رضای عزیز؛ کتاب، صرفا یک وسیله انتقال محتوا نیست!

6 دیدگاه در “رضای عزیز؛ کتاب، صرفا یک وسیله انتقال محتوا نیست!”

1. سلام
   لطفا اگر صلاح می دانید، لینک این نقد را به عنوان دیدگاه در ذیل مطلب عصر ایران درج نمائید. دوستانی که نقد شما را اینجا مطالعه می کنند، دغدغه مطالعه و کتاب دارند. ولی خوانندگان عصر ایران، احتمالا با خواندن آن سوال و جواب ها؛ سرمست از حس آگاهی می شوند، بدون اینکه بدانند مصاحبه شونده حتی در حد یک معرفی نامه یا روزمه کاری از خود نیز در فضای وب محتوا ارائه نکرده است.

   پاسخ

   1. البته رضا غیبشاوی عزیز از پیش‌کسوتان و بزرگان حوزه وبلاگ هستند. از سال ۱۳۸۴ وبلاگ فعالی دارند. در همنیجا هم اعترافی بکنم بد نیست. جواب کسانی که دوستشان ندارم را نمی‌دهم! برایم مهم نیست خارج از قطب من چه می‌گذرد (به لحاظ احساس نسبت به خودم). هم عصرایران را به عنوان معدود رسانه‌های تحلیلی خوب آنلاین (که تا حدودی از حزب کلیک فاصله دارد) می‌شناسم، هم ادب شاگردی را نسبت به رضای عزیز به جا می‌آورم، چرا که او ۱۲ سال است وبلاگ دارد و من ۲۰ روز!

      پاسخ

      1. جناب مدنی گرامی
         ملاحظه شما قابل تحسینه، چون به جای اشاره به غیرفعال بودن وبلاگ از سال 91، به تاسیس آن در سال 84 اشاره کردین، وبلاگ رو من هم در جستجوی ابتدائی خودم دیده بودم، اما برخلاف عادت خیلی معمول وبلاگ نویسان، حتی یک پاراگراف از سوابق ایشان ارائه نشده تا خواننده به پشتوانه آن، در نظرات و تحلیل هایشان تاملی بکند.
         پیشنهادم برای درج نقد شما در ذیل مطلب اصلی هم، به این دلیل بود که نظری مشابه با شما نسبت به عصر ایران دارم و خواستم خوانندگان دیگر هم دیدگاه مخالف و البته مستدل شما را مطالعه کنند. البته محمدرضا شعبانعلی به موضوعی در نوشته هایش اشاره کرده، یکی از فضیلت های دوران جدید، مخاطب داشتن است، به همین علت است که عصر ایران در همان روزی که مطلبی فهرست وار از دکتر سریع القلم منتشر نموده، سوال و جوابی چنین سطحی و بی پایه رو با آقای غبیشاوی ارائه می کند، تا بتواند محدوده گسترده ای از مخاطبان را حتی به قیمت گمراهی بیشتر آنان با خود همراه کند.
         ممنون واسه نقد و نیز پاسخی که بهم دادین.موفق باشید

         پاسخ

         1. شاید خیلی بی‌حیایی به نظر برسد، اما با فهرست بدون توضیح مخالفم! حتی اگر طرف من، محمود سریع‌القلم باشد. شما به نوشته‌های محمدرضای عزیز نگاه کن، لیست ۳۰ موردی بدون توضیح می‌بینی؟
            امیدوارم استدلال‌هایم به حدی برسد تا بتوانم یک نوشته تمام و کمال تقدیم به وی بنویسم. شاید محمود سریع‌القلم طرفداران زیادی را در شبکه‌های اجتماعی پیدا کرده باشد، اما (آنچنان‌که محمدرضا در لبخند مک لوهان به بی‌بی‌سی گفته) محمود هم نوشته‌های این‌چنینی خود را در حد شبکه‌های اجتماعی مبتذل پایین آورده.
            بگذارید با اولین گذاره او شروع کنم، تا بهانه‌ای باشد بعدا ادامه دهم.
            اولین مورد او در «۳۰ مزیت کار با جهان» مورد زیر است:
            « ۱- شهروندان، فرصت مقایسه پیدا می‌کنند؛»
            حالا من می‌پرسم، اصلا چرا «مقایسه» مزیت حساب می‌شود؟ مقایسه در چه؟ مقیاس مقایسه چیست؟ مگر ما مقایسه‌پذیریم؟ مگر تاریخ و تکنولوژی و زیرساخت ما یکی است؟ اصلا این مزیت در چیست؟ اقتصاد (به نوشته‌ام در مورد والمارت و آمازون نگاه کنید)؟ سیاست (با توجه به تفاوت عجیب ما با سایر کشورها) یا اجتماع؟
            حالا فرض کنید، من دانستم خوب است. بعدش که چی؟ بدبختی‌ها و بیچارگی‌هایم را به آن نسبت دهم؟

            من نمی‌گویم این مورد از لیست او درست است یا نه. من حتی تا حدودی درک می‌کنم خود سریع‌القلم عزیز احتمالا تا عمق این مورد را درک کرده و پاسخ دارد، کافیست نگاهی به کتاب ۱۰۰ صفحه‌ای او « ایران و جهانی شدن چالش ها و راه حل ها» بیندازیم. اما کسی چون او نباید خود را آلوده به ساختار سطحی شبکه‌های اجتماعی کند. حاضرم خوانندگان عصرایران را به چالش بکشم که این نوشته‌ها شاید «داده» به ذهن آن‌ها افزوده باشد، اما «دانش»، بعید می‌دانم. ده نفر بیایند بگویند من بعد از خواندن این نوشته دکتر سریع‌القلم فلان تاثیر را گرفتم. فلان میکرواکشن را به خاطر آن حرف آغاز کردم. شما خودتان چی؟ بدون این که دوباره مراجعه کنید، آیا یادتان هست؟
            من در تمامی دوره‌های داده‌کاوی که درس می‌دهم از هرم دانش استفاده می‌کنم ومی‌گویم: داده، اطلاعات، دانش و خرد تفاوت دارند. این دست نوشته‌ها «داده‌» هستند. نمی‌گویم بد هستند، اما انتظارم از او بیش از این حرف‌هاست.

            فقط یک نمونه برایتان بگویم: کتاب عایشه یا کتاب ماری‌انتوانت (ترجمه ذبیح‌الله منصوری را بخوانید، می‌بینید که خیلی از اتفاقات تاریخی، ناشی از رخدادهای بسیار کوچک بود! جنگ‌هایی که به خاطر حسادت زنانه شکل گرفت! چطور می‌توان جنگ جمل را تحلیل کرد بدون آن‌که از حسادت زنانگی عایشه و علتش ندانست؟ فرض کنید یکی از دلایل مهم انقلاب فرانسه ناشی از اختلالات یک شاهزاده (که شاه شده) بود.

            امیدوارم وقت به من امان دهد تا در این مورد بنویسم.

            پاسخ

2. سلام مجدد
   احتمالا به این نکته پی برده اید که از روز گذشته، حضور شاگردان محمدرضا شعبانعلی در وبلاگ شما پر رنگ شده. من هم مثل سایر دوستان گرم مطالعه نوشته هاتون شدم، مخصوصا که به زمینه تخصصی شما هم علاقه زیادی دارم. شاید بهتر بود باب این آشنایی رو در همون کامنت اول باز میکردم. ممنون که خوب می نویسید و داشته هاتون رو در اختیار بقیه می گذارید.
   راستش من هم تمایلی به لیست مورد اشاره نداشتم و ترجیح دادم که به مطالعه کتابشون ادامه بدم. هرچند اینکه چرا سری لیست های 30 تایی توسط ایشان ارائه میشه و از میان همه مقالاتشون، عموما این لیست های مختصر توسط خبرگزاری ها منتشر میشه، احتمالا باز هم به مساله ذائقه مخاطب برمی گرده. به نظرم نمیشه از خبرگزاری ها -که هرچقدر خبرهایی با تیتر جذاب و متن کوتاه ارائه بدن، بیشتر کلیک میخورن- توقع داشت که فرهنگسازی کنن ولی این ضدفرهنگسازی عصر ایران دیگه خیلی جای تعجب داشت.
   ممنون که صمیمانه باب گفتگو رو باز کردین و خوشحالم که اشاره من باعث شد شما بیشتر توضیح بدید و بعدا بیشتر بنویسید.

   پاسخ

   1. راستش شعبانعلی عزیز از ۱۵ روز پیش بود که به من لطف داشت، اسکریپتی هست که ارجاع شما رو به عنوان کامنت در سایت مرجع قرار می‌ده. از همون روزی که اجازه داد کامت‌های اون اسکریپت در بلاگش بمونه، بازدید زیاد شد. در مورد لطفش یک مطلب بلند نوشتم که بنا به برخی ملزومات، چند روز بعد از معرفی توسط محمدرضا منتشر خواهم کرد. جواب چیزهایی که احساس برمی‌انگیزانند را سریع نمی‌دهم! چه خوشحالی و چه ناراحتی، چه تمجید و چه توهین. دوست دارم نوشته‌ام از سر هوشیاری باشد و نه احساس، اگرچه دومی هم بد نیست. از تمام دوستانی که مطلبی گذاشته‌اند و به من لطف داشته‌اند ممنونم، یکی یکی خدمتتان می‌رسم.

      پاسخ

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.