این نوشته را با یک نَثر زیبا از سعدی آغاز میکنم:
تلمیذ (شاگرد) بی ارادت عاشق بیزَرست و رَوَنده بیمعرفت، مرغ بیپر و عالم بیعمل درخت بیبر و زاهد بیعلم خانه بیدر.
مراد از نزول قرآن، تحصیل سیرَت خوبست، نه ترتیل سورت مکتوب. عامی متعبد پیاده رفته است و عالم متهاون سوارِ خفته. عاصی که دست بر دارد بِه از عابد که در سر دارد. یکی را گفتند عالم بی عمل به چه ماند؟ گفت به زنبور بی عسل.