دیدگاه‌های شما و من

با سلام آقای مدنی
تذکر و تلنگر به جا ی بود در خصوص نحوه خواندن و درک مطلب ، یادجمله ای از متمم افتادم که ” کسی که علاقمند به توسعه توانمندی هایش است، به یاد گرفتن وانتقال سریع عادت می کند ،لذت این کار او را بیشتر از همه در مسیر شتاب میدهد و از توسعه توانمندیهای خودش غافل می شود .
در طول زمان فاصله حرف های او بیشتر و بیشتر می شود و جایگاهش میان دوستان و آشنایان کاهش می یابد ،مشکلاتش عمیق او جدی تر می شوند و حتی حاضر نیست برای حل مشکلات از دیگران کمک بگیرد ،چون معتقد است بهتر و بیشتر از دیگران این حوزه را می شناسد ،قهرمان توسعه توانمندیها پس از مدتی توسط اطرافیانش طرد می شود”.

سفر و کتاب دو تا علاقه من هستند، اگر بخوام صادق باشم راه فرار من از خودم و دنیای خودم هستن. خیلی فکر کردم تا به این نتیجه رسیدم. چون اگر زندگی در زمان و مکان حال برای من جذاب بود یا همه وقت و انرژیم رو می گرفت نیازی به سیر در دنیای دیگه با کتاب یا مکانی هر جا غیر از اینجا نبود. من نمی دونم اساسا ادمی وجود داره که در زمان و مکان حالش غرق باشه و راضی باشه یا نه. ولی واقعیت اینه که نمیدونم کی به این نتیجه رسیدم ولی می دونم که در نهایت لذتی که بعد از سفر و یا خوندن کتاب نصیب من شده اونقدر عمیق و نسبت به بقیه لذت ها ماندگار تر و با عوارض جانبی کمتر بوده که من این دور رو برای فرار یا هر چیز دیگه ای انتخاب کردم.
آلن دوباتن تو کتاب هنر سیر و سفر خامی این احساس من رو خوب تحلیل می کنه که همش کار حافظه هست که بعد از سفر به طور خاص فقط اسکرین شات هایی رو نگه می داره که جسم محدود و روح اشفته و اینده نگر رو از اون فضا جدا می کنه و ازین طریق با خاطره سازی ماندگارش میکنه. و البته لذت بخش. وقتی می خونی احساس می کنی فریب خورده ذهنی هستی که گزینشی عمل میکنه(می تونه به یکی از فصل های کتاب هنر شفاف اندیشیدن اضافه شه).
فریب یا واقعیت، فرار یا جستجوی لذت نتیجه نهایی این هست که من ناگزیر یا بهتر بگم با وجود نا آگاهی نسبت به مسیرهای دیگه این دو راه رو انتخاب کردم. سفر یا کتاب…
خوش شناسم از این جهت که تبلیغات و رسانه روی هر دو مسیر(مطالعه یا سفر) دید مثبت رو منعکس می کنه.
و بدشانسی رو جایی میبینم که توی سن 70 سالگی با خودم بگم کاش راه بهتری رو برای فرار انتخاب کرده بودم و یا ای کاش اصلا فرار نمی کردم

سلام؛ همون وسط میمونم یکم میرم کنار که بغل دستی راحت تر باشه. اصلا دوست ندارم انتظار چیزی رو بکشم، تکلیفم راحت تر باشه بهتره، می تونم ذهنم رو آزادتر ببرم هر جا که میخوام، بهتره جسمم توی سختی باشه تا ذهنم درگیر. توی اتوبوس برام زیاد پیش میاد همیشه همین کار رو میکنم چون من کلا همیشه توی فکرم؛ میخوام کمترین حرف و تماس رو با افراد در این محیط ها داشته باشم.

سلام
من هم
از مطالب محمدرضا
به این جا رسیدم.
فعلا در حال بررسی هستم.
امیدوارم موفق باشین.

سلام آقای مدنی امروز با بلاگ شما آشنا شدم و مطلبی را از آن خواندم. بسیار لذت بردم. عالی مینویسید. موفق باشید

آقای برشت؛ خشونت “اتفاقا در ذات ماست”.

میثم جان:
من با تیتر “چرا کتاب بخوانیم : تا یاد بگیریم پوپولیست نباشیم ” این نوشته شما رو توی ذهنم اتیکت زدم.
خیلی جالبه که با کتاب خوندن شما می تونی نسبت به خشم و عصبانیت خودت کنترل داشته باشی. همینطور که خودت اشاره کردی با درک انگیزه ها و نیت های رفتار یک فرد (اکثر افرادی که باهاشون دچار تعارض می شیم) بجای عصبانی شدن و از دست دادن کنترل آدم می تونه توی رفتار و تصمیماتش تغییراتی ایجاد کنه تا بهترین کنش رو از خودش نشون بده. این حس خونسردی و فهمیدن طرف مقابل از طریق مطالعه کتاب قابل دستیابی هست. من بعد از خوندن قمارباز داستایوفسکی حس آدم قمارباز رو بهتر درک می کنم. بعد از خوندن خداحافظ گری کوپر رومن گاری علاقم نسبت به آدمای متفاوت دوچندان شده. حتی رفتاراشون رو تحسین می کنم. در حالی که خیلیا همون رفتار رو مسخره می کنن. بعد از خوندن جنایت و مکافات بهتر می تونم حس حال کسی که مرتکب جنایت شده رو درک کنم. می فهمم چطور فشارهای روانی و برخی حرفها می تونه بهش فشار بیاره و با چه مکافاتی دست و پنجه نرم می کنه.
جالب بود اینکه با مطالعه کتاب میشه نه گفتن رو تمرین کرد.

سلام
مرسی بابت نوشته های خوبت.
میثم جان منتظر انتشار مطلبت در مورد تفکر کارگری هستم.بی صبرانه‌‌‌‌‌‌‌‌…

خیلی وقت بود دنبال واژه ای میگشتم که این شرایط را توصیف کنم. «مصرف صنعتی» واژه بسیار درست و به جایی است و امیدوارم روزی به «لغت نامه های» زبانی اضافه شود.

با مهر
یاور

این موضوع چطور با خواندن کتاب متناسب با حال روحی قابل جمع هست؟ وقتی که در طول زمان حالت های روحی متفاوتی داریم و در پی اون علایق مطالعاتی متفاوتی هم خواهیم داشت؟

چقدر خوب و متفاوت حرف می‌زنید. من به‌تازگی سلسله بحث‌های کتابخوانی شما رو شروع کردم و واقعاً کلی دارم یاد می‌گیرم و لذت می‌برم. خیلی مدل ذهنی جذاب و متفاوتی دارید.
من هم هر وقت می‌خوام به دوستی پیشنهاد بدم، می‌گم فلان کتاب رو بگیر؛ قیمتش هم کمتر از پیتزا پپرونی‌ ئی هست که تو دوست داری. تا حالا که این شیوه‌ی من جوب داده و امیدوارم یه روزی، یه جایی باشه که تو مِنو، به جای انواع و اقسام خوراکی‌ها و نوشابه و پیتزا، اسم کتابا توش باشه تا تو انتخاب کنی و مناسب حالت بخونی.

حرفتون درسته و این اتفاق پیش میاد اما من فک نمیکنم رتبه کشوری که الکسا نمایش میده، بیان کننده رتبه سایت توی کشور خودش باشه.
نمونه واضحش تلگرامه که سایتش رنگ ایران داره! در صورتی که متعلق به ایران نیست.

https://www.alexa.com/siteinfo/telegram.me

نمیدونم … شایدم اشتباه میکنم 🤔

در مرود تجربه عشق و محبت به وقت خوندن کتاب، من یک تجربه خیلی خوب همزمان با کتاب جستارهایی درباب عشق از آلن دوباتن داشتم. خیلی شیوا تمام احساسات همراه با عشق رو از هیجان و شادی یافتن تا سه احساس غم ناامیدی فقدان که اجزای جدا ناپذیر عشق هستند رو ترسیم می کنه و این سیر رو عمیقا به من القا کرد که من با خوندن اون کتاب احساس می کردم عشق رو تجربه کردم.
این پاراگراف کتاب منطبق با تجربه ای از عشق که هیچ وقت و هیچ جا به ما آموخته نمیشه.
دیدن ورای آدم ها آسان است، ولی ما را به جایی نمی رساند.” به عبارت دیگر چه آسان و چه بی فایده در افراد عیب می یابیم. آیا وقتی عاشق می شویم بعضاً به این دلیل نیست که، حتی به بهای کوری خودمان در این فرایند و آن لحظه خواسته ایم، دیدن ورای آدم ها را نفی کنیم؟ اگر بدبینی و عشق دو گزینه متقابل باشند، آیا عاشق شدن ما به این دلیل نیست که می خواهیم از موضع ضعف بدبینی، نجات یابیم؟ آیا در هر ” عشق در نگاه اول” نوعی گزافه پردازی نسبت به خصوصیات معشوق وجود ندارد؟ نوعی گزافه پردازی که ما را از منفی نگری معمول مان منفک می کند و تمرکز و نیرویمان را معطوف کسی می کند که چنان باورش داریم که هرگز حتی خود را چنین باور نداشته ایم.

وقتی دیشب این مطلب رو خوندم، گفتم خب من با این روحیاتم قطعا تحت هر شرایطی “انسان” رو انتخاب خواهم کرد.
ولی یاد بخشی از فایل‌های صوتی حرفه‌ای گری افتادم(بخش چهارم و آزمایش میلگرام – yon.ir/wSAYE) که اینجا هم نوشته شده است(http://yon.ir/pb5Nc) و به این فکر فرو رفتم که شاید من هم در شرایط غیر عادی رفتار غیر عادی از خودم نشان بدهم (همان مامور و معذور بودن)و پاسخ قطعی دادن به این پرسش برایم سخت شد.

درود بر دوست عزیز
اول بسیار سپاسگزارم از دوست عزیزی که اینجا و شما رو به من معرفی کرد که به نظر میاد دریچه ی ارزشمند دیگری از زندگی رو به روی من نمایان کرده.
دوم بسیار مشتاقم زودتر مطالبی که در نقشه راه اشاره کردین تکمیل بشه و هر چه بیشتر در مورد چرایی و چگونگی اولین اولویت زندگیم، از منظر شما بدونم.

موفق تر باشی