بارها و بارها این موضوع را با اعماق وجودم لمس کرده‌ام. از حالتی متنفری و خودت خواه یا ناخواه به آن تبدیل می‌شوی.
– از این که چاق شوی متنفری و چند وقت بعد به سرت می‌آید.
– از این که استادی شوی که برای دانشجوها وقت کافی نمی‌گذاری، متنفری، سرت را بالا می‌کنی و می‌بینی، بله خودت به آن تبدیل شده‌ای.
راستش من ابتدا جذب جلوه‌های بصری و زیبایی صحنه‌های طبیعت و رزمی (تخیلی) فیلم شدم. حداقل برای منی که چند تا بازی شینوبی (از کنسول میکرو بگیر تا سگا، نینتندو و سونی) رو تا آخر رفته بودم و برای هر کدوم کلی زمان گذاشته بودم، دیدن فیلمی با این عنوان خیلی جذاب بود. فیلم به نظر سطحی می‌آد، اما انگار کل فیلم هدفش بیان یک نکته بود (مثل فیلم grey که اینجا نوشتم در موردش).
پیش نوشت: توصیه می‌کنم قبل از مطالعه نوشته‌های
«کدام را ترجیح می‌دهید؟ یک هفته کار (روزی ۱۵ ساعت) یک هفته استراحت یا هر روز ۸ ساعت؟»
«خوش‌به‌حال/بدبخت ساعت‌مزدها و عاشقان‌کار»
را بخوانید و در دیدگاه هم نظر خودتان را بنویسید. بعد ادامه را بخوانید.
خواستم در این سری از نوشته‌ها یکی از آفات خوب شدن محیط کار را توصیف کنم. از دید بسیاری رویایی خواهد بود که یک هفته را تمام کار کنند و یک هفته را کامل به استراحت، تفریح و سفر بپردازند. البته بسیاری نیز با توجه به محدودیت‌ها این موضوع را نپسندیدند، که می‌توانند بازگردند و پاسخ خود را در صورت عدم وجود یک محدودیت (مثل فرزند یا پدر و مادر) بیان کنند.
با توجه به این که خیلی از اوقات برای بسیاری از ما موقعیت‌های مختلفی پیش می‌آید، بهتر است کمی بهتر خودمان را بشناسیم (هر چند این شناخت ممکن است در طی زمان تغییر کند و حتی تاریخ مصرفش بگذرد)، با این حال دوست دارم استدلال دیگران و نحوه تفکر دیگران را در مورد چگونه کار کردن بدانم، بدانم چرا و چگونه دوست دارید کار کنید.
