من اجرای ایده این نوشته در زندگی را دوست دارم و به نوعی نجات‌دهنده‌ام در مشکلات بوده.
یادش بخیر، روزگاری وقتی ۳ نفر بودیم یک نفر دروازه می‌ایستاد و دو نفر دیگر تلاش می‌کردند تا گل را بزنند. هر کس گل می‌زد طرف مقابلش می‌رفت دروازه می‌ایستاد و این چرخه مرتب تکرار می‌شد. نکته‌ای که این فوتبال داشت، تک دروازه بودن بود. یک جورهایی تو بزرگ‌ترین وظیفه‌ات می‌شد گل نخوردن. تمام انرژی تو باید روی این گذاشته شود تا گل نخوری.
فکر می‌کنم این ویدیوی آلن دباتن، خیلی به حرف‌هایی که می‌خوام بزنم ربط داشته باشه. مخصوصا جاییش که می‌گه:
در این زمانه احتمالا همانقدر بعید است که شما به اندازه بیل گیتس ثروتمند و معروف شوید که در قرن ۱۷ بعید بود که شما به درجات اشراف زادگان فرانسوی دست یابید. اما نکته این است که همچین احساسی وجود ندارد. توسط مجلات و خروجی رسانه های دیگر احساسی ساخته می شود که اگر شما انرژی داشته باشید، چند ایده هوشمندانه درباره فناوری و یک گاراژ، شما هم می‌توانید یک چیز بزرگ شروع کنید. …. ….می‌دانید, در قرون وسطا، در انگلستان, هنگامی که آدم بسیار فقیری را می‌دیدید, از آن شخص به عنوان یک “بدبخت” یاد می شد. تحت اللفظی کسی که از برکت بخت بی نسیب بوده، یک بدبخت. این روزها, بویژه در ایالات متحده, اگر شما کسی را در سطح پایین جامعه ببینید, نامهربانانه از آنها به عنوان “بازنده” نام برده می شود. یک تفاوت جدی بین بدبخت و بازنده وجود دارد. که نشاندهنده ۴۰۰ سال تکامل جامعه است، و باور ما به اینکه چه کسی مسئول زندگی ماست. دیگر خدایان نیستند, ما هستیم. ما در صندلی راننده نشسته ایم.
یکی از اقوام دوست‌داشتنی ما که همین دو سال پیش مرحوم شد (داستان جالبی داره که دوست دارم مفصل در موردش بنویسم)، یک مرغداری بسیار بزرگ (۴۰ هزارتایی) داشت. وقتی سر مزرعه‌اش می‌رفتم و اهاش حرف می‌زدم، می‌پرسیدم: «حال مرغات چطوره؟» می‌گفت: «همه از من یک جواب می‌شنون، مرغ‌ها عالین!». گفتم یعنی همیشه یک جواب رو می‌دی؟ گفت آره. تا دوستا خوشحال شن و دشمنا ناراحت!
همون سال بود که به خودم اومدم و دیدم، هر کی می‌شناسم داره از وضع بدش ناله می‌کنه. پس کیه که می‌ره فلان مسافرت؟ کیه که این همه خونه و ماشین می‌خره؟ کمی که تحقیق کردم، فهمیدم، مردم مرتب می‌گن من وضعم بده، یا وقت ندارم، تا یک وقت اگر دیگری اومد ازش چیزی بخواد (پول یا زمان)، خودش شرم کنه و نیاد!
یادم نیست این رو از کجا خوندم، اما یک جایی نوشته بود:
دخترتون (یا پسرتون) رو به بهترین رستوران‌ها ببرید، بهترین تئاتر‌ها، بهترین مکان‌ها ببرید. تا یک شخص نیاد با یکی از این‌ها (که در حالت عادی یک چیز خیلی کم‌اهمیته) دل دخترتون (یا پسرتون) رو ببره. این کار یک بار هم انجام بشه کافیه.
در بخش اول همین نوشته «آیا در جبهه جنگ با داعش مذاکره می‌کنید؟ با افکار منفی خود هم همان کار را بکنید. » سعیده دیدگاهی رو مطرح کرد که نشان می‌داد من نتونسته بودم منظور اصلی خودم رو به خوبی مطرح کنم. سعیده گفت:
به شخصه به رفتار استیو جابز بعنوان تنها راه گرداندن مجموعه خلاق و موفقی مانند اپل اعتقاد ندارم. تیمی که دارای یک رهبر و منتور هستند قطعا بهتر کار می کنند.
فکر می‌کنم حدود ۵ سالم بود که برادرهایم به باشگاه می‌رفتند. من هم بچه بودم و با کلی گریه و خواهش خواستم که من را هم در آن کلاس ثبت نام کنند. بعد فهمیدم که آن کلاس، باشگاه کاراته به سبک کان‌ذن‌ریو بود. جالبه بدونید موسس این سبک یک ایرانیه!
یکی از کارهایی که استادمون از ما می‌خواست انجام ذن بود.تعریفی که از ویکی‌پدیا می‌تونم براتون از ذن بیارم می‌شه:
این نوشته در واقع قسمت اول پاسخی است که می‌خواستم به دیدگاه احسان در «این نوشته» بدهم.
دوره لیسانس بود که برادر بزرگم، حرفی زد که شاید خودش کمتر به آن عمل می‌کند، اما من آن را جدی گرفتم! شاید حتی خودش هم به اندازه من یادش نباشد که چنین چیزی به من گفته باشد، اما من روی آن حرف، خروارها رفتار ساخته‌ام.
نمی‌دانم این اصطلاح را از کتابی خوانده‌ام یا خودم ابداع کرده‌ام. اما وقتی کسی یک موضوع ناراحت کننده را مرتب در حضور اطرافیان تکرار می‌کند، من این اصطلاح را به کار می‌برم. از دید بسیاری، من آدم سنگدلی هستم، که حاضر نیست به درد دل دیگران گوش کند.
اما واقعا چه چیزی از هم زدن مدفوع گیر شما می‌آید؟ درد دل کردن پیش دیگران بهانه‌ای برای این کار است. توهم سبک شدن هم، چنین است. توجه داشته باشید اگر زخمی روی بدنتان است، باید تحملش کنید، لزومی ندارد مرتب آن زخم را باز کنید تا دیگران هم بفهمند و برای شما دلسوزی کنند. هم نزنید…
بهانه من برای این نوشته، دیدگاه‌های سارا حق‌بين و علیرضا در نوشته بخش حال‌‌ٍْخوب‌کُنَک! است. لازم به ذکره که من پاسخ ندادم، بلکه این نوشته رو از متن اون‌ها الهام گرفتم.
ما به آرامی یاد می‌گیریم که نفس‌کشیدن خود را به نحوی کاملا نامحسوس انجام دهیم، بدون حرکت شکم. یاد می‌گیریم که خندیدن‌های بلند را به نیش‌خندهایی تبدیل کنیم که اگر کسی در جمع نبوده باشد، نمی‌داند این نیش‌خند به خاطر شادی است یا از روی تمسخر.
سال‌های خیلی سختی بود (از دید بقیه!)، کلی وضعتون خوب باشه، بهترین امکانات رو داشته باشی، ۱ سال بعدش، کارگر ساختمون باشی! و بری توی خونه مستاجری! برای چی؟ فقط یک ضمانت ساده بانکی، یک اعتماد. خیلی ساده است که آدم بگه نه، پدرت نباید به دیگران اعتماد می‌کرد، اما واقعیتش اینه که وضع بازارتوی اون سال‌ها بد بود، افراد بازار، باید هوای هم رو می‌داشتند. اصلا برام مهم نیست که چرا اونجوری شد، چرا باید سر ما یه همچین بلایی می‌اومد؟ دنبال نصیحت‌ها و حرف‌های احمقانه افراد خودهمه چیزدان نیستم، چون احساس نمی‌کنم ضرر کردیم! ما ژن خوبی داشتیم (نزنید، صبر کنید حرفم رو بزنم)، سرمایه جمع شده، از رانت و ارث پدری نبود، برای همین هم توی چندسال دوباره تونستیم خودمون رو جمع کنیم. حتی توی همون سال‌های به ظاهر بد، کلی چیز برای خوشگذرونی داشتیم! کاشی‌کاری یاد گرفتم، آهنگری، لوله‌کشی… (اکثر بخش‌های خونه خودم رو توی دوره دکترا، خودم (با کمک پدر) ساختم). ما سه تا (با پدر و مادر) جلوه پیشرفته «چه کسی پنیر مرا جابه‌جا کرد؟» بودیم.
