راستش من ابتدا جذب جلوه‌های بصری و زیبایی صحنه‌های طبیعت و رزمی (تخیلی) فیلم شدم. حداقل برای منی که چند تا بازی شینوبی (از کنسول میکرو بگیر تا سگا، نینتندو و سونی) رو تا آخر رفته بودم و برای هر کدوم کلی زمان گذاشته بودم، دیدن فیلمی با این عنوان خیلی جذاب بود. فیلم به نظر سطحی می‌آد، اما انگار کل فیلم هدفش بیان یک نکته بود (مثل فیلم grey که اینجا نوشتم در موردش).
این جمله رو زیاد شنیدید که می‌گن:
گر خواهی نشوی رسوا، همرنگ جماعت شو،
مشکل اینه که جماعت رنگ واحدی نداره و معمولا برای این که بتونید این کار رو بکنید ناچارید اونقدر همه چیز رو میانگین بگیرید و کم‌مایه کنید تا بتونید همرنگ یا میان‌رنگ جماعت بشید. مثل یک رنگ ساده سبز معمولی در نقاشی یک جنگل.
حتما شما هم این طنز رو شنیدید که:
ایرانیه به آلمانیه گفت، چقدر در می‌آری؟ گفت ۳۰۰۰ دلار
چقدر خرجته؟ گفت: ۱۸۰۰ تا
بقیش رو چکار می‌کنی؟ گفت: یه جور خرجش می‌کنم.
بعد آلمانیه پرسید تو چقدر در می‌آری؟ گفت: یک میلیون و پونصد
چقدر خرجته؟ گفت: ۳ میلیون!
بقیش رو چکار می‌کنی؟ گفت یه جوری درش می‌آرم.
پیش نوشت: توصیه می‌کنم قبل از مطالعه نوشته‌های
«کدام را ترجیح می‌دهید؟ یک هفته کار (روزی ۱۵ ساعت) یک هفته استراحت یا هر روز ۸ ساعت؟»
«خوش‌به‌حال/بدبخت ساعت‌مزدها و عاشقان‌کار»
را بخوانید و در دیدگاه هم نظر خودتان را بنویسید. بعد ادامه را بخوانید.
خواستم در این سری از نوشته‌ها یکی از آفات خوب شدن محیط کار را توصیف کنم. از دید بسیاری رویایی خواهد بود که یک هفته را تمام کار کنند و یک هفته را کامل به استراحت، تفریح و سفر بپردازند. البته بسیاری نیز با توجه به محدودیت‌ها این موضوع را نپسندیدند، که می‌توانند بازگردند و پاسخ خود را در صورت عدم وجود یک محدودیت (مثل فرزند یا پدر و مادر) بیان کنند.
کمی به یادگیری‌های دوره کودکی و ذوق و شوق پدر و مادر و خود کودک تفکر کنید. بچه در عرض شش ماه بیناییش را توسعه می‌دهد، ظرف ۵ ماه نشستنش را، ظرف چند ماه چهاردست‌و پا رفتن‌را، ظرف چند ماه، حرف‌زدن‌را، راه‌رفتن‌را، دویدن را، خواندن‌را، نوشتن‌را، کلاسی به کلاس دیگر رفتن را، دوره‌ای به دوره دیگر رفتن را، قبولی کنکور، گرفتن مدرک،نوشتن تز و …
رضا محمدی، در «جمله «چرا کتاب بخوانیم؟ بخش سیزدهم: تا یاد بگیریم، درخت همیشه سبز بی بَر و بار است.» دیدگاهی رو مطرح کرد که اگرچه در مورد نوشته‌های من در حوزه کتاب‌خوانی بود، اما موضوع پشتش (که در پاسخ کوتاهم هم مشخصه) به شدت برای من جذاب و چالش‌برانگیز بوده. این که
منطقی بودن خیلی از اوقات منطقی نیست.
من از دوره راهنمایی یک خوره بازی کامپیوتری بوده‌ام (تا همین ۲ سال پیش هم بودم و این روزها اگر دوستی باشد هم استقبال می کنم و با هم بازی می‌کنیم). خیلی از بازی‌هایی که تازه می‌آمد یا رفتنشان سخت بود را می‌سپردند به من. شاید برخی از بازی ها را من برای اولین بار در شهر و استان تا انتها رفته باشم (البته افتخار زیادی هم ندارد). یکی از رقابت‌های ما هم اتمام بازی در سریع‌‌ترین زمان ممکن بدون تقلب بود. رکوردهای خوبی داشتم مثل ۷.۵ دقیقه برای قارچ‌خور یا ۳۸ دقیقه برای شیبنوبی و …
شاید شما هم کارتون ایکیوسان را دیده باشید. یکی از جذاب‌ترین کارتون‌هایی که هنوز هم دیدنی هستند. ایکیوسان نام دانش‌آموز باهوشی است که سعی دارد مشکلات شهر محل خود را حل کند.
در یک قسمتی که راستش پیداش نکردم (لطفا اگر پیداش کردید برای من بفرستید آدرسش رو) و در دوره فکر کنم ۱۰ سالگی دیدم، فردی شخص دیگری را متهم می‌کند که باید به او خروارها پول پس بدهد. چرا؟ چون در کودکی از او یک تخم مرغ دزدیده بود! استدلالش هم این بود:
این عادت مسخره از چند سال پیش شروع شد، دانش‌آموزان با هزاران شوق منتظر رسیدن تابستان بودند و باز به خاطر رقابت یا نادانی برخی پدر و مادرها به کلاس فرستاده می‌شدند! دو سه سال که می‌گذشت، می‌دیدی که دیگر برای یک دانش‌آموز شوقی برای تابستان نمانده، و طبیعتا شوقی هم برای سال تحصیلی نمانده بود.
چند روز پیش با یکی از بهترین دوستانم صحبت می‌کردم که داشت از کشور می‌رفت. من اون شخص رو در دو حوزه بهتون معرفی می‌کنم:
– می‌توانم بگویم در حوزه نرم‌افزار، جزء بهترین‌‌هایی است که دیده‌ام.
– به لحاظ اخلاقی و مذهبی هم جز سرآمدهاست. کما این که اگر تا کنون در بهترین دانشگاه‌های دنیا استاد نیست یا در بهترین شرکت‌های تکنولوژی نیست، همین موضوع است. او دکتراش رو هم در ایران خوند و همینجا هم کار کرد.
