دیدگاه‌های شما و من

سلام مطلبی که می خوام بگم ربطی به این متن نداره؛ اگه می شه در مورد بحران آب هم بنویسید. ممنون

سلام.
من الان تقریبا دو سال میشه که با مدرک فوق لیسانس فیزیک از یکی از دانشگاه‌های تهران فارغ‌التحصیل شدم. فیزیک رو دوست دارم و دوست داشتم اما اون موقع عقلم قد نمیداد که پول مهمه و راستش اصلا به بعدش فکر نکردم. اما دوران ارشد فهمیدم وضع خرابه و به عنوان یه آدم باید راهی رو برم که بتونم لااقل به استقلال برسم. با این که میتونستم بدون کنکور همون دانشگاه بمونم اما تصمیم گرفتم فکر کنم و ببینم واقعا چی میخوام؟ درسته من فیزیک رو دوست دارم اما ثمر نداشتنش باعث میشه که نخوام توی اون رشته ادامه بدم. اپلای کردن هم برای همه میسر نیست. من خودم اگه بخوام اپلای کنم باید پا رو خرخره‌ی پدر و مادرم بذارم چون بعد از دوسال فارغ‌التحصیلی هنوز نتونستم آنچنان درآمدی از خودم داشته باشم (البته احساسات هم کار رو سخت تر میکنن.)حالا مثلا میتونم به ادامه دادن درس توی رشته دیگه ای(علوم شناختی) که مرتبطه و به نظرم توی بورس هست در ایران امید داشته باشم؟ مشکل اینه که این فقط به نظرم میاد. یعنی میترسم بعد از چهار سال از نظر بازار کار برگردم به همین نقطه‌ای که الان هستم.
توی یکی از پست‌هاتون به نقل از کتاب “استارتاپ شما” نوشته بودین واقعیت‌های بازار هدف رو ببینیم. من برام سواله که چه طور الان میتونم درک درستی داشته باشم از این که آیا آینده وضعیت برای زمینه خاصی که میخوام توش ادامه بدم و الان از جون و عمرم روش سرمایه گذاری کنم چه طور خواهد بود؟ اون موارد قبلی مثل علاقه، روابط و… رو درک میکنم. یعنی اطلاعاتی درباره‌اشون دارم. اما این یکی زیاد برام واضح نیست. وضعیت الان رو ببینم؟ آینده رو چه طور پیشبینی کنم؟

سلام میثم عزیز
همون اول خودتو راحت کردی واینکه گفتی این نوشته به معنای خوب دانستن فضای کسب وکار خصوصی نیست.حجت رو بر همه تمام کردی. ومن هم به نوع نوشته ات نقد وارد نمیکنم.وگرنه در غالب فضای خصوصی هم آنطور که شما میگی نیست!یااینکه درفضای دولتی مهارتت افزایش پیدا نمیکنه!شاید اکثرا اینجوری باشه ولی خیلی جاها افزایش مهارت هست منتهی کم،عکسش هم درمورد خصوصی صادق هست.یااینکه گفتی اگه از فضای دولتی یا نظامی بیان بیرون هیچ کاری بلد نیستن ومیمیرن!مگر خصوصی باشن بلدن برن نانوایی کارکنن؟!اونام فقط همون مهارت که دارن رو بلدن!به نظرم میاد تحلیل تر رفته به سمت فقط کامپیوتر!(راستی پزشکان وکلا رو خوب اومدی خوشم اومد.)
خارج ازنوشته:من یه ذره درمورد نوشته هات دچار تناقض شدم!مثلا یه مدت میگفتی تحقیقات شده تو امریکا که بیشترین آرامش رو هییت علمی ریاضی دارن با حقوق کم.بعد اومدی هیت علمی رو نفی کردی که شما رو گروگان میگیرن!یا مث این اخری هییت علمی مث اینه حقوه تو تو بانک گذاشتی!یه جا اومدی از خوب بودن علوم پایه گفتی ،همین چندپست قبل گفتی به کسی توصیه نمیکنی بره علوم پایه مگر بخاد اپلای کنه.یه جا گفتی خودتو رو فقط با خودت مقایسه میکنی.ولی این اواخر خودت رو با پزشکان مقایسه میکنی که کاراونا ناعادلانه است وبیشتر از ساعتی 90تومن میوفتن!آخر سرهم به اینجا رسیدی که باید قانون اجرا بشه.خب این که آرزوی همه ماست ،که قانونم اصلا اجرا نمیشه نه فقط در پزشکی خیلی جاهای دیگه!واینکه حالا میخاد بازار پزشکی کساد بشه یانه!هرکی اون زمان عاشق باشه میمونه هر کی ام نه میره یه کار دیگه.ومطعن باش هر چقد هم الان استدلال کنی بازم بچه ها میرن تجربی!یه جا ازتفکر کشاورزی میگی ،باز یه جا میگی ماچون زمان دانشجویی دیدیم استاد ها هم هییت علمی اند هم شرکت زدن هم زندگی خوب،شماهام خوندی که همچین زندگی داشته باشی !ولی دیدی حقوق هییت علمی شده500دلار و…من یه ذره گیج شدم!
(این موارد فقط برای اینه که خودم بیشتر با مدل فکری شما اشنا بشم ونوع متن فقط حاکی ازنوعی سوال است ونه گستاخی!اونم نسبت به کسی که کلی چیز ازش یادگرفتم ومیگیرم.)

معمولا وقتی توی یه وبلاگ جدید میرم سعی می کنم با سه کلمه توصیفش کنم و در یک فایل ذخیره می کنم تا دفعه های بعدی که قراره با توجه به زمان محدودم از تعداد زیادی وبلاگ یکی رو انتخاب کنم و بخونم سردرگم نباشم. این سه کلمه برای وبلاگ شما امید ، مفید(پر از پیشنهاد) و واقع گرایی هستند. همون کلمه امیدش به تنهایی باعث میشه تقریبا اکثر پست هاتون رو خوندم. این رو گفتم که تشکری ازتون کرده باشم واین که مطالبتون از بیرون چه دیدی رو ایجاد می کنه شاید براتون جالب باشه.
راهکاری که اهالی قلعه الموت برای پیدا کردن آدم های قوی و با عزت نفس داشتند جالب بود. در واقع یه ابزار سنجشه. فکر می کنم یکی از جنبه های این موضوع که با اتفاقات کوچیک ممکنه به هیجان کاذب بیایم اینه که فکر کنیم انتخاب های ما و مسیر جلوی ما تنها مسیر درست اند و اگه خراب شدند قراره بدبخت بشیم. در حالی که وقتی به گذشته نگاه می کنم می بینم که یه گزینه خیلی برام پررنگ شده بود و می گفتم اگه مثلا نشه یا قبول نشم بدبخت میشم الان برام عادی اند و می دونم چندان تفاوتی در زندگی 20 سال آیندم ایجاد نمی کردند.
دم شما گرم 🙂

درود به ميثم عزيز
سوالي كه برام هست اينكه اخلاق چه تعريفي داري؟ از كجا بدونم بر مبنا اخلاق زندگي مي كنم؟ اصلا نيازه هميشه اخلاق مدار بود؟
در بخشي از نوشته فرمودين اسلام محدودتون كرده، به ياد هراراي در انسان خردمند ميفتم كه دين رو چيزي فراتر از اخلاق دونست. بدين شكل يعني فردي اگر به يك دين پايبده در نتيجه اخلاق مداره؟
* يه موردي كه پيرامون دين برام افتاده اينكه خيلي ها حداقل با انچه من از دين اسلام مي دانم، بيشتر ديد گزينش و اپشن دارن كه اين اره اون نه! مثلا در دين مسيحيت هم مثالي كه زياد مطرح ميشه حجابه(انچه استادان دبيرستان مي فرمودن) و ايا واقعا ايا بايد حتما دين دار بود؟
اگر بله خب بنظرم بايد تمامش باشه و اگه نيست هم حداقل نبايد بگه من دين x دارم، براي خودت نگه دار كه اون دين هم به واسط تو تحريف نشه.
اصلا مگه يه انسان مثل من كه دغدغه اشاعه دين ندارم (نه اينكه سعي نكنم رفتار درست نسبي از خودم نشون بدم و حواسم به عواقب بلند مدت و ديدم نسبت به اون مسئله كه اثر گذاره رو مد نظر قرار ندم) بايد مثل يه پيامبر باشه؟
سبز و كامروا باشيد.

لطفا بیشتر در مورد اهداف و ارزش های متناقض بگو. چون فکر می کنم عمده مشکلات زندگی من و شاید خیلی از جوان های امروزی همین تناقضات ویران کننده است. با وجود اینکه از مرز 30 سالگی گذشته ام، باز این تناقضات خیلی از جاها گریبانمو می گیره…

سلام.وقتتون بخیر.ترجمه:
«کارگردانای فیلم یا بهتر بگم آدمایی که چیزی رو خلق می کنن خیلی حریص هستن و هیچوقت راضی نمیشن.به همین دلیله که به کارشون ادامه میدن.من می تونم برای مدت خیلی زیادی کار کنم چون فک می کنم دفعه بعد می تونم چیزی رو بهتر کنم.»
فک می کنم افسردگی بزرگترین آفت این نوع حریص بودنه.به عنوان کسی که 2 سال بدجوری باهاش درگیر بودم حس می کنم.دارم سعی میکنم که این ویژگی رو توی شخصیتم دوباره راه بندازم.یه مدت در موردش می خوندم ولی کلا تاثیرگذارترین چیزی که خوندم جمله آخر یکی از متنای شما بود.
“صریح,حریص,جدی و صبور باشید”
ایده خوبی بود این جملتون تاثیر خوبی رو من داشت بخشی هم به خاطر تاثیرپذیری من از نوشته ها و ادبیات خاص شماست.من در مورد یونگ و روانشناسیش و تحلیل آرکتایپی خاصش خیلی کم میدونم ولی فک کنم این نوع حریص بودن رو تو ارکتایپ جنگجو دسته بندی میکرده.امیدوارم این قسمت جنگجوی همه فعال باشه.اگه وقت کردید در مورد افسردگی هم با نگاه و ادبیات خاص خودتون بنویسید.مرسی از لحظات خوبی که با نوشته هاتون برامون درست میکنید.

سلام
همونطور که شما فرمودید کوروساوا کارگردان بزرگ و تاثیر گزاری در تاریخ سینماست. من یوجیمبو, هفت سامورایی و ریش قرمز رو دیدم. سریر خون رو هم سکانسهایی دیدم ولی همون چند سکانس پراکنده خیلی به نظرم خاص و دقیق بود. کلا فیلمهای کوروساوا رو باید سرفرصت با فکر ازاد و متمرکز و بدون عوامل محیطی ازاردهنده دید. دیدن فیلمهایش انرژی بر است. مخصوصا اشوب و سریر خون( در د همان چند سکانس که دیدم) . شاید فرهنگ خاص ژاپن تصویر شده در این فیلمها هم در این سخت بودن موثر باشد.

من خیلی اوقات افکار پریشانم ناشی از مشکلاتم نیست، چون اینو به تجربه فهمیدم روزایی که بیشترین توجهمو روی مسائل درسی میذارم، اون افکار منفی که شیره و عصاره همشون اینه که “اگه نشه چی؟” رو کمتر دارم و البته نکته اصلیش توی پذیرش مسئولیتِ.
متشکرم

خیلی خوب بود ممنون،حتی برای منی که سال اخر پزشکی هستم.از این جهت که فکر کردم باید بیشتر برای بیمآرا وقت گذاشت .ولی یه نکته ای هست.ببینین اگه یه پزشک برای بیمار ۲۰ دقیقه هم وقت بذاره ،نهایتا(به احتمال زیاد البته مشروط به اینکه بار علمی و تجربه قایل قبولی داشته باشه)به همون نتایج تشخیصی درمانی میرسه که در عرض ۲ ۳ دقیقه اول متوجه میشه.میمونه بحث توجیه بیمار و توضیح دادن بهش که خوب منم تقریبا قبول دارم که کم کاری هست تو این زمینه.که تو شرایطی واقعا چاره ای نیست.حالا مطب خوب خصوصی هست و جای وقت گذاشتن برای مریض وجود داره اما مثلا درمانگاه بیمارستآن که باشیم و کلا مراکز دولتی،توی تایم مشخصی به ما تعداد زیادی بیمار میدن که واقعآ چاره ای وجود نداره جز اینکه سریع مریض ها ویزیت بشن.اما باز هم تاکیید میکنم یه پزشک در این شرابط هم تلاشش رو میکنه که روند تشخیص درمان را به خوبی انجام بده اما فرصتی برای توضیح به بیمار نیست.من خودم از این بابت ناراحت بودم اما راه حلی واقعا پیدا نکردم چون از مسئول بیمارستان و درمانگاه این درخواست را داشن که تعداد بیماران کمی پذیرش کنن درواقع پزشک را زیر سوال میبره.به هر حال الان سال هاست اوضاع به همین صورته.حتی به عنوان یک راه حل به این فکر کردم که یه پزشک میتونه مراکز دولتی کار نکنه (حداقل واسه اینده خودم)ولی باز هم ایرادی بهش وارده،از اونجایی که از پزشک این انتظار وجوذ داره مهارت پزشک را تو شغل حرفه ای خودش زیر سوال میبره؛
در ارتباط با هوش مصنوعی من هم موافقم که تغییرات اساسی در پزشکی رخ میده اما این به معنای کنار رفتن تیم انسانی نیست واقعا.این میتونه به پیشرفت پزشکی خیلی کمک بکنه و شاید جای یکسری رشته های تخصصی پزشکی را جابه جا بکنه اما هرگز نمیتونه جای نیروی انسانی رو بگیره،دست کم توی پزشکی که این طوره.
(هر رشته و شغلی را در نظرر بگیرید ماشین و هوش مصنوعی میتون تغییرات اساسی در اون ایجاد کنه)
و نهایتا اینکه من خیلی منتظر اون اماری که قولش رو داده بودین،بودم .میشه اون رو هم آضافه کنین به پست؟
ممنون

اول درمورد اون وقت گذاشتن پزشکان،فک کنم همه دیدن وقت نمیذارن،البته نه همه !ماتو یه مراسمی بودیم دیدیم یکی ازدکترامیگه فردا بیست تا عمل دارم!ماگفتیم چجوری ممکنه تا شب انقد عمل بتونی انجام بدی؟جواب این بود ما پرکاریم وشماها تنبل!
یه چیزی درمورد علوم انسانی نظرت چیه؟توصیه میکنی یانه؟آینده شو چطوری میبینی برا کسی که الان میخاد بره.

درود بر شما. مثل همیشه عالی بود
ممنون

اون بخش کلیدیِ مذاکرۀ شما در مورد استخدام رو خیلی قبول دارم.
جایی بوده که دریافتی‌ام (به نسبت همقطاران مشابه) خیلی بالاتر بوده اما محیط کاریم شدیداً فرسوده‌ کننده بوده و در اون مقطع، حسرت شرکت ایکس رو می‌خوردم که دریافتی کمتر اما “حال‌ِبهتر” رو به همراه داشت.
تجربۀ مخالف این موضوع رو هم داشتم. یعنی با دریافتی کمتر در یک سازمان “حال خوب‌ کُن” کار کردم.
با مقایسۀ هر دو تجربۀ فوق، به راحتی نتیجه گرفتم که مورد دوم در درازمدت خیلی بهتره

(هرچند با وضعیت عجیب این روزها، امروز کمی در این نتیجه گیریِ قاطع هم احساس تردید میکنم!)
🙂

موفق باشید

سلام مجدد؛ چقدر سورپرایز شدم فکر نمیکردم این مطلب رو انقدر زود آماده کنید:)
در حین خوندن متن به یاد موضوعی افتادم که دیشب در یک ویدیو دیدم که تحقیقاتی بود درباره مردمان شهرهای با بالاترین طول عمر و سلامت (که معروفند به Blue zones).
Dan Buettner محقق این جریان میگفت سه نوع خوشحالی رو در مناطق مختلف شناسایی کرده، اولی که مرتبط با بحث پزشکی خونده، مردم مناطقی بودند که مسیر مشخص پیشرفت رو جلوی خودشون میدیدند مثالش کشور سنگاپور بود که طی کردن مراحل مشخص تحصیلی و کاری اطمینان پیشرفت و رشد رو به مردم میده.
نوع دوم مناطق شاد، مردمی با ارتباطات جمعی و جشن های زیاد و آب و هوای آفتابی و ساحل زیبا مثل مناطقی در کاستاریکا بود که شادی روزمره خوبی دارند.
نوع سوم هم مثل مردم کشور دانمارک فعالیت بامعنایی دارند؛ از سلامت و تحصیل و بازنشستگی مطمئن هستند و برای دلشون و طبق ارزشهاشون کار میکنند و کارهاشون اکثرا ذهنی و طراحیه که باعث میشه از ذهن آدم استفاده بشه و همون حالت فلوی معروف رو داشته باشند.
خلاصه اینکه به نظر من خوشحالی کسی که پزشکی میخونه در مورد یک و سه باید باشه، مورد دو خیلی به ندرت ممکنه پیش بیاد.
یعنی مورد یک که مسلما هست؛ این شغل نسبت به دیگر شغل ها حس اطمینان به آینده و پیشرفت در زندگی رو به خوبی به فرد القا میکنه.
مورد سه برمیگرده به اینکه اون شخص ارزشی برای کمک به سلامت انسان ها قائله یا نه و این مطالعات زیاد و کار ذهنی براش لذتبخش و معنادار هست یا خیر.

سلام
لطفا کتاب‌های اصلی در زمینه تاریخ رو معرفی کنید. سپاس

ترجمه ای نادقیق و شاید نادرست:
تنبیه فیزیکی برای تنبیه شونده و تنبیه کننده به یک اندازه تحقیر آمیز است، از طرفی کاملا غیر موثر است. نه شرم و نه درد فیزیکی حتی از نوع سختگیرانه آن هیچ اثری ندارند.