دیدگاه‌های شما و من

واقعا ذهن ما اگرانسانی بود که در مقابل ما نشسته بود و حظور داشت چه ترفندی برای دوست شدن با اون داشتیم . ذهن ما مرکز پردازش ایده های ماست ولی اگر با ما قهر باشه کتاب که هیچ تمام جوانب منفی اون در زندگی ما پدیدار میشه و ما را از انجام دادن کارها نهی می کنه خب این انسان حرف می زنه و روش خودش رو برای حل مسایل داره به خودم میگم آیا می تونم با این آدم دوست بشم آدمی خشک با تعصبات خاص خودش جواب آری هست موتور پر بال دادن به ایده ها ذهن هست به همین خاطر فهماندن دانشی به آن کار سختی است چون این انسان هر ایده ای را پر و بال نمی دهد ولی اگر قبول کرد بد جور جولان می دهد درست همانند دانش اموزی که بار اول کتابی می خواند این کتاب با خود هزارن ایده های تحمیلی دارد چیزی که عاید اوست چکیده ای از کتاب است و این طبیعی است چون اون آدمه که ذهن ماست تعصبات خاص خودش را دارد و نمیزاره کل کتاب قابل فهم برای همیشه باشد ذهن خودش رو برتر می داند حتی از ایده های کتابی که هیچ اطلاعی از آن ندارد دفعه ی دوم که کتاب مورد خوانش قرار می گیرد ذهن ما ایده هایی مشترک با ما دارد بنابراین با ما آشتی تر از دفعه ی اول است که کتاب رو دانش آموز خواند حالا دو نفر را داریم که ایده های مشترکی دارند به قول معروف حرف همو راحت تر می فهمن .تعداد دفعاتی که کتاب مورد خوانش قرار می گیرد مهم نیست مهم یافتن ایده های مشترک بین من و او یا ذهنم هست . ذهن قدرت باور نکردنی داره قدرت حل مسایل بسیار پیچیده همین جا تو ذهن ماست به شرطی که حرف همو بفهمیم و با هم آشتی باشیم . هر گونه اتفاقی که بین من و ذهنم می افته برای من باید بسیار مهم باشه اگه نباشه ما نمی تونیم قدرت ذهنمون رو اشکار کنیم درست همانند کسی که بر قله ی کوهی درون دریا ایستاده و زیر پایش را می بیند در صورتی که قدرت وبزرگی ذهنش که همان کوه است زیر آب مدفون است باید خودمان و ذهنمان رو طوری تربیت کنیم که این پتانسیل آشکار گردد . پس از همین الان راه های آشتی با این آدم رو پیدا کنید .

سلام میثم عزیز
باز هم نکاتی بسیار درست و جالب که توجه بدان ها بسیار مفید و راهگشاست. ما عادت کردیم که همیشه دیگران رو به نظم و انضباط و یادگیری و هزار کار دیگه امر کنیم، اما خودمون هیچ کاری رو بلد نیستیم!
کَل اگر طبیب بودی سر خود دوا نمودی!
فکر می کنم ما دوست نداریم مسئولیت کارهای خودمون رو بپذیریم و برای همین هم هست که دائم به دیگران دستور و پیشنهاد می دیم و وقتی نتیجۀ لازم و معمول رو از کار نگرفتیم، شروع می کنیم به سرزنش دیگران که شما باعث شدید و شما خراب کردید و…
در مورد نزدیکان هم کاملا حق با شماست! اگر ما سطح توقعاتمون رو از اون ها پایین بیاریم یا توقعی از اون ها نداشته باشیم، کمتر غُر می زنیم و کمتر روی اعصابشون راه می ریم و احترام به خواسته های اون ها محیط زندگی رو برای ما و همۀ افراد خانواده امن تر و خواستنی تر می کنه. باز هم سپاس از این مطلب سودمند و کاربردی!

به نظرتون ميشه انتظارات رو كم كرد و بعد پيشرفت كرد؟
آدم وقتي انتظارات رو از خودش رو مياره پايين طبيعتا ديگه نمي تونه براي موفق شدن تو كار هاي بزرگ تر از محدوده ي امنش تلاشي كنه چون انتظارِ موفق شدن و به سرانجام رسوندنش رو نداره…
اشتباه ميگم به نظرتون؟

با خوندن متن شما این ضرب المثل انگلیسی به ذهنم رسید؛
know more than other, work more than other, expect less than other.
بیشتر از دیگران بدون
بیشتر از دیگران کار کن
کمتر از دیگران انتظار داشته باش
ویلیام شکسپیر

سلام بزرگوار
مطلب بسیار مفیدی بود
نکات کلیدی و قابل اجرایی هم نوشتید
ممنونم

همین چند روز پیش بود وقتی دیدم سرویس کاری که برای تعمیر کابینت های منزل آمده بود هم حق الزحمه از ما گرفت و هم از نا آگاهی ما در خصوص قیمت قطعات استفاده کرده و قیمت بالاتری را برای ما در نظر گرفت. اینگونه ایشان از دو محل کسب درآمد کردند. جالب اینکه وقتی با درخواست من مبنی بر ارائه فاکتور خرید روبرو شد شروع کرد به داد و بیداد و غرو لند. فکر کنم انتظارم از انصاف داشتن افراد در این شرایط خیلی زیاد باشه.

سلام
پسرم را که به پارک میبرم با مادران بچه های دیگر به تماشای بچه ها می نشینیم. از صحبت های روزمره آنها خسته می شوم. دلم میخواست با یک شبکه خوب از مادران اهل مطالعه مراوده داشتم اما هنوز کسی را پیدا نکردم. خیلی فکر کردم که کاش میشد افراد علاقمند را در محله مان پیدا کرد و حلقه مطالعه تشکیل داد اما به نتیجه نرسیدم.
شما ایده ای برای شناسایی این شبکه ها دارید؟

سلام، من اصلا راجع به خط قرمز چیزی نمیدونم توی یک مصاحبه کاری از من پرسیدن خط قرمز شما چیست ؟ من نتونستم جواب بدم . باید چکار کنم

میثم عزیز سلام
موضوع خیلی خوبی رو مطرح کردی. یادم هست توی دانشگاه گاهی اوقات که قصد داشتیم یه کلاس رو تعطیل کنیم یه عده پیدا می شدن و می گفتن اگر همه نیان ما هم نمیایم. واضحه که این اتفاق هیچ وقت نمیفته.
اما من می گفتم که من نمیام. حتی اگر کلاس تشکیل بشه. همین حرف نشونه ای از مصمم بودن من بود. این نشونه اثر خودش رو میذاشت و عده ای همراه می شدن و موج راه می افتاد و کلاس تعطیل میشد.
شبیه همین ماجرا، تا موقعی که برای پیاده روی و ورزش و … منتظر همراهی چند نفر بمونیم، برنامه مون روی هواست. اما اگر مستقل از نظر دیگران شروع به اقدام کنیم و در این راه مصمم باشیم دیگران هم ذره ذره همراه میشن.
اینکه از دیگران انتظار داشته باشیم منصف باشن، یا مهربون باشن، یا با سواد باشن و بدون مطالعه در زمینه خاصی در اون زمینه اظهارنظر نکنن انتظار بیجایی نیست. اما خب متاسفانه توی این دنیا همه چیز سر جای خودش نیست که ما هم این انتظارات رو داشته باشیم.
این نوع انتظارات (مثل مهربان بودن، با انصاف بودن و …) رو از دیگران داشتن، شبیه اینه که بخوایم کلاس دانشگاه رو تعطیل کنیم و بگیم اگه همه نیان ما هم نمیایم. مسلمه که همچین اتفاقی نمیفته.
شاید قول مولانا اینجا بی مناسبت نباشه:
گر پشیمانی بر او عیبی کند *** آتش اول در پشیمانی زند
خود پشیمانی نروید از عدم *** چون ببیند گرمی صاحب‌قدم
همین که تردید و پشیمانی، پیش آمد، دل و دماغ برای حرکت به سمت اهداف سرد و سست میشه. اما اگر اهتمام جدی وجود داشته باشه حتی هیچ پشیمانی پدیدار نمیشه.
خصوصاً اگر هدفمون از ابتدا کاملاً و به صورت واضح مشخص باشه همراهی کردن یا نکردن دیگران توی عمل ما احتمالاً تاثیر کمتری خواهد گذاشت.

سلام ميثم جان
مثل هميشه عالي زدي وسط هدف و در تاييد نوشته هات اين شعر مولانا همه اش تو ذهنم تداعي ميشد :
در زمين ديگران خانه مكن/ كار خود كن كار بيگانه مكن

به صورت کلی حرف شما رو قبول دارم‌که باید آستین بالا زد و کت و کند هل داد اما واقعا باید خواستنی هم در سیستم باشه وگرنه این خواستن مانند هزاران نخبه ای که کار کردند و نهایت سرخورده شدن به نتبجه نخواهد رسید
بله اگر فعل خواستن برای بهتر کردن شرایط باشه و همچنین تلاش و کار باشه نتیجه اگر هم خوب نباشه قابل قبوله اما نه سیستمی که اصولا‌ میلی برای تغییر و حرکت نداره !

سلام
خوشحالم که با وبلاگ و موفقیت ها وتجربه ها ی شما اشنا شدم.امشب کلی مطالب شما رو خوندم و پادکست در کانال کار نکن شنیدم
دوتا جمله تون جالبتر بود
بار خورد تعبیر جالبی شد و به لحاظ روانی در هدر رفت انرژی روانی جلوگیری میکنه و منجر به رهایی و پذیرفتن شرایط حال و گذشته میشه
و دومین جمله تون قدرتمند بود ؛علاقه و لذت بردن از کاریی که انجام دادید و انجام میدید (طبق گفته خودتون در پروژه های کاری)

ميثم جان سلام
در باره نوشته ات چند نكته به نظرم رسيد كه با اجازه ات مي گم:
1- اينكه اكثر افراد نفر اول رو ميپسندند جدا از اين كه اين تفاوت سبك زندگي براشون جذاييت داره، اينه كه ذهن انسان ذاتاً نقد بازي مي كنه. به عنوان مثال من الان يازده ساله دارم سيگار ميكشم، با وجود اينكه مي دونم كشيدن سيگار دقيقاً داره چه بلايي سرم مياره، ولي ذهنم ميگه ول كن اميد. دم رو غنيمت بشمار. نفر اولي كه تو در نوشته ات مثال زدي داره نقد بازي ميكنه زندگي رو. و اكثر آدم ها نقد بازي كردن رو ميپسندن. غافل از اينكه اگر گاهي نقد بازي كردن رو كنار بگذاري، لذت كارهاي هدفمند و درست رو بهتر درك مي كني.
2- دومين موردي كه در خصوص افرادي كه نفر اول رو ميپسندند به نظرم رسيد اينه كه ما معمولاً در زندگيهامون راهزن اميد داريم. يعني افرادي هستند كه مي خوان به هر نحوي شده تورو از مسيري كه داري ميري منصرف كنن و گاهي از تكنيك بي ارزش جلوه دادن نوع زندگيت اين كار رو انجام مي دن. مثلاً من الان دو هفته ست تايم هاي بيكاري سر كارم رو مشغول مطالعه كتاب يا مطالعه دروس دوره ليسانس و فوق ليسانس مي كنم. قالب همكاران من اون تايم رو در حال چرخ زدن تو كانالهاي تلگرامي ارز و بورس هستند و وقتي منو ميبينن ميگن ول كن بابا. تو هم حوصله داريا. برو دنبال چيزي كه پول توش باشه. ببين پول چيز بدي نيست و اتفاقاً خيلي هم خوبه. ولي هر خوبي كه خوب من نيست. من به اين نتيجه رسيدم كه با پولدار شدن بازهم بخاطر باورهاي مركزي غلطي كه تو ذهنم دارم حالم اينقدرها خوب نيست. پس تصميمم رو گرفتم كه به جاي اينكه مهم باشم سعي كنم موثر باشم. البته به اندازه خودم. من قرار نيست كل دنيا رو درست كنم. همين كه حال خودم رو خوب كنم ( خوب به معناي رضايت از زندگي ) حال ديگران رو هم ميتونم خوب كنم.
3- در پاراگراف آخر مطلبت به نكته ي بسيار بسيار مهمي اشاره كردي و ازت ممنونم. پذيرش محدوديتهاي سالم يكي از پنج نياز اساسي انسان هستش. همونطور كه جفري يانگ در كتاب زندگي خود را دوباره بيافرينيد به اين موضوع اشاره كرده. واقعيت اينه كه هر آدمي محدوديتي داره و با توجه به همون محدوديت ها بايد پيشرفت كنه. ولي خوب باور عموم مردم اين نيست. ميگن خواستن توانستن است. كلام كلام بدي نيست اما به قول حضرت علي : كلمات الحق يراد به الباطل. كلام كلام درستيه اما راه رو داره اشتباه ميره.

سلام آقای مدنی
امشب از سایت دوست عزیز آقای کلانتری به سایت شما رسیدم. مطلبتون جالب بود.

یک بیماری که این روزها ما را گرفتار کرده؛ به خاطر سرعت بالای رشد و پیشرفت تکنولوژی، سطحی نگری بیش از حد در بسیاری از امور زندگی است.
این بلایی است که کمتر کسی را رها کرده و صدا و سیمای ما هم از آن بهره مند شده و نمونۀ عالیش هم این بحث دعوت از میهمان هاست. صدا و سیما به خاطر بودجه، حاضر است هر آقا و خانم محترمی را در برنامه هایش دعوت کند.
حال این فرد چه تاثیری بر ذهن جوانان و کل مردم می گذارد، هیچ اهمیتی ندارد و کسی هم از حضرات پرسش نمی کند و اگر هم بپرسند، کسی پاسخگو نیست!
دیگر برنامه های عمقی و اساسی برای صدا و سیما رویای بیش نیست. احتمالا آن مجری کمک آقای حیدری هم توجیه نشده بوده است! کاش …! بگذریم.
راستی اجازه می دهید نام و آدرس سایتتان را در بخش دوستان سایتم ثبت کنم؟ منتظر پاسختان هستم. مانا و نویسا باشید.

یادم میاد تو اولین مسابقه ورزنه برداری از آقای رضا زاده پرسیدن چطور شد که شما تونستی رکورد جهان رو بشکنی ? اون هم خیلی ساده گفت : مردبیم گفت تو میتونی , من هم رفتم رکورد رو زدم . این مثال دقیقا مثل بارخورد شماست . از مصاحبه تون تو کست کار نکن لذت بردم . سپاس