من وقتی به افراد دور و بر خودم در لینکدین نگاه می‌کنم، کلی کلمه scientist را در القاب دوستانم می‌یابم. نمی‌خواهم در مورد این صحبت کنم که اصلا استفاده از این واژه برای کسی که ۳ سال است تحقیقات را شروع کرده، درست هست یا نه. نوش جانشان، هر لقبی دوست دارند به خودشان بدهند.
مشکل اینجاست که بعدش چی؟
این اتفاق واقعا برای اقوام نزدیکم رخ داده و ازش الهام گرفتم. عکس بالا رو هم خودم گرفتم تا بتونم بهتر موضوع رو به تصویر بکشم.
نزدیک عید بود، مرد خانه رفت تا یک ماهی برای سفره شب عید بخرد. اما نیم ساعت بیشتر به تحویل سال نمانده بود و ماهی‌فروش که داشت بساطش رو جمع می‌کرد گفت: ببین من دیگه این ماهی‌ها به دردم نمی‌خوره همش رو بهت می‌دم. تو پول یدونش رو بده! مرد خوشحال از این برد بزرگ، بزرگ‌ترین تنگ خانگی آن مغازه را هم خرید (عکس بالا). به خانه رسید و ماهی‌ها را در آن انداخت. همانطور که در تصویر هم می‌بینید، حس خوبی به آدم منتقل می‌شود. این همه ماهی رنگارنگ، در کنار هم…
طی ده سال اخیر، حتی در سفرهای مهم هم لپ‌تاپم را به همراهم برده بودم و کار می‌کردم. به طور متوسط ۱۴ ساعت کار از لپ‌تاپ‌هایم کار می‌کشیدم و این باعث می‌شد هیچ لپ‌تاپی بیش از 3 سال زیر دستم دوام نیاورده باشد. همین موضوع باعث می‌شود هیچ وقت لپ‌تاپ گرانبهایی نخرم. صبح تا شب و شب تا صبح با آن کار می‌کنم. به قول قدیمی‌ها که پیکان کار داشتند و پیکان دولوکس. یکی برای مسافرکشی و کار و … بود. یکی برای مهمانی و مصارف خانوادگی.
شاید خیلی‌هاتون یک بار نقشه راه کتاب‌خوانی رو دیده باشید. اما این نقشه راه مرتب تکمیل می‌شه.
حدود ۵۴ بخش و چند فصل جدید به اون اضافه شده. الان بخش زیادی از اون نقشه قرمزه، بنابراین من ناچارم یک بار این قرمزها رو مشکی کنم. توسط این نوشته اعلام می‌کنم که 3 شنبه ۴ مهر، این متن‌هایی که قرمز هستند رو مشکی (عادی) می‌کنم. شاید تا اون موقع یک سری بهش بزنید بد نباشه.
