت خودش دفاع کنه و مثلا افتضاح بودن شرایط رو اثبات کنه.
شما در این موارد چکار می کنید؟

سلام.
چند وقت پیش با یکی از دوستانم که موسیقیدان بود و واقعاً هم باسواد بود ، بحثی داشیتم مشابه همین بحث شما.
جمله زیبایی گفت که برای همیشه یادم ماند.
” بعضی از افرادی که در ممکلت ما هستند ، میخواهند یک شبه به تمام چیزهایی که می‌خواهند برسند. اگر برایشان این امکان را هم فراهم کنی که یک شبه به خواسته هایشان برسند، حاضر نیستند که از خواب آن یک شب هم بگذرند و بیدار بمانند. “

از اون موقعی که با بلاگت آشنا شدم و مطالبش رو خوندم و انصافا هم همشون لذت بخش و آموزنده بودن. اما این مطلبت با اختلاف فعلا از همشون بهتر بوده. شاید هم چون دقیقا لحظه ای خوندمش که به خوندن چنین متن با این لحن محکم و قاطع نیاز داشتم.
مخلصم

سلام آقای مدنی. ممنون از توضیحات خوبتون. خواهشی داشتم و اونم اینکه اگر وقت کردید در خصوص این جمله یا پاراگرافتون:
“باید مواظب باشی روی نعل اسب سرمایه‌گذاری نکنی. اتفاقا به نظر من ریسک کار دولتی به شدت از کار خصوصی بیشتره. این موضوع خیلی جای بحث داره فقط بدون دنیا خیلی عوض شده”
بیشتر توضیح بدین تا موضوع کمی بیشتر برام روشن و قابل درکتر بشه.

فکر می کنم تا در شرایط یک تصمیم قرار نگیریم نمی تونیم تصمیم بگیریم و اینجا تصمیم گرفتن برای نگهداشتن انسان یا حیوان سخت به نظر میرسه، چون خود من به قول دوست خوبم لیلا بسیار مامور و معذور بودن را بخصوص زمانی که دانشگاه تدریس میکردم و در نمره دادن به دانشجویان رعایت می کردم زمانی اونها اون نمره رو به قول خودشون برا نان شبشون می خواستن اما من با این دیدگاه که نمی تونم تفاوتی بین دانشجویان قائل بشم به بهانه رعایت عدالت مامور و معذور بودن رو انتخاب می کردم.
شاید یه دیدگاه بتونه این باشه مثلا:
من انسانها را نگه میدارم به این امید که یکی یا چندتا از میان اونها پیدا بشه که هم انسانهای دیگه و هم لاک پشت ها رو در آینده نجات بده به هر حال به نسل انسان بیشتر میشه امیدوار بود.

سلام و خسته نباشید به آقای دکتر مدنی خستگی نا پذیر
وبلاگ شما توی Bookmark بروزر من هست و واقعا مطالبش مفید و تامل بر انگیزه. میدونم که خیلی مشغله دارید ولی خواهش می کنم به این وبلاگ به عنوان یکی از اون پروژه های بزرگتون نگاه کنید که شاید بتونه حال آدمهای زیادی رو خوب کنه و تفکرات زیادی رو شکل بده، چه چیزی از این با ارزش تره؟ خواهش می کنم پر انرژی ادامه بدید خیلی ها هستند که شاید نظر ندن ولی مطالب شما رو پیگیر هستن

میثم جان عالی بود
اگر کسی بخواد میثم مدنی رو بشناسه با همین صفحه و پاسخ هات به سوالا می تونه تا حدی زیادی با تو آشنا بشه
من که لذت می برم از نوشته هات

سلام
معمولا اینکه به آینده فکر نکنم لذت بخشه و بیشتراز هم با جمله ی هر چه پیش اید خوش اید، شاد میشم. اینطوری هی سعی می کنم همیشه رو به جلو باشم. اما واقعا چیزی که خیلی تفریح دلچسبیه واسم، دویدن تو یه محیط کوه و جادست تا نفس ادم در بیاد یا اینکه بشینی جایی که یه دشت بزرگ زیر پات باشه و به اهنگ مورد علاقت گوش بدی یا خوندن کتابای داستانی که تا دلت بخواد می تونه تصویر سازی ذهنت رو قوی کنه از اون داستانا که دوس نداری ولش کنی مثل کتابای جمالزاده، مرادی کرمانی و خیلیای دیگه و خوندن بلاگ هایی که محتواشون زندت می کنه مثل بلاگ شما

سلام آقا میثم عزیز
مطالب وبلاگتون خیلی به فکر کردن من کمک کرده، بارها ازشون استفاده کردم و تو زندگی رجوع کردم بهشون…بی‌نهایت ازتون ممنونم و امیدوارم یه روزی از نزدیک شما رو بتونم ببینم و قدردانی کنم

اینکه بعضی کارهای کوچیک مثل مواردی که شما اشاره کردین انقدر در ذهن لذت بخش ثبت شدن میتونه دلیلش این باشه که بعد از یه سری کارهای بزرگ و مهم انجامشون دادیم، مثلا شما تصور کنید بعد از یک دوی ماراتون دوش گرفتین مطمینن قسمت عمده‌ای از لذت بردن از این دوش گرفتن بخاطر دوی ماراتون هستش…