پیش‌نوشت موقت: این نوشته رو به عنوان مقدمه‌ای برای بخش بعد دارم به کار می‌گیرم ولی عنوانش شاید به ناکارایی ازدواج سنتی در جامعه مدرن تبدیل بشه یا یه همچین چیزی
راستش رو بخواهید وقتی داشتم نقشه راه کتاب‌خوانی رو ادامه می‌دادم، به بخشی رسیدم که دوست داشتم در موردش بنویسم! عنوانی که برای چهلمین بخش چرا کتاب بخوانیم گذاشته بودم، این بود:
این بخش به نوعی ادامه بخش ۳ نوشته قبلی یعنی «انسان‌های در قله» است.
موضع جهش پیدا کردن، سال‌هاست مورد توجه ما بوده، از زمانی که برخی دوستان من جهشی می‌خوندن و به نوعی در زندگی جلو می‌افتادن، کلی فیلم x-men، لاکپشت‌های نینجا و خیلی فیلم‌های ابرقهرمانی دیگه، هم داشتن و دارن این عطش عجیب انسان رو هدف قرار می‌دن. مثلا مرد عنکبوتی که قهرمان بسیاری از بچه‌های جوان و نوجوان هست، شخصی‌است که به خاطر نیش یک عنکبوت جهش پیدا می‌کنه و کلی قابلیت‌رو یک‌هویی به دست می‌آره! همون آرزوی همیشگی ما یعنی یک شبه ره صدها و هزاران ساله یا غیرممکن رفتن.
این رو حداقل در مورد دخترم خیلی دیدم! حتی خودم هم این کار رو کردم، آدم‌هایی که ته ریش دارن(به طوری که حتی بزرگ‌سالان هم در زمان بوسیده شدن توسط آن‌ها از طب سوزنی ریش آن‌ها بی‌نصیب نمی‌مانند)، از روی دوست داشتن، بچه‌های کوچک را می‌بوسند! حالا بچه گریه‌اش در بیاید یا با دست او را پس بزند مهم نیست، مهم این است که دوست داشتن وی را به کودک فرو کند! گاهی حتی دیده شده که گاز گرفتن لپ یا دستان کودک، وسیله‌ای برای نمایش اوج دوست داشتن مطرح می‌شود!
یکی از موضوعات رایج برای نوشتن، معنای زندگی است، همین که سر را بالا می‌بری، از شر کارهای گِل روزمره خلاص می‌شی، گوشه‌ای می‌نشینی و با خودت فکر می‌کنی، یکی از رایج‌ترین سوال‌هایی که به ذهنت می‌رسه، اینه که «خب که چی؟» این همه تلاش کنم که چی بشه؟ آيا زندگی ارزشش رو داره؟ جدا از کارهایی که دن گیلبرت و … برای اثبات کم اثر بودن پول و سرمایه (از حدی بیشتر) کردن، داستان زیر رو هم شاید شنیده باشید… (نقل به مضمون)
راستش من ابتدا جذب جلوه‌های بصری و زیبایی صحنه‌های طبیعت و رزمی (تخیلی) فیلم شدم. حداقل برای منی که چند تا بازی شینوبی (از کنسول میکرو بگیر تا سگا، نینتندو و سونی) رو تا آخر رفته بودم و برای هر کدوم کلی زمان گذاشته بودم، دیدن فیلمی با این عنوان خیلی جذاب بود. فیلم به نظر سطحی می‌آد، اما انگار کل فیلم هدفش بیان یک نکته بود (مثل فیلم grey که اینجا نوشتم در موردش).
شاید بارها این موضوع رو ذکر کردم، اگر از بدترین انسان‌ها و بهترین‌ها بپرسی که آیا از عشق متنفری؟ آیا با دروغگویی موافقی؟ آیا با ورزش و زندگی سالم مخالفی؟ فکر نمی کنم درصد بالایی رو پیدا کنید که جواب منفی بهتون بده (ناله‌های شبکه‌های اجتماعی رو فراموش کنید). موضوع اینه که شما چقدر اولویت می‌دید؟ مثلا عاشق کشیدن سیگار شدید و اون رو بر ورزش ترجیح می‌دید، به همین خاطر بعدش هم نمی‌تونید زندگی سالمی داشته باشید.
این جمله رو زیاد شنیدید که می‌گن:
گر خواهی نشوی رسوا، همرنگ جماعت شو،
مشکل اینه که جماعت رنگ واحدی نداره و معمولا برای این که بتونید این کار رو بکنید ناچارید اونقدر همه چیز رو میانگین بگیرید و کم‌مایه کنید تا بتونید همرنگ یا میان‌رنگ جماعت بشید. مثل یک رنگ ساده سبز معمولی در نقاشی یک جنگل.
حتما شما هم این طنز رو شنیدید که:
ایرانیه به آلمانیه گفت، چقدر در می‌آری؟ گفت ۳۰۰۰ دلار
چقدر خرجته؟ گفت: ۱۸۰۰ تا
بقیش رو چکار می‌کنی؟ گفت: یه جور خرجش می‌کنم.
بعد آلمانیه پرسید تو چقدر در می‌آری؟ گفت: یک میلیون و پونصد
چقدر خرجته؟ گفت: ۳ میلیون!
بقیش رو چکار می‌کنی؟ گفت یه جوری درش می‌آرم.
رضا محمدی، در «جمله «چرا کتاب بخوانیم؟ بخش سیزدهم: تا یاد بگیریم، درخت همیشه سبز بی بَر و بار است.» دیدگاهی رو مطرح کرد که اگرچه در مورد نوشته‌های من در حوزه کتاب‌خوانی بود، اما موضوع پشتش (که در پاسخ کوتاهم هم مشخصه) به شدت برای من جذاب و چالش‌برانگیز بوده. این که
منطقی بودن خیلی از اوقات منطقی نیست.
