خوب بودن به این معنی نیست که اجازه بدید حقتون ضایع بشه.

یک مشکلی من داشتم و دارم. گاهی افراد به خودشون این اجازه رو به من می‌دن که بهم بگن:

تو که این همه کتاب خوندی، این همه ادعا می‌کنی، چرا با من این جوری رفتار می‌کنی؟ چرا زیادی به من وقت نمی‌دی؟ چرا همه چیز رو نمی‌بخشی؟

سوال من همیشه اینه که:

من کجا گفتم که همه رو می‌بخشم؟ من کجا گفتم که به آدم‌هایی که آزارم می‌دن محبت می‌کنن؟ کجای این وبلاگ یا کجای عمرم گفتم که من عصبانی نمی‌شم؟ شاید گفته باشم تلاش می‌کنم خشم نگیرم، اما این هیچ ربطی به عصبانیت من نداره.

خلاصه کلام این که اتفاقا اگر کمی کتاب بخونید، کمی تحلیل کنید، می‌بینید که شما نباید بیش از حد ببخشید، از چند بار که بگذره نمایانگر ضعف شماست، نه خوبیتون.

شما قرار نیست کارفرمایی که بد رفتار می‌کنه رو تحمل کنید، قرار نیست به دوستی که بهتون خیانت می‌کنه یا شما رو آزار می‌ده تحمل کنید.

قرار نیست به همه کل عمر وقت بدید که حالا خوب می‌شه. حالا درست می‌شه. خیر، ما چنین عمری رو در زندگی نداریم و از همه مهم‌تر چنین وقت و انرژی ذهنی رو هم نداریم.

قرار نیست به خاطر خوب نشون دادن خودمون،‌ آدم ضعیف یا متوسط استخدام کنیم (مگر واقعا لازم باشه)، قرار نیست برای کسی که پروژه شما رو (که کلی آدم دیگه هم به اون وابسته‌ان) می‌خواد به شکست بکشونه، احترام قائل بشین.

یکی از بزرگ‌ترین درس‌هایی که در دوره دکتری از استادم یاد گرفتم، این بود که برای هرکسی اگر توصیه‌نامه می‌دم، واقعیت رو بنویسم! برای همین خیلی‌ها که می‌گن برامون بنویس، بهشون می‌گم که من واقعیت رو می‌نویسم، ممکنه از دست من دلخور بشید ولی من پای حرفم هستم.

این موضوع که به هر کسی اجازه نمی‌دید براتون تصمیم بگیره، گاهی عصبانی به نظر می‌رسید (منطقی) و گاهی دیگران رو رها می‌کنید، تناقضی با مطالعه نداره، تناقضی با شخصیت خوب آدم نداره. اتفاقا یک انسان قوی هستش که زیر بار زور و ترحم نمی‌ره.

شما به عنوان خانم، مهم نیست چقدر خوش‌قلب و مهربون هستید، مهم نیست چقدر اخلاق‌مدار هستید، قرار نیست به هر خواستگاری جواب بله بدید! حالا حتی اگر طرف مقابل جلوی شما گریه کنه، التماس کنه، دست به خودزنی بزنه. شما نباید زندگی خودتون رو برای دیگران فدا کنید.

مهم نیست که شرکتی که توش کار می‌کنید چقدر ممکنه از خروج شما آسیب ببینه! اگر موقعیت بهتری دارید و قرارهای اخلاقی/حقوقی که با هم گذاشتید رو زیر پا نمی‌گذارید، احساس می‌کنید قدر شما رو نمی‌دونن (اگر واقعا همونقدر قدر داشته باشید) بگذارید برید.برای حقوق خودتون بجنگید و پاش وایسید، نجنگیدن شما نماد ضعف شماست، نه اخلاق شما.

فقط یک نکته مهم رو به خاطر داشته باشید، اگر کسی باهاتون همین کار رو کرد، خیلی ناراحت نمونید (اون اول یکم ناراحت می‌شید که چاره‌ای نیست).