دیدگاه‌های شما و من

سلام و ادب
بسیارعالی بود برای بار دوم بعد از چند ماه خواندمش
عالی

سلام،به نظرم تحصیلات آکادمیک شاخص ترین نوع یادگیری بر اساس نیاز هستش و صحیح بودن خودشو نشون داده.
اونچه که شما نقد کردین بیشتر یادگیری در ظرف محدود زمانی هستش.

هرچقدر که میگذره بیشتر به این مفهوم و حقانیتش(!) باور پیدا میکنم.

اینکه ظرفیت خودمون رو بشناسیم و سعی کنیم فقط ۲۰٪ بیشتر از اون زور بزنیم… (توصیه شما)

ای کاش بیشتر از این محتوا از دست شما به دست خوانندگان برسه، گاهی فکر میکنم چقدر خوب شد که با پادکست امین آرامش با شما آشنا شدم، گاهی؟! هه!‌ همیشه همین فکر رو در سر دارم. ای کاش کتابی، ویدیوی سخنرانی ای، سلسله فایل های صوتی ای، بالاخره نوعی از محتوای حجیم تر موجود بود از شما.

خیلی فرق هست بین کسی که از کودکی چیز هایی رو چشیده که خیلی ها تا ۵۰ سالگی دنبالش هستند. کسی که از سن پایین پول خوب، کتاب خوب، راهنمای خوب( آن هم در کسوت پدر و برادر در منزل!)، تجربه کاسبی و درس و مذاکره و همه این ها را چشیده، وقتی توصیه ای میکند یا مطلبی مینویسد زمین تا آسمان فرق دارد با یک مطلبی که یک «پراید اسپورت!» ( استعاره از انسانی که با فلاکت و به مرور زمان، خودش را رشد داده) میگوید.

نوشته هایم گنگ و ناجور بود…

ممنون بابت برنامه های تولید محتوایی که برای آینده ی وبلاگ دارید حتما بهره خواهیم برد

سلام ببخشید من الان خیلی به کمک نیاز دارم اگه لطف کنید به من ایمیل بدین که بتونم مشکلمو بهتون بگم خیلی خیلی ممنون میشم

دوساله فهمیدم عاشق سروکله زدن با داده ها ، تحلیل کردن و کد نویسی هستم ولی جرئت تغییر شرایط و نداشتم حالا شده 31 سالم و دلم میخواد شروع کنم ولی همش میگفتم ديره دیگه الان ، ولی بهرحال تصمیم گرفتم شروع کنم حداقل ده سال دیگه حسرتشو نخورم ک تلاش نکردم . البته لیسانس ریاضی و ارشد مهندسی صنایع خوندم خیلی با این محیط بیگانه نیستم ولی میدونم خیلی ديره. کاش زودتر تصمیم ميگرفتم….
چقدر نوشته هاتون رو دوس دارم… و چقدر شغلتون رو دوس دارم. سپاس از این همه متن های خوبی ک دارید

با سلام به دوستان عزیز، سرکار خانم دکتر ناهید طاهریان و جناب دکتر میثم مدنی. من با هر دوی شما از نزدیک آشنا هستم. به هر دو بزرگوار بابت ترک دانشگاه تبریک میگم. دانشگاه با شرایط و ضوابطی که امروزه داره، واقعا اتلاف عمر و روح و روانه.
حضور در دانشگاه هم از لحاظ مادی و هم از نظر معنوی هیچ و پوچه.
کاش قطره ای از خون شما در شریان های امثال من هم جاری بود…..
أحمد کاظمی فرد

میثم جان سلام. خیلی ممنونم بابت مطلب بسیار زیبایی که به اشتراک گذاشتی.
واقعیتش گاهی برخی باورهای ذهنی که در ذهن ماها شکل گرفتن منبع تولید مشکلات بسیار زیادی در زندگی هامون میشن. مثلا در خصوص ازدواج که گفتی بدترین نوع باور ذهنی اینه که دو نفر بهنم میگن ببین روز بد نباید تو زندگی من و امثال تو باشه. همین کلام ساده کل زندگی رو نابود می کنه. چون با یه سطح توقع اشتباه داری وارد ازدواج میشی. واقعیتش نظر شخصی من اینه که زندگی درست روزهای نادرست هم داره و ازدواج موفق ازدواجیه که روزهای خوبش از روزهای بدش بیشتر باشه. زن و شوهر ها یی که ازدواج خوب هم دارند با هم دعوا میکنن قطعا . اما تفاوتشون اینه که بلدن چه جوری با هم دعوا کنن که بهم زخم ناجور نزنن و از خطوط قرمز هم رد نشن ( این کلام ها درس هایی بود که من از دکتری شیری نازنین یاد گرفتم و واقعا به زندگی شخصی من کمک کرد ). باور مرکزی اشتباه دیگه اینه که به طرف میگیم ببین من تو رو خوشبختت می کنم. رسما با این حرف داریم نشون میدیم که وارد چرخه بی انتهای مثلث کارپمن شدیم. یعنی نقش حامی به خودمون میگیریم. در صورتی که باید یادمون باشه حتی در سطح زندگی مشترک و ازدواج هم هر کسی باید هزینه ی رشد خودش رو بده. فهم مفهوم فردیت در روانشناسی یونگ می تونه خیلی به ماها کمک کنه که باورهای مرکزی درست رو در ذهنمون ایجاد کنیم.
مورد دیگه ای که به نظرم میرسه مسئله ی عشق هستش. ما ها معمولاً توانایی تفکیک سه مقوله ی عشق رایطه عاطفی و ازدواج رو نداریم. این ها سه مقوله ی کاملاً جدا از هم هستند و اینکه دنبال عشق با اون شفافیت اوایل آشنایی در ازدواج باشیم بزرگترین اشتباه ممکنه.( عشق فرافکنی اون چیزی هست که در ناخودآگاه ما وجود داره و اون رو در دیگری می بینیم و ازدواج یه قرارداد اجتماعی هستش). واسه من همیشه مثال بستنی یخی خیلی کمکم کرده. عشق آتشین مثل بستنی یخیه که تا از فریزر بیرون اومد فکر میکنی باید بخوریش اما عشق بعد از ازدواج میبینی بستنی یخی رو بیرون یخچال هم موند و آب شد هم بازهم میشه خورد. خوشمزه است. حداقل من در زندگی شخصی خودم همین که میبینم یه روز صبح که پا میشم میبینیم همسرم یه پیراهن اتو کرده برام رو عشق تعبیر می کنم. شاید احمقانه به نظر بیاد اما این طرز فکر و پایین آوردن سطح توقع حالمو خوب می کنه. ( من خودم یکی از قربانیان طلب عشق آتیشن در زندگی مشترک هستم و باخت های بسیاری هم دادم اما از هزینه هام راضیم.)
در آخر سه کتابی که در این زمینه ها خیلی بهم کرد رومعرفی می کنم . شاید مفید باشه.
1- ازدواج رنج مقدس- نوشته ی داریل شارپ
2- طلای درون- نوشته ی رابرت الکس جانسون
3- مرداب روح- نوشته ی جیمز هالیس

سلام. اون بخشي از پانوشت كه نوشتيد برام مهم نيست كه چنين فكري در مورد من بشه خيلي برام جالبه. خيلي ها اينطوري مي گند ولي در عمل مي بيني كه خيلي هم براشون مهمه ولي با شناختي كه از شما با خوندن نوشته هاتون دارم مي دنم كه واقعا تا حد زيادي اينجوريه. بنظر من رسيدن به اين مرحله فضيلت بزرگيه. مي خواستم قدري در اين مورد بيشتر بنويسي.

من خیلی از شما یاد می گیرم آقای مدنی. ممنون که می نویسید و به اشتراک می گذارید

سلام. خوشحالم که امسالتون رو برای ما شروع کردید.
دوتا اسفند. و یکی فرودین. شروع خوبی بود.
امیدوارم سال نوشته ها و خوندن ها و تفکرها باشه

با سلام و عرض تبریک سال نو خدمت شما جناب مدنی، با اجازه تون از قسمتی از نوشته شما در یک بروشور دانشجویی استفاده می کنیم. ممنون از اینکه هستید

” … حتی ویدیوهای آموزشی همگن و جامع. همه اینها از نظر من نوعی از کتاب هستند.”

سلام. استاد این جمله رو میشه بیشتر، یه کم بیشتر توضیح بدین؟

ویدئو های (همگن و جامع)، چقدر صلاحیت دارند؟ اونها رو با اکراه تایید میکنید یا واقعا مفیدند؟
چه ویژگی هایی دارند؟
مثال با کیفیتش چی هست؟؟(درهر حوزه ای که شد)

سلام. استاد خوبه که تونستم اولین متن تون در وبلاگ رو بخونم. بعد از این همه مدت که پست هاتون رو میخوندم برام جالب بود این کلمات. سه ماهه پیش تقریبا بود که – قبل زیارت کردن شما- شاهین کلانتری بهم گفت حتما وبلاگ بزن و یک چالش 100 روزه برای خودت بگذار که هر روز مطلب توش منتشر کنی، وبلاگ نویس خیلی خوبی میشی. دیروز بالاخره وبلاگ رو زدم. به خاطر کمبود دامنه مجبور به انتخاب بین .net و .pro بودم و با این وجود که خودم رو پرو نمیدونم برای تولید حس همزادپنداری بیشتر، کورکورانه از شما تقلید کردم و این شد:
blog.karamali.pro

دانشگاه رو هم مشغولش هستم تا ایشالله از این بیابون بیام بیرون(!)

مشتاق دیدار

شما گفتید من تازه خیلی چیزها رو دوره لیسانس فهمیدم.
برای امثال من که بیشتر از این ها وفت تلف کردیم و تازه فهمیده ایم چه میخواهیم و چه باید بکنیم چاره ای جز جهشی رفتن نیست تا بتونیم زمان از دست رفته رو جبران کنیم

سلام
این روز ها کتاب های موفقیت در چندگام و یا سریع ترین روش های کسب درآمد و …. طرفدار پیدا کرده و البته یکی از عوامل پدید آمدنشون هم حوصله کم افراد برای رسیدن به یک علم و تجربه است
البته میدانیم که فاکتورهای زیادی برای تصمیم وجودداره. نمی دونم ولی خیلی حس خوبی نسبت به کتاب های تجاری و پرطرفدار ندارم…مثل کتاب های زبان بدن، اثر مرکب، صبح جادویی و…. این کتاب ها چندان علم ما رو زیاد نمی کنند و ما را به سمت تحلیل موقعیت فعلی مون نمی رسونن.. البته ظهور این دسته از کتاب ها شاید پیام آور این هم باشه که ذهن افراد به سمت کوتاه نگری نزدیک تره تا بلند نگری
و نوشتن یک کتاب و یا پرطرفدار بودنش لزوما نشان دهنده درست بودن و یا علمی بودنش نیست و…