دیدگاه‌های شما و من

جناب آقای مدنی عزیز
با سلام
بسیار نوشته دل نشین و تاثیر گذاری بود ،به احتمال زیاد نوشتن هم می تواند به ما عشق ورزیدن رابیاموزد ،چرا که از نوشته های شما می توان نوع نگاهمان را دوباره تمیز کنیم و دوباره با نگاه دیگر در ادب آموختن و تربیت خویشتن گام برداریم.

من دیدگاه شخصی ام رو میگم شاید شما مخالف باشید.
هر تغییری که منِ انسان بخواد انجام بده ، اولش مستلزم انرژی زیادیه. بعد یواش یواش در طی تکرارهای مداوم ، این کار به ناخودآگاه مرجوع میشه.(خیلی خلاصه گفتم چون دوست ندارم که سراغ کورتکس وکارکرد مغز برم )
1) توی این حالت من همیشه به سمت راست یا چپ میرم. طی مدتی توسط تکرار های طولانی مدت ، این کار دیگه برام عادی میشه و به قول شما انرژی نمی گیره . اما این اشتباهه . انرژی میگیره .
2) توی این حالت من تکون نمی خورم . اما همش توی ذهنم به بغل دستی ام فکر می کنم که آیا او راحت است ؟ آیا او در پس ذهن خودش به من نمی گوید بیشعور؟ آیا در پس ذهن من همیشه یک دل مشغولی از این دسته قرار ندارد؟
این ها هم با اهمیت ندادن و تکرار این بی اهمیتی ، به ناخودآگاه مرجوع میشه. اما بازم انرژی میگیره
پی نوشت : خرسهای قطبی زمستان کارهای زیادی می کنند و اگر این خواب را نداشته باشند ، مطمئنا زاد و ولد آنها با خطر مواجه میشود. پس مقایسه کردن کاری که خرس های قطبی انجام میدهند با بیکاری ، اشتباه است.

[…] انرژی می برندو انتظارات ساده بیشتر را با آزمونی به نام آزمون صندلی تاکسی برای خودشناسی این عنوان را ادامه داده بود که خواندش خالی از لطف […]

سلام. اگه ممکنه توی تلگرام هم کانال بزنید

سلام آقای مدنی
من هم مثل بعضی از کسانی که کامنت‌شون رو زیر پست‌های شما خوندم، از روزنوشته‌های محمدرضا شعبانعلی به اینجا رسیدم.
تمام مطالب مجموعه‌ی چرا کتاب بخوانیم رو تا اینجا خوندم و بهتون تبریک میگم که هر پست بهتر از پست قبل شده.
برای من، بهترین نکته تو نوشته‌هاتون این بود که از فیلتر ذهن و تجربه‌ی خودتون عبور کرده و یک کپی بی‌روح از مطالب اندیشمندان دیگه نیست.
نکته‌ی دوم این که بیشتر مطالب این مجموعه، تکرار مکررات نیست. من از وقتی الفبا رو کامل یاد گرفتم، همیشه کتاب خوندم ولی به بخش‌های زیادی از «چرا کتاب بخوانیم» توجه نکرده بودم.
نکته‌ی سوم این که این مجموعه رو میشه بارها و بارها خوند و ازش یاد گرفت و تجربه کرد. نوشته‌هایی که باوجود ایده‌های ناب، با روده‌درازی‌های بی‌مورد حوصله‌ی خواننده رو سر نمی‌برند واقعاً خیلی کمیابند.
سپاس از شما که دانش و تجربه‌تون رو با ما به اشتراک می‌گذارید و سپاس از محمدرضا شعبانعلی که آموزگاری دلسوز و گلچین تیزبینی برای متممی‌هاست.

میثم جان سلام
ممنون از پست های خوبت، میخواستم بگم متمم هم یک سری درس با عنوان “پروش تسلط کلامی” داره که بسیار زیبا و البته دقیق به تفاوت ها و تمایزهای موجود بین کلمات پرداخته است به نظرم برای کسانیکه با آن درس آشنایی ندارند و آنرا خوانده اند خالی از لطف نیست.

سلام میثم جان. من از وبلاگ شاهین خان کلانتری با شما آشنا شدم. این نوشته ات خیلی لذتبخش و آموزنده بود. در مورد ساختار وبلاگت، فعلا وقت نکردم بررسی کنم که نظری بدم. ولی از طنز تو نثرت خوشم آمد. ملیح و به اندازه. موفق باشی

یعنی شما با این نظریه که میگه هر روز کارهای روتین و حتی مسواک زدن را به شیوه متفاوت انجام بدین تا “خلاق تر” بشین موافق نیستین؟

جناب مدنی عزیز

من دیدگاه ساده تری به این قضیه دارم. من قبلا یک بار تصمیم گرفته ام که مثلا همیشه جایم را در اتوبوس به افراد سالخورده تر بدهم و به این ترتیب این رفتار را به صورت «بدون فکر و تصمیم گیری» در لحظه ورود یا دیدن یک سالمندتر از خودم انجام میدهم.
در مورد کتاب خواندن در تاکسی و نشستن در صندلی پشت راننده هم همین داستان وجود دارد. اگر اتومبیل خالی هم باشد، من باز هم در سمت چپ و پشت سر راننده می نشینم. ذهنم در آن موقعیت به خوبی میتواند روی کتاب تمرکز کند. به همین دلیل «هرگز» وقتی تنها باشم، سوار تاکسی نمی شوم که صندلی سمت چپش پر است.

فکر میکنم اصلا دوست ندارم هر بار برای تطابق شرایط ذهنی ام با کتاب خواندن و شرطی شدنش «تصمیم گیری» کنم.

(البته که من هم تحت تأثیر دن اریلی و کانمن هستم.)

با مهر
یاور

وقت بخیر
همیشه شاهد این بودیم که شبکه ها و برنامه های تلویزیونی توی صحبتاشون کتاب خوندن رو توصیه و میزان مطالعه کشورمون رو اعلام می کنن . بعد از این برنامه ها با خودم فکر می کنم که چرا هیچ کدومشون دقیق بررسی نمی کنن و جمله بعدش رو ادامه نمی دن که کتاب بخونین و برای چی باید خوند و چطور و چی باید خوند (البته جز جوابای که همیشه می شنویم که جنبه کلیشه ای پیدا کردن ) و واقعا خوندش چه فواید عملی رو داره . مطلب شما رو دیدم خوشحال شدم و امیدوارم با دنبال کردنش بتونم با دیدگاه های جدیدی آشنا بشم .

ذهنم کمی در مورد تصمیم گیری نوع یک و دو شفاف تر شد . فایل صوتی «پارادوکس انتخاب » شعبانعلی یادم افتاد و دغدغه خرید شلوار جین …

شک ندارم ک میرم سمت راست . چرا؟ نمی‌دونم ولی میرم

سلام
البته ترجیح من وسط نیست ولی وقتی مجبور می شوم سعی می کنم به سمت راست بیام زیرا احساس خفگی می کنم وقتی وسط هستم ولی زمان سوار شدن نفر بعدی سعی می کنم سمت راست را برای نشستن انتخاب کنم .(اوه کلی انرژی تلف شده دارم)

درود
من به سمت راست می رم. توی این زمان کم سعی می کنم راحتی رو به خودم و کنار دستیم هدیه بدم. ضمنا ماهیچه هام هم تکونی می خورن و کرخت نمیشن.

به سمت راست میرم