دیدگاه‌های شما و من

من سه هزار کلمه در موردش نوشتم.

چرا به ایران بازگشتم؟

البته مستقیما به نوشتۀ شما ارتباطی نداره.

با مهر
یاور

من کاملا با نظر اقای سیرجانی موافقم دلیل دوستتونم به نظرم اصلا نه منطقی و نه درسته به نظر شخص بنده بیشتر یه بهانه است واقعا نمیفهمم بخاطر جا باز شدن رفتنو… اگر همه ادمهای مفید با همین بهانه برن دیگه چی میمونه؟
الان که خیلی هاشون هستن اوضاع اینه…و اینکه بخاطر بقیه بری یا بمونی هم اصلا درست نمیدونم ادم باید خودش با خودش کنار بیاد در نهایت هم باید به خودت جواب پس بدی اگر هستی یا میتونی میری حالا با هر عواقبی ربطی به بقیه، لطف کردن و … نداره چه بسیار اونایی که میگن بخاطر بقیه موندیم و عملا به خاطر این توهم لطف به بقیه ،دیگه هیچکاری هم نمیکنن منتظر دستبوسی ان

با سلام به نظر من آدم هایی مثل دوست شما درختی هستند که تو خاک این کشور رشد کردند و الان وقت میوه دادنشونه و میوه هاشون باید تو همین کشور چیده بشه حالا اگر باغبونه ما بی کفایته و میوه های درخت دارند از بین میرند نباید میوه های درخت تلف بشن .
رفتن این ادمها قطعا ب ضرر مردمه که قرار بود از این میوه ها بهره مند بشند این رو هم قبول ندارم که رفتنشون جا رو واسه بقیه باز میکنه چون ارزش افزوده ای که این آدم ایجاد میکنه بیشتر از پولیه که میگیره مثلا به اندازه 100 واحد ارزش ایجاد میکنه ولی 20 واحدش رو میگیره و اون 80 تای باقی مونده میره تو جیب اون مجموعه در صورتی که اگر یک فرد ضعیفتر بیاد 20 واحد ارزش ایجاد میکنه و 15 واحدش میشه واسه اون مجموعه پس در کل اون مجموعه از رفتن این ادم متضرر میشه. همچنین باید از این آدمها استفاده کرد تو همون مثالی که شما زدید اگر شرکت شما تعدادی نیروی جدید استخدام میکرد و دانش شما به اونها آموزش داده می شد شرکت میتونست هم شما رو داشته باشه و هم اونها رو و حتی پروژه های جدید بگیره و کار رو گسترش بده
نیروهای متخصص تاثیر زیادی بخصوص در شرکتهای دانش محور دارند از طرفی حق انتخاب دارن و به نظرم واسه خودشون رفتن بهتر از موندنه واصلا هم دینی به کسی ندارند و کاملا آزادند ولی نه با این توجیه که جا برای بقیه باز شه ضمنا در بدترین حالت میتونن برند و اگر نخواستند و شرایط خوب نبود بزگردند ولی اگر نرند باید همیشه دچار تردید و دودلی برای رفتن یا موندن باشند.

میثم عزیز
من میگم هرجا بیشتر خوشحال وبهش خوش میگذره بره.این بحث های خدمت به جامعه و…هم خیلی وارد نیست!چرا که تولد ما کاملا اتفاقی بوده ودلیلی نیست که حتما همونجایی که متولد شدیم، کار کنیم وبمونیم. من اگه بودم به دوستت میگفتم چقدر خوب که این تصمیم رو گرفتی!نه بخاطر وضعیت الان کشور.بلکه برای اینکه ایشون به این نتیجه رسیده اونجا خوشحال تره یا موثرتر کارکنه(البته اسدلال ایشونم وارد نیست!). موندن وکارکردن ما تو یه کشور بیشتر ازاینکه تابع استدلال باشه به نظر تابع یه احساس هست ومخصوصا براکشورهایی مثل ما.به نظرمیثم یکی ازایراداتی که بهت وارد هست همینه! که سعی میکنی ادم ها رو با استدلال قانع کنی.کاری که به نظر من نتیجه ای نداره!درهیچ زمینه ای.بی خود نیست که اقای الهی قمشه ای ازباب ادبیات وارد شده ونه فلسفه وبجای استدلال از زیبایی ونیکویی میگه.استدلال فقط برای محکمه هست (تازه همونجاهم قبول نمیکنن!). من معتقدم هرشخص حقیقی یاحقوقی باید انقد قدرت زیبایی وخوبی داشته باشه که طرف خودش اونجا رو انتخاب کنه بارضایت تمام.قبلا هم میگفتی که تلاش میکردی دراین زمینه ولی فک نمیکنم موفق بوده باشی!یا حتی همین اواخر که گفتی برا شرکتت دنبال دونفر توانمد بودی وبا کلی استدلال قانعشون کنی که بیان شرکت تو. چراکه اگه یه نفر با استدلال هم قانع بشه باز خیلی زود استدلاال دیگه مطرح میشه اون رو قانع میکنه که بره! من عاشق کسایی مث مرحوم اقای کاتوزیان هستم که گفته بود من فقط ایران برام مهم بود وهر چیزی رو به جان خریدم .حتی درزمان انفضال هر6ماه یه بار گوشت میتونسته بخره! ولی کشور روترک نکرده! یا اقای باطنی (جالبه همونها که که دم از انقلاب واسلام میزدن خودشون الان امریکان! مثل سروش) ببین من الان بهت میگم خدا روقبول ندارم تو فک میکنی بتونی منو قانع کنی یا خدا روبرام اثبات کنی؟ بعیدمیدونم (قابل توجه ات اینکه اجازه نداری از متون دینی ات استفاده کنی که چرا میشه مصادره به مطلوب)! من خدا رو میبرستم چون به نظر یه احساس درونی ویه کشش همین .هرکی هم نخادبببرسته دنبال این نیستم قانعش کنم.(البته بگم ها این به معنی بی خیالی نیست) تو طلاق هم همینه!اگه بخای با استدلال طرف رو نگه داری طولی نمیکشه که جدا میشه.من اگه مث شما انقدتوانمد بودم انقد شرکتمو قوی میکردم تا هرکس خودش منو انتخاب کنه بارضایت. کاری که ما تو کشاورزی میکنیم.سال هایی هست انقد میوه خوب تولید میکنیم که همه زنگ میزنن وجلوتر سفارش میکنن.من میگم باید از هر کس اول بپرسی مثلا چراتاالان مونده؟چرا تجربی؟چراوکالت؟بعدکه فهمیدی مبانی اش چیه اونوقت میتونی واردمذاکره بشی. اگه مبانی اش اخلاقی بود ازدر اخلاق وارد میشم.

سلام،
با اطلاعاتی که شما از این بزرگوار فرمودید، قطعا پیدا کردن جایگزین برای ایشون در ایران سخت‌تره تا در کشورهای مهد نرم‌افزار.
فردی مثل ایشون با موندنش جای کسی رو تنگ نکرده و حتی می تونه برای عده‌ای جا باز کنه. اما اگر به آمریکا یا کانادا بره، افراد زیادی با سطح مهارتی و علمی خودش و بالاتر رو به عنوان رقیب خواهد دید و شاید اونجا اون اتفاق بیفته که با توجه به حجم بالای تقاضا، اون اتفاق هم نمی افته.
به نظر من از منظر کشور، رفتن ایشون قطعا ضرر زیادی داره.

اما یک پای ماجرا هم خود فرده. هرکس یک بار می تونه زندگی کنه. آیا موندن در ایران برای این فرد رشد فردی، تجربه‌ی کافی، فرصت، شکوفایی و … به همراه خواهد داشت یا نه کم کم پژمرده خواهد شد؟ این بحثی شخصی و تصمیم گیری با در نظر گرفتن همه‌ی بده و بستون‌هایی که هر فرد با مهاجرت خواهد داشت. خیلی‌ها معتقدند که اگر از حدی باسواد تر بشی، باید از روستا به شهر و در مرحله بعدی مرکز استان تا تهران مهاجرت کنی. چراکه جا برای بکارانداختن دانش و مهارت تو نیست. این داستان مهاجرت ادامه دارد…

تصور کنید کسی بخواد بازیگر بشه و در شهرستانی که متولد شده بمونه؟‌ میشه؟

سلام. کسانی که موندند ولی دلشون اینجا نیست و هر روز هر لحظه حس می کنند که توانایی ها وظرفیتهاشون بی استفاده مونده (که حق هم دارند) عملا سالها پیش رفته اند فقط جسمشون اینجاست و این فایده ای نداره. به نظرم خود این اتفاق فساد و نارضایتی به بار می آره. در مرحله اول برای خودش و بعد برای جامعه. همه باید تکلیف خودشون رو مشخص کنند.
در نهایت کسانی که می روند و میخواهند بروند آنقدری نیستند که در کلیت جامعه تاثیر قابل توجهی بگذارند. ضمن این که کشور ما حداکثر کیفیت موردنیاز آدماش مثلا 60 است که اتفاقا آدم با نمره 60 زیاد داریم. حالا آدمایی که نمره 80 و 90 و 100 دارند اینا عملا برای جامعه ما overqualified محسوب میشن. خب این آدم باید بره جایی که کیفیت مورد نیاز 120 باشه تا احساس کنه حالا جایی هست که باید باشه.
به طور کلی به نظرم اثر مثبت داره رفتنشون. به چند دلیل.
1. اگر دل به این آب و خاک داشته باشند که یک روز برمیگردند و برای این اب و خاک کاری می کنند. اگر هم نه که بروند جایی که دلشان خوش است برای همه بهتر است.
2. جا برای آدم های دیگه باز می شود و فرصت تجربه کردن و ارتقا شاید پیدا کنند و خودی نشان دهند. (ضمن این که قحط الرجال نیست به ازای هر یک نفری که برود به نظرم راحت 10 جوان خوش فکر و پرانرژی داریم.) ممکن است این وسط گپی بیفتد مثل داستان شما ولی در نهایت جامعه تعادل خودش را پیدا میکند.

سلام
آره با رفتن موافقم
موندن بعضی جاها اسراف عمر و تواناییه
وقتی میشه با تخصصی که برای بدست آوردنش سالها زحمت کشیدی به پیشرفت دنیا کمک کنی، چرا جایی بمونی که راکد کننده ست؟
شاید فکر کنیم رفتن نیروهای متخصص به ضرر جامعه ست اما واقعیت اینه که موندن متخصصانی که از زندگی راضی نیستن به تدریج باعث خمودگی و اهمالکاری اونها میشه، یه متخصص هر چقدر هم توانمند باشه نمیتونه در برابر نیروهای بالادستی که با برنامه ها و نقشه های بیمارشون سبب بی اثر شدن و به بیراهه رفتن توانایی ها میشن ایستادگی کنه. خیلی از کارها و اثرگذاریها در یک جامعه نیاز به همراهیِ خود جامعه هم داره.
خلاصه اینکه یا شما باید خلاف جریان قوی و همه جانبه این رود شنا کنید و بدون هیچ طی طریقی به تقلا کردنتون تا مرگ ادامه بدید یا همراه این جریان قوی و مخالف حقیقت طلبی و حامی کلاهبرداری شنا کنید( حتی اگر شنا هم نکنید، خودبخود اما با سرعت کمتری باهاش پیش می رید) یا جهت رودخانه رو عوض کنید( کدوم شناگری میتونه مسیر رودخانه رو عوض کنه؟)

اگر به فکر عوض کردن جهت رودخانه هستید باید بگم این کار شناگرها نیست، این کار باید از سرچشمه و توسط میرآب صورت بگیره، اگر نه جاذبه و سنت های طبیعی دنیا رو نمیشه و نباید عوض کرد.

سلام آقای مدنی؛ بحث جالبی رو مطرح کردید. اتفاقا وسط دیدن این فیلم هستم، چون طولانیه نشد کامل ببینم. به نظر منم ابرشرور جالبیه، به جای از بین بردن دنیا، خیلی منطقی دنبال اصلاحات به سبک خودشه.
به نظرم سوالتون جواب قطعی نداره؛ افراد شاخص اگه برن و موفق باشن به نفع ایرانیهاست و اگه بمونن و تاثیرگذار باشن هم همینطور. مهم اینه رضایت داشته باشن و بتونن کار کنن، نه افسرده بشن و کارایی خودشون رو از دست بدن.
موضوع محدودیت منابع منو یاد یکی از کتابهای ست گودین انداخت که انتقاد میکرد از انجمنی در آمریکا که کارش حمایت از برنامه نویسان آمریکایی در مقابل مهاجرت برنامه نویسان هندی و چینی و … هستش. به نظرش در زمانی که با وجود اینترنت ظرفیت سازی آسون شده، رقابت مفیده و این مدل حمایت از شغل برای آمریکاییا اشتباهه.
در کشورهای مهاجرپذیر این بحث همیشه هست. به نظرم ترکیب این دو روشه که تا حدی جواب داده؛ از یه طرف محدودیتهایی برای مهاجران ایجاد میشه از طرفی گروه دیگه سعی میکنن بهترین مهاجران رو جذب کنن و ظرفیت سازی کنن. برای ما هم فکر میکنم برآیند تاثیر دو گروهی که میخوان برن و برجسته بشن یا بمونن و شرایط رو بهبود بدن؛ بهترین حالته.

با سلام خدمت میثم عزیز
من نگران دانشجوهایی هستم که با شما پایان نامه داشته اند 😊😊😊واسه خودم همچین اتفاقی افتاد و استاد راهنمام که بیرون دانشگاه شرکت داشت رشد و تقریبا مثل شما فکر میکرد یهو همکاریش با دانشگاه قطع شد و من موندم چند استادی که اصلا فیلد کاریشون بهم نمیخورد و خیلی اذیت شدم 😊😊

سلام. من بارها در مورد این محدودیت منابع فکر کردم. و نظرم اینه که این که این سیستم و جامعه مریض و فشل اگر از هم فرو نمیپاشه دلیلش خروج دایم ناراضیهای واقعی ( نخبه هایی که درک واقعی از شرایط دارند و قابلیت روشن کردن توده ها رو دارند) از جامعه است .این خروج دایمی انگار نوعی تخلیه انرژی درونیه که مانع از هم گسیختن سیستم میشه. مثلا منابع طبیعی واقعا محدوده . اگر صد یا دویست سال پیش بود, با این خشکسالی الان ده یا بیست سال بود که خیلی مناطق از جمعیت تهی شده بود. تکنولوژی فقط این روند رو به تاخیر انداخته. چون برنامه و درمانی برای محدودیت منابع نداریم. پس راه علاج کم شدن بهره برداران از منابع است. فقط مشکل اینجاست که بهره برداران با کیفیت بالاتر دارن میرن. پس کیفیت مهمترین منبع که همان نیروی انسانی است هم با رفتنشون پایین میاد. حتی در مهاجرت نیروی کارگر هم کارگر توامندتر و متهدتر و با پشتکارتر و باهوشتر و منظمتر کشور رو ترک میکنه. شما همین الان میتونید اثرات مهاجرت با کیفیتها رو در جامعه ببینید. بعضی وقتها ادم تو کوچه و خیابان رفتارهایی از مردم میبینه که حس میکنه اینها غیر از 5 دقیقه بعد حتی به 6 ساعت بعدشون فکر نمیکنند. توسعه و اخلاق و ترقی و باقی مسایل که دیگه هیچ. این نشونه بی کیفیت شدن جمعیته.

واقعیتش من اصلا سر در نیاوردم از حرفی که ایشون زده. منابع هر اقتصادی شامل منابع طبیعی (Land)، کار انسانی (Labor)، زیرساخت‌ها و وسایل ساخت شده توسط انسان (Capital) و نهایتا قابلیت کارآفرینانه (Entrepreneurial ability) میشه. موارد Land و Capital که یا تغییر نمی‌کنند یا حداقل در کوتاه مدت این اتفاق نمی‌افته پس ما باید خودمون رو در دو مورد دیگر تقویت کنیم و رفتن این افراد از این نظر لطمه خیلی بدی به کشور میزنه. اصولا خیلی از آدما به راحتی در کشور جایگزین میشن؛ فرض کنید که یک کارمند بانک مهاجرت کنه، خب 1000 نفر رو میشه همون فردا آموزش داد و جایگزین ایشون کرد (صرف‌نظر از وقت و هزینه احتمالی و اندک آموزش فرد جدید) و مشکل خیلی حادی هم پیش نمیاد ولی از دست دادن افراد متخصص مثل ایشون، کشور رو کم‌کم درون‌تهی می‌کنه چون به راحتی جایگزینشون پیدا نمیشه و تربیت فردی با مشخصاتی که شما دادی وقت و هزینه بسیار زیادی می‌خواد و ریسک قابل‌توجهی هم دارد.
بهرحال ایشون حتما لیاقت زیادی داره و حق داره برای زندگی بهتر مهاجرت کنه و اصولا من فکر می‌کنم کسایی که گزینه ماندن رو انتخاب می‌کنن (و می‌تونن برن) هم احساس می‌کنن اینجا مجموعا زندگی بهتری داشته باشن به دلایل مختلف.
در آخر باید بگم، رفتن امثال ایشون ضربه شدیدی به کشور میزنه، جو ناامیدی به وجود میاره و فکر نمی‌کنم که ایشون در کشور مقصد به اندازه موقعی که ایران بوده برای جامعه حیاتی باشه (یعنی نبودش خلل ایجاد کنه).
پ.ن 1: در ضمن اقتصاد کلان اصطلاحا zero-sum نیست. فکر کنم به نوعی با توجیه دوستتون مرتبط باشه.
زیاده‌گویی منو ببخشید 🙂

اول اینکه میثم،درمورد اون نگهبان گفتی،اونا خیلی قدرت دارن!دادگاه هم که میری همینطوری ان!ومنم نمیدونم چرا اینجوری شده.درمورد ابدارچی هم گفتی یاد یه چیزی افتادم،تو اداره جات مهم ترین شخص ابدارچی ست!دهیار روستای ما میگفت اگه بخای بودجه روستا رو بگیری باید باابدارچی درتماس باشی وگرنه قطعا بودجه رو خوردن!اینام تو شرکت های دولتی به شدت قدرت مند هستند.
دوم اینکه درمورد کار دولتی من خودم بااینکه چندسال بیکار بودم حاضر نبودم این استخدامی های دولتی شرکت کنم.البته این به معنای تایید فضای خصوصی نیست!به همه میگفتم اگه میخایین بدبخت بشین بری کار دولتی!والبته اگه میخایین کار نکنین ودستمزد بگیرین بهترین جاست!ما زمان درست کردن خونمون میرفتیم اداره آب،گاز و…یکسری ادم رو میدیدی که یکی نون سنگگ دستش بود یکیراه میرفت !تو رو هم پاس کاری میکردن!
سوم اینکه من معتقدم برای کار تو ایران باید قدرتمند باشی حالا تو هرحوزه ای کار میکنی وگرنه به شدت تحقیرت میکنن.من دوستام که رفتن قضاوت میبین انقد باهاشون بد رفتار میشه واینا فقط بخاطر حقوقش تو اون فضا موندن تازه پروسه استخدامی قضاوت ازاستادی هم طولانی تره بعد قبولی حدود دو سال طول میکشه تا استخدام بشی وبعد هم دیگه نمیتونی خارج بشی!
چهارم اینکه، چیزی که من بهش معتقدم وتنها راه میدونم “حاکمیت قانون”هست هروقت همه کشور از مقام رهبری گرفته به پایین فقط از اجرای قانون بگن حتی یکی از شعارهای سال میتونه این باشه .دراین صورت هست که نظم حاکفرما میشه.نه اینکه یکسری افراد خودشون رو بالاتر ازقانون بدونن (مثلا میگن شهر ما قطعه ای ازبهشت هست!واونجا قوانین خاص خودشو داره.برا من سواله خب لابد بقیه کشور جهنمه دیگه)!حتی تلاشی که محمدرضا میکنه خیلی اثر گذاری نداره!چراکه هرکس هرچقدر هم خوب باشه ودزدی نکنه میبینه تو جامعه دقیقا خلافش عمل میشه ودچاریه نوع تعارض میشهواین میشه مثل کسی که باید بره یه گوشه ای ودرانزوا بمونه!ببین تو همین مدت که همه چی بهم ریخته من چندتا شرکت خصوصی دیدم حداقل سه تا که اجناسشون انبار کرده بودن وحقوق کارمندهاشون نمیدادن تا گرونتر بفروشن!حاجی رو دیدم که 50تن برنج انبار کرده وخودش رفته بود مکه!تا قانون نباشه ماها خیلی اصول اخلاقی رو رعایت نمیکنیم حتی علمای اخلاق هم تازه بعد سالها شاگرداشون میتونن عمل کنن به اون گفته ها.الان درد مردم گرونی نیستکه!بلکه بی قاونی ودزدی هایی هست که میشه.حتی همه صبت های شما درمورد پزشکان،وکلا،دانشگاه،وخیلی افراددیگه بخاطر بی قانونی هست.وتازمانی هم که کشور حقوق رو تحقیر کنن وضع همینه.

صفر مورد نیست، من تجربه‌م رو تو پادپُرس نوشتم. پیش از خروجم، تجربه مشابه یکی از دوستان شریفی رو در بلاگش خوندم که الان متاسفانه در دسترس نیست.

دلیل ننوشتن یا کم نوشتن فکر نمیکنم حیا و بی وقتی و ترس و … باشه، صرفا این مسئله، تغییر شغل از سمت استادی، چیزِ چندان مهمی نیست.

یعنی مهم نیست میثم استاد دانشگاهه یا تحلیلگر دیتا در شرکت گوگل؛ مهم اینه که میثم در هر شغلی که انتخاب کرده، چقدر تاثیرگذاره و چطور باعث میشه دنیا به جای بهتری برای زیستن تبدیل شه.

امیدوارم زودتر تصمیم بگیری، کتابی درباره ی اثربخشی‌های مختلفی که در دنیای اطرافت داری بنویسی و حتما مشتاقم بخونمش.
با احترام همیشگی
لاله

سلام میثم عزیز
خیلی دوست داشتم تا وقتی دانشگاه هستی با صدرا خدمتت برسیم اما متاسفانه خیلی زود دیر شد. (ما هم بهشتی هستیم.)
در فرصت بعدی این شانسو از دست نمی‌دیم. 😉
سلامت و سربلند باشی

((حرف‌های بالا، حرف‌های یک مربی است.))
چقد این جمله رو دوست داشتم؛ یک علاقه و محبت درونش هست؛
به شخصه از سر زدن به گاه نوشته های شما لذت می برم و تجربه و دانش یاد می گیرم.
کاش می شد مربی من می شدید استاد.!.