شینوهو هاشیموتو، دو روز پیش یعنی ۲۸ تیر ۱۳۹۷ در سن ۱۰۰ سالگی فوت کرد. او خالق بسیاری از کارهای کوراساوا بود. کوروساوا از دید من، جز ۷ کارگردان اول تاریخ است. حتی جز ۳ تا برای من. امروز که نگاه می‌کنم می‌بینم نقطه مشترک فیلم‌های خوب او یک نویسنده (همان هاشیموتو) است.
گفتم به احترام این مردان بزرگ، یک نوشته در مورد یک مفهوم خلق شده توسط آن‌ها بپردازم.
ما خیلی از خریدهایی که می‌کنیم از جنس پرداخت پول بسیار زیاد برای مواردی است که اصلا ارزشی ندارند. اگر دارید چیز گران‌قیمتی می‌خرید، می‌توانیداز خودتان بپرسید، آیا خرید من، مشابه موارد پایین هست یا نه؟
البته خود شما می‌توانید کلی سوال‌های مشابه ردیف کنید تا زمانی که می‌خواهید خرید‌های از یک حدی بزرگ‌تر رو انجام بدید، راحت‌تر تصمیم بگیرید. یک خطر قرمز برای خودتون تعریف کنید و راحت‌تر انتخاب کنید.
یکی از اقوام ما به نام رَحمت (من عمورحمت صداش می‌کردم) صاحب یک مرغ‌داری نسبتا بزرگ و یک مزرعه نسبتا کوچک بود. کمی شاکی بود. یک داستانی را برای من تعریف کرد که نمی‌دانم از کجاست؟ او داستان دو دوست را روایت می‌کرد، که قصد داشتند به صورت شراکتی یک تجارتی را با هم راه بیندازند. نامشان را اصغر و اکبر می‌گذارم.
در زمان گذشته (سال‌های جنگ) معمولا اکثر چیزها را با کوپن (یارانه کاغذی) ارائه می‌کردند. از نفت و شیر بگیر تا روغن و برنج. خیلی از اجناس رو هم دولتی می‌دادن و زود تموم می‌شد. یه جورایی زمان زیادی نداشتی تا جنس مورد نظر رو خرید کنی. یعنی می‌دیدی یک مغازه، کفش دولتی (مثال) آورده با قیمت پایین.
قبل از این که شروع کنید، خواهش می‌کنم این صفحه را بخوانید و سعی کنید یک جواب را در ذهن یا کاغذ، ثابت در نظر بگیرید.
در آن جا صحبت از این بود که اگر در وسط صندلی عقب تاکسی بنشینید و دوطرفتان آدم نشسته باشد. پس از پیاده‌شدن سمت راستی شما، آیا شما به سمت راست خواهید رفت، یا همان وسط خواهید نشست. من اول دو بخش را به عنوان پیش‌زمینه اضافه می‌کنم، سپس سراغ جوابم و تحلیل جواب‌های احتمالی خودم و شما می‌روم. آخر از همه هم می‌رسیم به خرس‌های قطبی.
من عاشق کتاب‌های از نوع
هستم، از آن جهت که روی دیگر اتفاقات زندگی انسان‌های (به ظاهر) همیشه موفق را روشن می‌کنند! مثلا در تافته‌های جدابافته، به برتری‌های بسیار بالایی که بیل گیتس، استیو جابز و سایر نوابغ داشتند و کسی روی آن‌ها تاکید نمی‌کند و صرفا با داستان گاراژ شروع می‌کنند اشاره می‌کند. حتی همین هفته پیش بود که جادی در : فریب «هر کی تلاش کنه موفق می شه» رو نخورین. به «لیلی گلستان» تاخت، چون خانم گلستان روی این حرفش که «هر کی تلاش کنه موفق می‌شه» تاکید کرد، همچنین تمامی موفقیت‌هاش رو مدیون تلاشش می‌دونست بدوناشاره به ثروت (مادی و معنوی) بسیار بزرگی که براش مونده بود. در واقع، خانم گلستان ده‌ها امکانات داشت که یک فرد معمولی ممکنه لازم باشه ده‌ها سال برای رسیدن به یدونش تلاش کنه.
استثمار در هر دوره‌ای به صورت متفاوت تعریف شده:
حالا به نظر من در دوران اینترنت (دوره کنونی):
استثمار یعنی کشیدن شیره مهمترین چیزهای آدم‌های جهان‌سومی (به لحاظ ذهنیت، وگرنه به نظر من در کشور جهان سومی بودن اهمیت کمتری داره و بیشتر مشکل وجود آدم‌های با ذهنیت جهان سومی هستش) یعنی وقت، انرژی، امید و تلاش توسط سرمایه‌داران (به لحاظ سرمایه تکنیکال و نه لزوما مالی: مثل تلگرام که ممکنه صاحبش به لحاظ مالی سرمایه‌دار نباشه اما به لحاظ تکنیکال و فناوری خیلی مایه‌داره)
