بارها در مورد مدرک‌گرایی، دانش سطحی و بی‌انگیزگی علمی و کاری شنیده‌ایم، من هم در این باره زیاد نوشته‌ام (بخش مدرک‌گرایی سراسر از این نوشته‌هاست).یکی از عواملی که اینجا دوست دارم جداگانه شاید حتی با تکرار، بیانش کنم، سطح یادگیری است.
این روزها افراد زیادی به من مراجعه می‌کنند یا پیام می‌دهند که می‌خواهند وارد حوزه برنامه‌نویسی بشوند. وقتی می‌پرسم چقدر آمار بلد هستید یاچقدر برنامه‌نویسی بلدید، معمولا پاسخ‌هایی می‌شنوم که مجبور می‌شوم صریحا بگویم بلد بودن یعنی چی؟
آن‌هایی که شیرجه‌های عمیق را در استخر (یا رود …) تجربه کرده‌اند، می‌دانند که در آن لحظه انگار در جهان خارج هیچ خبری نیست، انگار نه انگار پروژه‌ای هست، کاری هست، فشاری هست. شیرجه عمیق یکی از اصلی‌ترین تفریحات من در طول زندگی بوده، چرا که می‌توانی از آن به عنوان یک دکمه ریست استفاده کنی.
این روزها چیزی که وحشتناکه، شکسته شدن چرخه امیده. چرخه‌ای که مرتب توش امیدوار می‌شی و دوباره ناامید می‌شی. شاید دولت و حکومت نفهمن دارن چکار می‌کنن، اما بدونن، هیچ کشوری نمی‌تونست اینجوری بین مردم ایران وحشت بندازه.
مملکت ما بیماره:
اگر بتونیم از این سختی‌ها بیرون بیایم، شاید اوضاعمون بهتر بشه. مثل یک بیماری که ناچار می‌شه سالم زندگی کنه وگرنه می‌میره. نمونه‌اش شفافیت‌های حداقلی در این روزهاست. حرکت و جنب و جوش بخشی (هر چند بسیار کوچک) از سیستم است.
پست موقت:
من چند وقت پیش پیش‌بینی کرده بودم دلار می‌آد روی ۶۵۰۰! از نظر من به عنوان کسی که در علوم داده کار می‌کنه، ندیدن اشتباهات یا توجیه اشتباه (حالا به هر طریقی) درست نیست. قیمت دلار از دید من الان ۶۵۰۰ هست و نه بیشتر! این که برخی با جون و سرمایه مردم بازیشون گرفته، واقعا شرم‌آوره. این که دلار تا این حد بالا رفته واقعا بده.
کمی به رفتار بچه‌های کوچک توجه کنید.
وقتی غذا، آب یا … به آن‌ها نرسد (اغلب) گریه می‌کنند (بی‌قراری و صبرنداشتن).
وقتی یک وسیله‌ای دارند که بهترش در دست دیگران است، شروع به گریه می‌کنند و آن وسیله‌را می‌خواهند، کاری به آن ندارند که خانواده بچه دیگر، تفاوت (رفاهی، اجتماعی و مالی) بسیاری با خانواده خودش دارد. برای پدر و مادرش بسیار سخت است که چنین چیزی را برای او تهیه کند! (حسادت و خواست کورکورانه).
به خاطر این همه بالا و پایین اقتصاد، به خاطر این همه جو نا امیدی و فضای بد کاری، یک اتفاقی که در کشور ما افتاده، و اون این که مردم از فضای کار خصوصی می‌ترسن. البته ترس هم داره. اما مشکل جایی خودش رو نشون می‌ده که شما برای فرار از روباه به دل گرگ پناه می‌برید! یعنی از ترس فضای کار خصوصی می‌رید به سمت انجام کارهای دولتی. من سعی دارم چالش انتخاب کارهای دولتی و یا شرکت‌های بزرگی که کار کردن در آن‌ها شبیه کار دولتی است را بیان کنم، حتی اگر خصوصی یا خصولتی باشند.
شینوهو هاشیموتو، دو روز پیش یعنی ۲۸ تیر ۱۳۹۷ در سن ۱۰۰ سالگی فوت کرد. او خالق بسیاری از کارهای کوراساوا بود. کوروساوا از دید من، جز ۷ کارگردان اول تاریخ است. حتی جز ۳ تا برای من. امروز که نگاه می‌کنم می‌بینم نقطه مشترک فیلم‌های خوب او یک نویسنده (همان هاشیموتو) است.
گفتم به احترام این مردان بزرگ، یک نوشته در مورد یک مفهوم خلق شده توسط آن‌ها بپردازم.
من توی این نوشته قصد ندارم بگم رشته تجربی خوب نیست. اتفاقا برای برخی، بهترین رشته است. اما می‌خوام یک سری دیدگاه‌ها رو بگم، شاید به دردتون خورد. تمامی بخش‌های پایین مربوط به انتخاب بین ریاضی و تجربی هستش.
البته یک کاربرد دیگه این متن اینه که بچه‌های غیرپزشک، زیاد حسرت اون سمت رو نخورن.
قبلا هم چند بار در این مورد نوشتم، اما در این دو سه روز چند ایمیل در مورد انتخاب مسیر یا شغل به دستم رسید که گفتم بهتر است دو سه نوشته را در موردش بنویسم.
خواهشی که دارم اینه که اگر جایی نیاز به توضیح بیشتر داره یا به نوشته جداگانه‌ای نیاز داره، بگید تا نوشته درخواستی بنویسم.
همین ۵۰ سال پیش اگر مسیرهای شغلی ممکن یک نفر را می‌خواستیم نام ببریم (با توجه به موقعیت)، به ده‌تا هم شاید نمی‌رسید. اما امروزه با انواع رشته‌هایی که در حال ظهور هستند، انواع تخصص‌ها و انواع سبک درآمدی، خیلی سخت است که بخواهیم مانند گذشته تصمیم بگیریم.
در دوره کارشناسی ارشد، یکی از دانشجویان از استاد پرسید:
استاد این چیزها که به ما یاد می‌دید به چه دردی می‌خوره؟
استاد نگاهی طنز آمیز به اون انداخت و گفت:
تا باهاش اژدها کشی یاد بدید!
استاد که دید بچه‌ها موضوع رو نگرفتن، شروع کرد و اصل داستان رو گفت:
سال‌ها پیش یک جوونی با مادر پیرش زندگی می‌کرد. جوون درآمد زیادی نداشت، خلاصه کلی نشستن با هم فکر کنن که حالا چکار کنیم؟
