دیدگاه‌های شما و من

کاملا موافقم که چرایی را باید لایه لایه گفت. در ابتدا باید از یک چرایی انتزاعی و کلی شروع کرد و بعد هرچقدر که طرف مقابل با موضوع آشنا می شود، می توان جزئیات (لایه های) بیشتری از چرایی را برای او گفت.
مثلا در همین مثالی که آقای سیمون سینک می زند، اپل به عموم مردم می گوید که محصولات من را بخرید تا زندگی بهتر و نوآورانه ای داشته باشید. و بعد از توضیحات بیشتر، قابلیت های محصولش را شرح دهد.
به همین سیاق در متقاعد کردن دیگران به استفاده از نرم افزارهای اوپن سورس بجای نرم افزارهای قفل شکسته نیز می توان گفت که اولی امنیت بیشتری دارد. ولی هرچقدر هم که تلاش کنیم نمی توانیم دقت و جزئیات این گفته خودمان را بیشتر کنیم و به عبارت دیگر در وهله اول نمی توانیم به لایه های پایین تر چرایی برویم. در ابتدا نمی توان برای یک فرد عامی (ناآشنا به حوزه موردبحث) توضیح داد که چگونه نرم افزار اوپن سورس امنیت بیشتری دارد. ولی می توانیم در همان لایه اول شواهد بیشتری ارائه کنیم و مثلا آمار آسیب پذیری این دو دسته نرم افزار را ارائه کنیم یا داستان کسانی که از قفل شکسته استفاده کردند و به چه خسارت هایی دچار شدند.

میثم عزیز
میخای بگی ما در شروع هرکاری ،بجای پرسیدن سوالات ازقبیل ،کاربردش چیه؟اولا خوب کارکنیم وعمیق بشیم وثانیا صبر کنیم مثلا حداقل ده سال.وخودمون رو به استاد بسپاریم.این فک کنم درمورد همه رشته ها باشه؟مثلا درموردادبیات،تاریخ و…هم پرسیده میشه وماشاید فقط اطلاع سطحی دراون مورد رشته داشته اشیم.یااصلا ترکی نداشته باشیم.

من در منیجر گوشی ام یک فایل دارم به نام کتابها که در آن هم فایل کتابهایم را به تناسب موضوع و زمانی که می خوانمشان دسته بندی کرده ام و آنقدر این کار را انجام داده ام که «قدرت عادت» باعث شده(کاملا آگاهانه بوده مرسی از چارلز دوهیگ😉) حتی اگر در منیجر گوشی ام دنبال چیز دیگری بگردم ناخودآگاه در همان فایلم و زمانی به خودم می آیم که دیگر فایل را باز کرده ام …

سلام.
این متن را کپی کردم و آن را چاپ خواهم کرد و آن را آنقدر تکرار می کنم که بند به بند آن را در ذهن داشته باشم.
این متن امشب مانند آب سردی که بر روی آتش ریخته شود ، حال من را چنان آرام کرد که مگوی.
این جلمه را هم باید برای خودم ملکه ذهنم کنم.
“فکر می‌کنید من چنان زندگی طولانی دارم که بنشینم با آن‌ها بحث کنم؟ فقط یک کار می‌کنم، وسایلم را جمع می‌کنم و بدون صحبت با طرف مقابل راه خروج را پی می‌گیرم. می‌گذارم میلیون‌ها هزینه رخداد تقلب و نشت اطلاعات در آن رخ دهد. من تازگی به سادگی یاد گرفته‌ام در مورد چرایی و کاربرد کارهایم، فقط در جایی که گوش شنوا و ذهن آماده هست صحبت کنم”

“فقط در جایی که گوش شنوا و ذهن آماده هست صحبت کنم. ”

ممنونم از شما به خاطر این نوشته ارزشمند

ارادتمند
سعید فعله گری

سلام
و چقدر به شخصه هراس دارم که وحشی ای نشوم که از ولع زود تر و بیشتر پول جمع کردن ، خون دیگران را در شیشه کنم و اسمش را ارزشمندی و حساسیت کار بگذارم و در بی شرمانه ترین حالت بگم که دیگران می خورن من چرا نه !
تشکر

اتفاقا انسان بهتر است خودش را اصلا «عاقل» نداند. با این همه «خطای ذهنی آشکاری» که دارد.

شاید حق با حضرت مولانا بود که میگفت:
خویش ابله کن تبع میرو و زان پس
رستگاری زین ابلهی یابی و بس

با مهر
یاور

سلام آقای مدنی
من تو این شرط بندی شرکت نمیکنم و بعدا هم پشیمون نمیشم. ممنون برای مطلب خوبتنون

تعریف مقایسه

اول درباره ی واژه ی مقایسه بگم،به نظرم مقایسه یعنی ترازو و ترازو مارش اندازه گرفتن است و من را با ظرف خودش و در حد توان خودش اندازه میگیرد،هر ترازو دقتی دارد و من را بیشتر از آن که می تواند نمی تواند اندازه بگیرد،ترازو وزنه ی سنگینتر را یا لااقل آن وزنه ای که ما فکر می کنیم سنگینتر است را(در ذهنمان نه به صورت تجربی)سنگینتر نشان میدهد اما من فکر می کنم مقایسه یک پیش‌نیاز دارد و اون حسرت است و حسرت در اثر کمبود ایجاد میشود و کمبود در سه صورت ایجاد میشود:

یا شرایط پیش نیومده تا اونی که من میخواستم بشه

یا تلاش نکردم که نشده

یا اطرافیان مانع دستیابی من شدن

اما به نظرم چند عامل در مقایسه ی من یا بهتره بگم در ترازوی ذهن من تاثیر دارند؟

اول👈ایده آل بدست نیامده

اینکه احتمالا اون آدمی که من دارم خودمو باهاش مقایسه می کنم به چیزی دست پیدا کرده که در مدل ذهنی من موفقیت محسوب میشده،مثلا دوستم همون دانشگاهی قبول شده که منم دوست داشتم قبول بشم،چون فقط بدست نیامده ها هستند که در زندگی حسرت ایجاد می کنند و ما فقط درباره ی جاهای خالی احساس کمبود می کنیم و جاهای پر رو نمی بینیم،چون من اگر خودم اون ایده آل رو بدست آورده بودم توی مدل ذهنی من به یک ترازو برای سنجش میزان موفق شدن یا نشدن قرار نمیگرفت.

👈دوم :تصوری که دیگران از ایده آل در ذهن من می‌سازند
مثال بارزش همون آموزش تک بعدی مدرسه که تلاشش بر اینه که تمام ریاضی ها را مهندس،تمام تجربی ها را پزشک و تمام انسانی ها را وکیل کند،پس اگر دانش آموز تجربی ای پزشکی قبول نشد احتمالا باید از دیگران و خانواده یا اطرافیانش سرزنش بشه که فلانی قبول شد تو نشدی(اینجانب پزشکی قبول شدم و به میل خودم نرفتم چون علاقه نداشتم😊،این آدم در ناخودآگاهش این مضمون جا میگیره که پزشکی مساوی کلمه ی موفقیته و احتمالا در زندگی خودش را در یک کفه و پزشکان را در کفه ی دیگر می گذارد.

سوم👈ترازوی ذهن من

به میزانی که من به انتقادها،سرزنش ها،تعریف های دیگران اهمیت بدم(اهمیت برای مطالبه ی تاییده حالا یا از جانب خودم یا دیگران،اگر من به تایید دیگران اهمیت ندم خود به خود خودم رو از تیررس تایید اونها دور کردم و مثل یک صفحه ی دارتم که همه ی تیرها از نزدیکترین فاصله از کنارم میگذرن و هیچکدوم نمیتونن به من اصابت کنن) و و به میزانی که سعی کنم در کفه ی ترازوی ذهن اونها قرار بگیرم و خودم رو در ظرف ذهن اونها جا بدم خودم رو بیشتر در معرض مقایسه قرار دادم

راه حل چیه:

از همه ی افراد موفق الگو بگیرید ولی همه ی الگوهای موفق را از یک نفر،یک شغل،یک رشته، یک دانشگاه و … نگیرید

همیشه خودتان را با خودتان مقایسه کنید ترازو خودتان باشید و کفه های آن را به اندازه ی ظرف ذهن دیگران باز نکنید.

اهمیت را مساوی کلمه ی خودتان بگیرید و این شما باشید که به واژهها،مناصب،موقعیتها وزن می دهید نه کفه ها و ذهن های دیگران.

قضاوت در مورد خود کتاب هم نوعی قضاوت است،نظر من این است:

وقتی کتابی را می خوانیم ناخودآگاه جرقه ی داوری در مورد خود کتاب و نویسنده در ذهنمان شکل می گیرد،شاید دلیل آن باشد که نظر خودمان را مساوی درست و حکیمانه بودن در نظر می گیریم،شاید هم هدف ما از خواندن کتاب صرفا فروکش کردن کردن علاقه ایست که باید در پس خواندن ارضا شود و هر آنچه که با آن در تضادو تناقض باشد را انکار می کنیم،نقد چاقویی است که اگر درست از آن استفاده شود در یک جا التیام می دهد و در جایی دیگر تیز و برنده می برد و مثل یک نهال تازه روییده که با تبر به جانش افتاده باشند می خشکاند، راه حل آن است که در پی فضیلت باشیم حال از هر دهانی که شنیده شود،اگر واژه ای آنقدر قدرت داشته که ذهن ما را قلقلک دهد و روان ما را در مورد مسئله ای بشوراند چرا نباید شایسته ی ستایش باشد،اگر جملات کتاب به گونه ای مطرح شده اند که برای ما قابل درک نیست دلیل بر فقدان محتوا در کتاب نیست چرا باید وقتی نمی توانم جمله ای را درک کنم بعد از یکی دوبار حمله رهایش کنم .
بعد از یک معاشرت طولانی با کتاب…

بعد از کتاب خواندن درباره ی چیزهایی که خوانده ام می نویسم،چون تا ننویسم رهایم نمی کند،چون👇

من چند نفرم

یکی از من ، شبها تا دیروقت کتاب می خواند ، صبحها زودتر از من از خواب بیدار می شود، یکی دیگر احتمالا الآن باید در گوشه ای نشسته باشدو شیرینی واژه ها و جملات کتاب مثل باقلوا دارند در دهانش آب می شوند، یکی دیگرم که دائما هم با هم در نزاع هستیم آن است که گاها وسط زل زدن به سطرهای کتاب چشمهایش سوسو می زند و هر چقدر تلاش می کنم که خواب از چشمانش بگیرم نمی توانم و مدام با هم پنجه در پنجه می شویم و اعتراف می کنم که بیشتر اوست که مغلوبم می کند، اما یکی دیگرم که بیش از همه دوستش میدارم آن است که همیشه ارام و ساکت است و کم می شود آن را از لاکش بیرون کشید و بیشتر فکر می کند و کمتر حرف می زند هر چه فکر کند را می نویسد و محال است که بگذارد سایه ی چیزی در خیالش بماند …

من ازسال ۹۶ شبی نخوابیده ام مگر اینکه یک یا دو ساعت قبل از اینکه چشمانم با بیداری دست به گریبان شوند انعکاس صفحات سفید یک کتاب را دریافت کرده اند😍(آخرین کاری که همیشه قبل از خواب می کنم کتاب خواندن است غیر از آن چهارشنبه ها را برای خودم و کتاب کنار گذاشته ام و در روزهای دیگر هر جا فرصتی پیش آمد)

اما چطور کتاب خواندن را به یک باید تبدیل کنیم؟🤔

گفتم تجربه ی خودم را در این باره برایتان تعریف کنم شاید برای شما هم جالب باشد،من هر ماه یک تعداد کتاب میخرم و یک تعداد آلبوم موسیقی(این دو جز لاینفک منند،مثل اکسیژن برای نفس کشیدن به آنها نیازمندم)،هر کتابی هم که عزم خریدش را داشته باشم اول میگردم ببینم جایی نسخه ی الکترونیکش هست یا نه،چون دوست دارم حتی اگر خود کتاب هم همراهم نبود نسخه ی الکترونیکش در گوشیم باشد و هر جا که وقتی فرصتی پیش آمد کتاب بخوانم(گاها از دیگران تذکر میگیرم که بسیار سرتان در گوشی است و انقدر استفاده از شبکه های مجازی خوب نیست😏،هر کس که سرش در گوشی بود به این معنا نیست که مشغول تایپ کردن در تلگرام و لایک کردن در اینستاگرام است😎✌️)،
اگر از من بپرسند عطر مورد علاقه ی شما چیست قطعا می گویم «عطر حروف چاپ شده😍😍😍» و طبیعتا هیچ چیز جای آن نسخه ی فیزیکی کتاب را نمیگیرد و این ساعتها در تماس با تلفن همراه بودن معایب زیادی دارد اما در مکان های عمومی مثل مترو و اتوبوس و اوقات بیکاری و در جاهایی که کتاب را همراهمان نبرده ایم نسخه ی الکترونیک بهترین گزینه برای نیکو پر کردن وقت است و البته هر دو ساعت یک استراحت چشمی لازم است و باید بپذیریم که هیچ روشی کاملا بدون عیب و نقص نیست، من اگر برنامه ام بسیار شلوغ باشد کمااینکه در این دو ماه همینطور بود و فقط شبها 1/30 دقیقه قبل از خواب فرصت برای کتاب خواندن داشتم(که راستش نمیدانم هر شب دقیقا چند صفحه خوانده ام)(البته من به فاصله ی 14تا 31 فروردین،فروردین میگویم از اول تا سیزدهم را نوروز حساب می کنم😇)هر ماه با یک ارزیابی از برنامه هایم کتاب میخرم این که گفتم برنامه ی فروردین ماهم بود،در منیجر گوشی ام یک فایل دارم به نام «کتابها» که آن را که باز می کنید،با تصویری مواجه میشوید که کتابهای هر ماه را به نام همان ماه نامگذاری می کنم مثلا فروردین و یک فایل به نام «روبوسی های چشمی» مربوط به کتابهایی است که در ایام نوروز خوانده ام و یک فایل «فعلا نه» هم کتابهایی است که با توجه به شلوغی برنامه ام فرصت خواندنشان را پیدا نکرده بودم،بعد از خواندن هر کتاب نسخه ی الکترونیکش را حذف می کنم و دلیلی ندارد که فایلش را نگهدارم✌️(خیلی در ذهنم تحلیل می کنم که دیگر چه چیزی میتوانم از آن فایل یاد بگیرم که حذفش نکنم و اگر دلیلی پیدا نکنم حتما حذفش می کنم)

اگر خوردن یک بستنی و عکس انداختن در سالن رستورانی را به خریدن یک کتاب و شنیدن یک آلبوم موسیقی و حضور در کنسرتی ترجیح میدهیم نباید انتظار داشته باشیم که در فرهنگمان تغییری حاصل شود،بیایید باور کنیم که غذای روح مهمتر است،مشخصه ی فرهنگ آگاهیست و آگاهی جز با خواندن و شنیدن بدست نمی آید …

میثم عزیز سلام
من در شرط بندی شرکت میکنم و اگر بی پولی کشیدم خودم را سرزنش میکنم.

یک مطلب بی ربط:
جناب مدنی عزیز، در یکی از نوشتارهای خودتون، گفته بودین که درباره برخی از مصاحبه های آقای حسین دهباشی حرفهایی دارین که به وقتش میگین. مشتاقم زودتر بخونم دیدگاه هاتون رو در این باره.
سپاس.

سلام مجدد
در هر حال با توجه به این رتبه بندی
با توجه به شاخصی مثل درصد دانشگاه هایی از هر کشور که در لیست 10هزارتایی هستند
وضعیت ما خیلی خوب نیست
و رتبه ما حدود 84 جهانه
به این عکس نگاهی بندازین
http://s9.picofile.com/file/8323933768/Untitled.jpg

یکی نیست از این آدم‌ها بپرسه که آیا تعداد کتاب‌هایی که در زمینه اقتصاد و مدیریت خوندید به اندازه انگشتان یک دست می‌رسه؟
این جاشو با من بودی انگار زمانی بود که همش راجب به اقتصاد کشور می نالیدم از وضع موجود،از همه چی اما وقتی شروع به خوندن چندتا مقاله درباره اقتصاد و خیلی مسائل دیگه خوندم نظرم عوض شد و از مازوخیسمی که داشتم و ما ایرانی ها داریم حالم بهم می خورد
از متغیر های خیلی زیادی که تاثیر در ناکارامدی اقتصادی داشت و خود ان متغیرها به دسته ای خیلی زیادی تقسیم میشد مثل موارد یازده گانه مسعود نیلی ؛و مهم ترینش فرهنگ کار که مربوط به خودم ومردمم می شد