دیدگاه‌های شما و من

سلام
ممنون بابت دیدگاهتون.
اصلا اشکالی نداره که متوجه نمی‌شید! یادم میاد دانشگاه یک درسی با یک استاد بسیار عجیب و خوب داشتیم. سر کلاس کلی درس می‌داد و من حداکثر ۵۰ درصد رو می‌فهمیدم. خیلی برام عجیب بود که همه سرشون رو تکون می‌دادن و حرف‌های استاد رو تایید می‌کردن. من اما نمی‌فهمیدم. راحت سوالم رو می‌پرسیدم تا حداقل برسونم به خط قرمز فهمم یعنی حدود ۷۰ درصد. اما اون‌ها انگار همه چیز رو بلد بودند. یک روز برای من واقعا سوال پیش اومد، رفتم از دوستام پرسیدم، شما واقعا می‌فهمید چی می‌گه استاد. اونا هم گفتن راستش رو بخوای نه! بعد دیدم برداشت‌های من خیلی بیشتر بوده.

ببینید این که شما یک متنی را متوجه نمی‌شید از سه جای اصلی نشات می‌گیره:
۱- نویسنده خوب ننوشته. من هم بارها گفتم که در این راه تازه‌کارم. کتاب‌هایی که نوشتم اکثرا دانشگاهی بودن و جامعه هدف خیلی کوچکی داشتن. دارم تلاش می‌کنم بهتر بنویسم. اما می‌پذیرم که سال‌ها باید بنویسم تا یاد بگیرم استانداردهای حداقلی رو رعایت کنم.
۲- اون متن مربوط به شما نیست یا هنوز براتون زوده. شاید باید یک سری پیش‌زمینه‌ها رو بخونید بعد بیایید اون متن رو بخونید. اما حداقل در مورد این وبلاگ، بهتون قول می‌دم برای دبیرستان به بالا نوشتم.
۳- حجم متن و سطح نوشته بیشتر اجازه نمی‌ده مفصل و واضح نوشته بشه. مثلا اگر می‌خواستم این متن رو باز کنم می‌شد ۳۰ صفحه. اون موقع از دید خیلی‌ها خسته‌کننده می‌شد. باید یک تعادلی رو بین سادگی و چالشی بودن حفظ کرد. این چالش تمام کلاس‌ها و سخنرانی‌های آدمه. باید سال‌ها نوشت تا دقیقا بفهمیم، مخاطبانمون در چه حدین و با توجه به اون حدود، تعادل بین چالش و سادگی رو رعایت کرد.
وقتی کتاب «نونِ نوشتن» استاد محمود دولت‌آبادی رو می‌خوندم، در جایی نوشته بود که وقتی شروع به نوشتن «کلیدر» کردم و می‌خواستم نهایتا ۲ جلد بشه، دیدم حدود ۳۰۰۰ صفحه خواهد شد. اون استاد بزرگ فرصت و شانس نوشتن ۳ هزار صفحه داستان رو داشت. اما من متاسفانه (حداقل در این چارچوب) ندارم.
اما من باید محدودیت‌هایی رو رعایت کنم. اصلا برای همینه معمولا سخنرانی‌های زیر ۴۰ دقیقه رو قبول نمی‌کنم.
هر کدوم از این سری نوشته‌ها به طور معمول حدودا ۱۰ صفحه کتابی کلمه مصرف کردن. من نمی‌تونستم بیش از این بنویسم چون فضای وبلاگ اجازه نمی‌ده. یعنی من یه جورایی نمی‌خوام و نمی‌تونم زیادتر بنویسم.

اما در دیدگاه این محدودیت رو ندارم. حتی در یک پست هم نوشتم که خواهش می‌کنم اگر سوالی بود بپرسید. شما حتی اگر هویتتون هم مشخص بود، نباید از این که بخشی رو نفهمید ناراحت بشید. به خاطر ساختار،‌ کاملا طبیعیه که خیلی‌ها (حتی خودم) نفهمن منظور نوشته چیه! در ضمن به دلایلی دوست ندارم چندین بار به یک مطلب برای نوشتنش مراجعه کنم. دوست دارم نوشته‌هام مثل اون اسطوره‌های من باشن که با یک ضرب، کارشون رو تموم می‌کردن. سعی کردم در تمامی مطالب با یک بار نشستن پشت سیستم کل مطلب رو بنویسم. از طرفی به لحاظ قلبی، خوشحالم (شاید الکی!) که یک مطلب نسبتا پیوسته و یکنواخت رو نوشتم. خب معلومه کلی خرابکاری توش پیدا می‌شه. بعضی مواقع یک اشکالات املایی پیدا می‌کنم توی کارم که شاید برای بچه دبستانی هم خجالت آور باشه، ولی ذهنم اونقدر درگیر نوشتن می‌شه که نمی‌تونم حتی روی درست نوشتن کلمات متمرکز بشم.

در ضمن اون لطف شما در مورد حرفه‌ای بودن و دانا بودن من، با متوجه نشدن شما (بقیه دیدگاهتون) به نوعی در تناقضه! به نوعی هم نیست.

من چند پیشنهاد برای شما دارم:
۱- خیلی از متن‌ها رو باید چند بار بخونید. نه این که بخوام بگم نوشته‌های من خیلی خفنه… نه. بلکه، نوشته‌ها گاهی خطی نیستند. باید چند بار برید و بیاید تا متوجه بشیدمنظور چی بوده. شاید باید برای بعضی مفاهیم کمی فکر کنید وبعد برید بخش بعدی.
۲- بپرسید. حتی چیزهای بدیهی رو هم بپرسید اگر متوجه نشدید. باور کنید من هنوز هم اکثر سخنرانی‌هایی که می‌رم، یا حتی برای داوری پایان‌نامه که می‌رم، سوال‌های احمقانه می‌پرسم. اصلا ناراحت نمی‌شم بهم انگ بی‌سوادی بزنن. آینده همه چیز رو روشن خواهد کرد.
۳- مطالعه کنید. خیلی از متن‌ها صرفا یک سری سر نخ هستند برای مطالعه کتاب، یا آشنایی با یک مفهوم. با نوشتن خیلیاشون سعی داشتم فقط بگم اون کتاب رو بخونید. همین.

حالا در مورد بخش‌هایی که متوجه نشدید.
اگر آخرین پاراگراف منظورتون پانوشت هست، اصلا برای شما نبوده اگر رشتتون کامپیوتر نیست یا سال سوم به پایین هستید.
عنوان به اون پاراگراف مربوط می‌شه که با عبارت «شما اگر کمی با سازوکار زندگی ماهی آشنا باشید، ….» شروع می‌شه. یعنی ما مثل ماهی به عاداتمون خو می‌گیریم. حتی ممکنه عاداتمون ما رو مسموم کنه.
اینجا اتفاقا می‌خواستم یک مثال جالب دیگه از همون کتاب «قدرت عادت» بیارم. جایی که میمون‌ها رو به غذا عادت می‌دادند. بعد غذا رو مسموم می‌کردند یا شوک وارد می‌کردند. با وجود این که میمون‌ها مرتب آسیب می‌دیدند، باز هم همون غذا رو می‌خوردند. ما سم رو تحمل می‌کنیم چون در یک عادت دیگه گیر کردیم.

از طرفی اون موردی که گفتید حرف شما رو با استدلال رد می‌کنم، لازمه یک توضیح بدم.
من صرفا دلایلم رو برای درست بودن حرفم می‌زنم که باز هم ممکنه اشتباه باشن. مثل این می‌مونه که من طرفدار یک تیم هستم و شما طرف یک تیم (موضوع دیگه) اگر من حرفی می‌زنم یا استدلالی می‌کنم، لزوما درست نیست! بلکه آخرین زورم رو می‌زنم تا از حرفم دفاع کنم، خیلی جاها هم اشتباهم رو پذیرفتم مثل «داستان گاو قهوه‌ای و قدرت در دست نادان». اگر از خودم زیادی تند دفاع کردم، باعث شرمساری منه، پوزش می‌خوام. منظورم این نبوده.

نکته آخر: یک بار دیگه هم گفتم، این که شما متن‌ها رو تا آخر می‌خونید، کاملا نشون می‌ده که کتاب‌خون هستید! بهتون قول می‌دم کسی حوصلش نمیاد این همه کلمه بخونه. مطمئن باشید یک روزی این تحمل در مطالعه، شما رو رستگار می‌کنه.

دلیل اینکه که وبلاگ رو شروع می‌کنیم، یا این که بعد از مطالعه و تکامل می‌فهمیم برای چه کاری خوبه و چه باید کرد می‌شه چایی، حالا ممکنه به خاطر زیبایی، شکل، قالب، چهارتا کامنت یا مباحث جانبی (به عنوان قند) کلا مسیر اصلی رو فراموش کنید.

سلام
۱: معمولا باید ببینید هدفتون چندساله است؟ آیا مسیر اولیه مطالعه رو ۱ ساله چیدید؟ یا ۸ ساله؟ برای اون بلوک زمانی حالا برنامه‌ریزی می‌کنید تا به قدر کافی رشد کنید، بعد یک رشته دیگه (یا همون رشته در تخصص دیگه) رو انتخاب کنید.
هر حوزه‌ای که مورد نظر شما باشه، یک سری کتاب‌های اصلی داره برای مطالعه. اون کتاب‌های اصلی باید جزء اولویت‌های مطالعه شما باشن. با توجه به این که اغلب این کتاب‌ها ممکنه چند ماه طول بکشن و حکم کتاب‌های کاری و درسی شما رو دارند، ربطی به زمانی که برای کتاب غیرکاری و غیر درسی میٰ گذارید نداره. بنابراین زمان عمده خودتون رو روی کتاب‌های اصلی بگذارید و یک زمان کمتر رو به کتاب‌های جانبی نسبت بدید.
۲: بهتره برای اینکار متخصص رشته خودتون رو پیدا کنید و ازش مسیر بگیرید. اما ترجیح اینه که حداقل یک کتاب خوب از هر حوزه (مرتبط) رو بخونید. باید خطر کاریکاتوری شدن ذهنتون رو به حداقل برسونید. تا ۲ سال از مطالعه خیلی خیلی تخصصی دوری کنید.

سلام خیلی لطف کردید.
حس می‌کنم (فقط حس می‌کنم) شما باید بیشتر دنبال عوامل کمال‌گرا شدنتون بگردید. خصوصیت مبنای شما اونه. اون رو مثل انگشت درد حساب کنید که دست روی هر جا می‌گذارید دردتون میاد و فکر می‌کنید مربوط به اونه.
خود محمدرضای عزیز جایی گفته بود اگر دردی در یادگیری احساس نکردید، یعنی چیزی یاد نگرفتید.
روشی که شما می‌گید مربوط به کتاب‌های کاری، تحصیلی و فنی هستش. در اون هم چند تا گام اصلی جا مونده.
شما کار اولی که باید انجام بدید نگهداری امکان ادامه مطالعه است. اگر با این کارهایی که انجام می‌دید واقعا مطالعه خوب دارید، من تبریک می‌گم. شاید وقت زیاد دارید، شاید خیلی روحیه مطاالعه قوی دارید. اما معمولا با این روش، زنده بودن روحیه مطالعه فدای عمق و زیباییش می‌شه.
شما (به صورت عام) در حدی نیستید که بتونید تاثیر مطالعه روی خودتون رو کشف کنید! مگر از این کتاب‌های سطحی یا تغییر در رفتارهای سطحی. معمولا یک کتاب خوب کلی طول می‌کشه تا به صورت محسوس تغییر ایجاد کنه. البته یک رده خاصی از کتاب‌ها هم هست که سریع‌الاثر هستند، اما همونقدر هم خطرناک هستند.
نکته نهایی: خیلی کتاب‌ها وظیفشون تشدید یک نقطه ضعف شماست! قدر اون‌ها رو بدونید. توی «چرا کتاب بخوانیم: تا عادت نکنیم» بیشتر می‌نویسم.
بعضی روش‌ها و رفتارها مربوط به ما (اکنون) نیستند. صرفا چیزهایی هستند که باید در آینده به اون‌ها برسیم. من اگر متنی می‌نویسم برای توصیه یا از این دست، جامعه هدفم آدم‌هایی در سطح محمدرضا، یا آدم‌هایی که به سبک مورد نظر شما (برای اغلب مواقع) مطالعه می‌کنند نیست. من خودم رو به شدت از کمال‌گرایی دور کردم. قرار نیست یک پیله دور خودمون بکشیم و افراد رو در ابتدای (تا وسط) کار از خودشون ناامید کنیم.
ما قراره یک بخش کوچکی از هر کتاب رو در هر بار لمس برداریم. قرار نیست تا انتها (به قول محمدرضا به صورت گوسفندی) مصرفش کنیم. همون کتاب هفت عادت مردمان موثر رو من چندین بار در دوره‌های مختلف خوندم. شک ندارم که اگر صد ساعت هم می‌گذاشتم نمی‌تونستم از یک حد بیشتر مطلب برداشت کنم.

خیلی خوبه.
صرفا پیشنهاد می‌کنم تا بک مدت مساحت رو ثبت کنید، غرورتون رو کنار بگذارید و نگران بعضی موارد نباشید، نشون دادنش به دیگران بده ولی اگر برای خودتون نگهش دارید، به نظرم ثبتش از مشکلاتش مزایای بیشتری داره. در آینده توضیح می‌دم به چه کاری میاد. حتی اگر شمارش سخته می‌تونید رده بندی کنید به ۳ تا حوزه، پر کلمه، متوسط و کم کلمه.

خودشناسی و عزت نفس رو از چند جنبه می‌شه بررسی کرد. اما من یک توصیه دارم.
سعی نکنید به طور مستقیم به ضعف‌ها و مشکلاتتون حمله کنید. ممکنه مشکل در یک جای دیگه باشه. ممکنه علت نداشتن عزت نفستون کمال‌گرایی، گیر کردن در نظام فکری مرید و مرشدی، مشکلات تامینی در کودکی و … باشه. اون موقع مطالعه مستقیم در این حوزه فقط مثل یک مُسَکن می‌شه که به طور موقت درد اصلی رو پنهان می‌کنه!
فقط این کمک رو می‌تونم بهتون بکنم که معمولا نداشتن عزت نفس یک ضعف ذهنی وابسته است، یعنی باید علتش رو در چیزهای دیگه جستجو کنید.
برای خودشناسی دقیق‌تر حرف بزنید. ما یک بحثی داریم مربوط می‌شه به تست‌های شخصیت‌شناسی که به کارگیریش برای خودتون اصلا توصیه نمی‌شه و کارکردشون چیز دیگه‌ای بوده. بخش «چرا کتاب بخوانیم: * تا اسیر اسم‌های بزرگ، آزمون‌های احمقانه و نامرتبط و استحاله زمان نشویم.» به همین موضوع مربوط می‌شه.
یک بخش دیگه می‌شه مربوط به شناخت یک سری توانایی‌های ذاتی و اکتسابی شما که اون‌ها یک سری منابع دارن که باید تا حد ممکن بیشتر بخونید.
یک سری دیگه مربوط می‌شه به این که: من کاری ندارم چی هستم، دوست دارم بدونم بهترین مسیر برای من کدومه!
هر کدوم از موارد بالا (و خیلی از موارد دیگه) مسیرهای متفاوتی رو می‌طلبن. البته توی بحث مسیر شغلی روی این موارد بیشتر می‌نویسم.

سعی کردم پاسخ شما و برخی دیگه از دوستان رو در اینجا تا جایی که می‌تونم خلاصه بیان کنم. البته همون جور که اونجا هم گفتم، بعدا مفصل در مورد هر کدوم خواهم نوشت.

سلام جناب مدنی. از دسته بندی کتاب ها گفتین. ای کاش یا خودتون مطلبی تحت همین عنوان منتشر کنید یا منبعی رو معرفی کنید که نسبت به دسته بندی کتابها آگاهمون کنه.

ممنون از دیدگاه شما، که به نوعی تکمیل‌کننده متن هست.