دیدگاه‌های شما و من

میثم عزیز از مطلب تاثیر گذار تون ممنونم‌ من قبل از این که با وبلاگ شما آشنا بشن ادعام این بود که خیلی کتاب می خونم‌ اما توی یکی از مطالب که گذاشته بودید متوجه شدم بیشتر روزنامه وارکتاب ها رو می خونم شاید به همین خاطر بود که تاثیری در رفتار و نگرش خودم احساس نمی کردم اما الان یک سالنامه دارم که هر روز مطالب که می خونم می نویسم بعد مرور می کنم تازه الان احساس میکنم کمی تغییر کردم.
ممنونم که جنبه های تاریک رو به ما نشون می دی. بدون الان خیلی ها دانشجو ی شما هستن. دانشجو هایی که هیچ وقت ندیدیشون اما داری روی زندگی و روش فکر کردن اون ها تاثیر می زاری

سلام اقای مدنی
من نمی دانم چرا از نظر مردم وحتی شما کتاب خواندن کار سخت است؟! ساده ترین کار است . من میتوانم اگر گردن و چشمانم اجازه دهند تمام روز را کتاب بخوانم. در هر زمینه ای. البته مغز هم باید همراهی کند. هر ساعت باید حدود ده دقیقه دست از مطالعه بکشم تا مفاهیم و اطلاعات در مغزم رسوب کرده و طبقه بندی شوند.. گاه با خودم فکر میکنم که کاش برای کتاب خواندن مختصر پولی می دادند . اگر پخت و پز و نظافت منزل اجازه می داد تمام وقت در منزل را صرف خواندن کتاب می کردم.

سلام میثم عزیز

من مدتیه وبلاگتون رو دنبال میکنم و انصافا نوشته هاتون برام متفاوت بوده میخام یه کتاب کاربردی و نه تئوری در زمینه تقویت هوش هیجانی بهم معرفی کنید انگلیسی هم باشه مشکلی نیس خوشبختانه زبانم خوبه

ممنون

یک جمله عالمانه هم من اضافه کنم.

همه ما سیاه لشگریم. اینایی که فکر می کنند بقیه سیاه لشگرند، خود سیاهی لشگرند.
سیاه لشگری هم یک چیز نسبی است مثل عوام بودن. و الزاما بد نیست. ما نقطه ایم (نقطه بعد و اندازه و جرم و حجم ندارد) در مقابل بزرگی و وسعت دنیا و ابدیت و بی ابتدایی و بی انتهایی زمانی و مکانی دنیا. پس انقدر حرص نخوریم. به قول خود میثم از کارنگی : اخرش میمیریم. خونه پرش 120 سال می خواهید زندگی کنید مقایسه کنید با عمر زمین وهستی. گمیم تو این دنیا.
یک کلیپی بود از ناسا که قطر سیاره های منظومه شمسی رو مقایسه می کنه و خو رشید یه سری ستاره های دیگه و بعد کهکشان راه شیری و بعد بقیه کهکشان. تازه بزرگی دنیا رو کمی می فهمیم. بعد مقایسه کنید با بشری که فکر می کند در مرکز دنیا قرار دارد.
ای زمین بر قامت رعنا نگر – زیر پای کیستی؟ بالا نگر.
انقدر جوگیریم ما. 😉

میثم عزیز
یه سوال میخاستم بپرسم،جاش اینجانیست!منتهی اون پستت رو پیدانکردم،(حدس زدم اینجا بنویسم بهتره)که گفته بودی،من وقتی ازم میپرسن پول داری یانه؟میگم آره،ولی ریالشو به کسی نمیدم،میخام باهاش خونه بخرم ولازمش دارم چون حاضر نیستم وام بگیرم!حالا میخاستم بدونم این وام گرفتن دلیل خاصی داره؟البته ماخودمون هم هیچ وقت وام نگرفتیم.حتی زمانی که خونه میخاستیم وپولمون تموم شد ودوسال کارنکردیم،ولی بابا معتقد بود نباید وام بگیره!میگف آدم باید همش فکرش آخرماه باشه،که قسط ها داره میرسه.حالا میخاستم بدونم دلیل خاصی هم دارم ازنظر علمی؟
اابته ببخشید سوال بی ربط میپرسم.

راستش من یه نرم افزار نصب کردم تا عادت خوندن توئیتر و سایتهای خبری رو از سرم بندازم. نمیگم صد در صد ولی نرم افزار میگه تا اینجا حدودا 30 درصد موفق بودم. امید است که ترک شود کامل!

با خواندن این متن یاد جمله‌ای از پابلو نرودا شاعر مبارز شیلیایی در شعری خطاب به معشوقش افتادم : « مهمات کم داریم قدری لبخند بزن…»

سلام.برای بسیاری ازمشکلات زندگی،می بایست راه حل های متعارف وعام را کنار گذاشت! خواستم بنویسم «گاها»یادم آمد که واژه ی نادرستی است. بعدش هم می خواستم بنویسم «عامی»ولی دیدم که مدت زیادی می شود که با این تقسیم بندی از بالا به پایین و دو شقه کردن اینوری ها و آن وری ها،مخالف هستم!! ما بهتر می فهمیم ما بیشتر می دانیم…..
پس در عنوان مطلب شما نکات مهمی نهفته است و شاید شماره های دو و سه هم بشود به آن اضافه کرد…..چون این اولین باری است که به وبلاگ شما آمده ام و دارم دیدگاهم را می نویسم، احتمال می دهم که با عقایدتان در مورد تحمل سختی ها و لبخند زدن پس از آن موافقم….شادبودن تنها انتقامی است که می توان از زندگی گرفت……
«گرانبهاترین چیز برای انسان زندگی است،زندگی فقط یکبار به او داده می شود،پس باید آن را چنان گذراند که سال های بهدررفته عمر موجب عذاب دردناک نگردد،تا بهنگام بدرود زندگی بتواند بگوید همه نیروهایم وقف زیباترین چیزهای جهان،وقف مبارزه در راه رهایی بشریت شده بود،پس باید شتافت،زندگی کرد،آخر یک بیماری بی معنی و یا یک تصادف تراژیک ،می تواند رشته آن را از هم بگسلد.» عبارتی گلچین شده از کتابی که در سال 58 خواندم بنام
«چگونه فولاد آبدیده شد»
یادش بخیر سیزده سالگیم و مطالعه کتاب هایی که سرمشق زندگیم شد

سلام . فقط میتونم بگم حرف نداشت . خیلی خوب بود ….

میثم عزیز
این حس تعلق وعاشق بودن،رومیخاستم درنوشته قبل بگم که خداروشکر میبینم نوشته ای بهش اختصاص دادی.خاطره ای ازمرحوم کاتوزیان میگم،که در دهه شصت،بااینکه ایشون وخیلی های دیگه رو ازدانشگاه اخراج کردند،وخونه نشین کردند.خیلی ها رفتن خارج ازکشور.ولی ایشون میگفت پسرانم میگفتن بابا بیا امریکا،بهترین دانشگاه ها شمارو استخدام میکنن،خواهراش میگفتن بیا فرانسه،این کشور لعنتی چیه؟!این نتیجه تلاش ات هست؟!ایشون میگه من ماهی بودم که فقط تواین آب میتونستم شناکنم.ایشون انفصال دایم ازخدمات دولتی بودند!ولی وایستادند!اونم باچه شرایط سختی،باوجوداینکه بعدازچندسال کانون وکلا به ایشون پروانه وکالت میدن،ولی نه تنها درسال هایی که تنها ممردرامدش ازنوشتن بوده وبه گفته خودش ،زمان هایی بوده که هر شش ماه یکبار گوشت میخوردن!حاضربه وکالت نبوده،وشرایط به این سختی روپشت سرگذاشته.وجالب اینه حتی پشیمونم نبوده!این مگرچیزی جز عاشق بودن است؟!.برای همون تا حس تعلق وعشقی نباشه،تلاش برای قانع کردن استعدادها ،به نظر بی فایده است.

سلام:
امروز از خوندن مطالب شما خیلی استفاده کردم. الان همه درگیر افکار منفی شدیم. امروز در دانشگاه یک دانشجو به من مراجعه کرد به خاطر یک مسئله خیلی کوچک، بغضش ترکید و خیلی گریه کرد از ناامنی، اینده تاریک و ترس زیادش گفت از صبح دارم بهش فکر می کنم چقدر بعضی از خبر ها و خبر خوندن روی جوان ها و حتی بچه ها داره تاثیر می زاره. نمی دونستم باید چکار کنم می خواستم حرف بزنم اما جملات بر زبانم جاری نمی شد چون خودم هم به کسی نیاز داشتم که به من کمک کنه.
میثم مدنی عزیز ایکاش بدونی که چقدر نوشته هات روی من تاثیر می زاره. من همیشه به خیلی ها خوندن وبلاگ شما رو توصیه می کنم. لطفاً ما رو در این روزها تنها نذار و راهنماییمون کن.

سلام..مطالب سایتتون خیلی خوبه ممنون از وقتی که میگذارید.
این مطبتون رو هم دوست داشتم.
پس در مجموع میشه گفت که در “زندگی شکست نخوردن نداریم!مهم این است که بدانیم موفق شدنی هم هست”

میثم عزیز
نوع نوشته هات بسیارعالی هست.منتهی چیزی که هست،اینه که معمولا درهرموضوع وتحلیل ها،باید به مبانی توجه کنیم.چون مبنای تفکر شما کشاورزی هست،معمولا اقدام ها یت هم حول همین تفکر میچرخه.توحتی اگه شکست بخوری خیلی راحت،بلندمیشی وحتی درس هم میگیری.توکشاورزی هم دقیقا ازاین اتفاق ها زیادمیفته.مثلا یکسال کلی گوجه فرنگی کشت شد ولی میوه نداد!چون بذرها چینی بود وفقط بوته داشت.وموارد دیگه هم خیلی زیاده که منجرشده ،ازجیب هزینه کنی.یکسال محصول میدادولی انقد،رب واردمیشد که همش میشدضرر.یه سال پولمون رونمیدادن!منتهی چیزی که هست اینه که ،این شکست ها منجربه توقف نشده.بودن کسایی که بخاطر همین موارد رفتن سراغ شغل دیگه،منتهی نه تنها پیشرفت نداشتند بلکه ثابت موند.وماباهمه این شکست ها خیلی وصعیتمون بهترشده.
ماچون عالبا تفکرکارمندی هست،ازخوندن این مطالب فقط شایدحالشون خوب بشه،نه اینکه درس بگیرن ومنجربه اقدام بشه.

با سلام و احترام
خوشحالم که بعد از 11 سال که از دوره لیسانس فارغ التحصیل شده ام، به طور کاملا تصادفی با وبلاگ همکلاسیم مواجه شدم که پره از پختگی و موفقیته؛ خوشحالم که ذهنتون تا این حد زیبا مسائل رو تحلیل میکنه و مثل همیشه موفق و پر تلاش هستید
موفق باشید و سربلند

سلام
نوشته هاتون واقعا حال آدم رو خوب میکنه. ممنون که وقت میزارین و مینویسید
فقط خاستم بگم اگر بشه یک نوشته جداگانه به هدف و هدفگذاری اختصاص بدین و با جزییات و مثال شیوه هدفگذاری درست رو بیان کنید و اینکه نحوه هدفگذاری در شغل و زندگی شخصی متفاوت هست؟