دیدگاه‌های شما و من

سلام میثم جان.
اولین آشنایی من با این وبلاگ از طریق لینکی بود که محمدرضا در زمینه کتاب‌خوانی داده بود. تمام 16 مطلب رو خوندم و امروز هم به هفدهمی رسیدم.[که البته مجال نیست در مورد همه اون‌ها تک به تک ابراز نظر کنم(و البته صلاحیتش رو هم شاید ندارم)] چون پادکست‌های رادیوگیگ رو گوش می‌دادم و متوجه شدم که نوشته‌های جادی رو هم میخونی بیشتر ترغیب شدم به خوندن مطالبت. حس اشتراک منابع(و نظراتی) که داریم باعث میشه حضور در اینجا دوست داشتنی‌تر بشه.

کمتر پیش میاد به نظرهای کوتاهی مثل “عالی بود مث همیشه” “واقعاً خوب بود” “بازم مث همیشه گل کاشتی” “متشکّرم ازت آقا/خانم فلانی” و مواردی از این قبیل بذارم. فرصت و دانش ابراز نظرات بلند و طولانی رو هم ندارم و برای همین من غالباً نظاره‌گر مطالب هستم. اما این مطلب باعث شد بنویسم و چند مورد رو هم ازت بخوام تا اگر وقتت اجازه میده مفصل‌تر بیان کنی.(البته من همه مطالب وبلاگ رو نخوندم، اگر چیزی رو خواسته‌ام و قبلاً بهش اشاره کردی ممنون میشم اگر همینجا یا به ایمیلم لینک بدی)
1. گفته بودی برادرت (محمدعلی) مربی خوبی برای کتاب خوندن‌ـت بوده و در زمینه تندخوانی بهت آموزش داده. خیلی خوب میشه در این دو مبحث مفصل‌تر بنویسی، چون بعضی افراد دسترسی به چنین چیزی رو ندارن. از طرفی نمیشه به هر مطلبی که هرجای اینترنت یافت میشه اعتماد کرد. (امیدوارم عنوان “چطور کتاب بخوانیم و کتاب‌خوان بمانیم” موارد بالا رو پوشش بده، اما اگر چنین نیست بیشتر و بهتر راجع بهشون بنویس)
2. گه‌گاه فیلم‌ها و کتاب‌هایی رو معرفی می‌کنی(که من یادداشت می‌کنم برای خوندن) و گفته بودی برادرت عنوان‌های خوبی رو برای مطالعه پیش روت می‌گذاشته. خوب میشه اگر به صورت متمرکز بخشی از وبلاگ رو به معرفی سریال‌ها، فیلم‌ها یا کتاب‌ها اختصاص بدی و ارجاع رو راحت‌تر کنی. یا به طور مختصر در معرفی یک فیلم یا کتاب بنویسی.
3. اگر اهل شنیدن پادکست هستی خوب میشه بعضی مطالب رو به شکل صوتی ارائه کنی یا برخی پادکست‌های خوب رو معرفی کنی.
4. تو، محمدرضا و خیلی‌های دیگه در نقد شبکه‌های مجازی و اثراتی که داره نوشتین. خوب میشه اگر در زمینه چگونگی استفاده مفید از اون هم توضیح بدی. (گرچه احساس می‌کنم چنان کلّی و شخصی هست که قابل بیان نباشه)

در پایان، فکر میکنم افزایش کیفیت، کمیت و سطح زندگی همراه با گسترش دیدگاه و تصورات خواننده‌هات برات مهم‌تر از عبارت‌های متشکّرم و امثالهم باشه. منم به نوبه خودم سعی می‌کنم به این مسیر برم و بقیه رو هم به این مسیر ترغیب کنم.

با سلام
من از روزنوشته‌های محمدرضا شعبانعلی و از طریق مطلبی که اخیراً با عنوان “درباره روش کتاب خوانی (۱): ما کتاب نمی‌خوانیم” نوشته‌اند، با وبلاگ شما آشنا شدم. طی یکی دو روز اخیر، برخی مطالب شما رو خونده‌م و – به قول مجریان صدا و سیما – اعتراف می‌کنم واقعاً از متون و نقطه نظرات شما استفاده کرده‌م. سعی‌م بر این هست که از این به بعد، حتماً زمانی رو به خوندن وبلاگ شما اختصاص بدم.
در خصوص این مطلب، نکته‌ای به ذهنم رسید که به نظرم، با واقعیات مطابقت نداره.
در فوتبال، بیشتر پول را تمام‌کننده‌ها (دروازه‌بان و مهاجم) می‌گیرند.
به عنوان فردی که جسته و گریخته، اخبار ورزشی رو دنبال می‌کنم، میشه گفت که – به طور متوسط – مهاجمان، دستمزد بیش‌تری نسبت به سایر پست‌ها می‌گیرند، اما بعید می‌دونم عموماً این موضوع در مورد دروازه‌بان‌ها درست باشه.
ممنون از توجه‌تون.

سلام میثم جان ممنون از نوشته های خوبت. چه طور میشه اطلاعات مفید کتابها را به خاطر سپرد؟

سلام.
از محمدرضا به اینجا رسیدم.
و چه مبارک رسیدنی…
میثم جان از آشنایی با تو و وبلاگ خوبت خیلی خوشحالم..دارم کلمه به کلمه وبلاگتو نوش جان میکنم…
از دور قلب بزرگت رو میبوسم…
ادامه بده لطفا،بیشتر بگو جانا که….
راستش منم مشکل احسان رو دارم،منم خوره کتاب هستم البته شاید!در حدی که دوست دارم فقط بخورم و بخوابم و مطالعه کنم یا شاید بهتره بگم کتاب بخونم…بعضی وقتا فک میکنم از تنبلیمه که اینقد عشق کتاب خوندنم…احساس میکنم فقط کتابا خونده میشن،گاهی فک میکنم مصداق واقعی عالم بی عمل شدم البته اگه علمی هم بوجود اومده باشه در من!
لطفا یه پست جداگانه هم در این رابطه بنویس که چطوری میتونیم اولا خوب بفهمیم و یادبگیریم کتابایی و که میخونیم و دوم هم چطور دانسته هامونو تبدیل به عمل کنیم…

سلام
از نوشته بسیار پر بارتان استفاده کردم وخوشحالم که به واسطه نوشته آقای شعبانعلی با شما آشنا شدم و از این به بعد هم نوشته هایتان را دنبال خواهم کرد
موفق باشید

چقدر ورق زدن آلبوم عکس‌هایی که در مهمانی‌ها، سفرها، با آدم‌های آشنا و غریبه انداخته‌ایم لذتبخش است داشتن یک کتابخانه، گاه به گاه تماشای عطف کتابها، نام داستانها و نویسنده‌یشان که خوانده‌ای آنها و دمی با آنها زیستی نیز همان قدر مایه خوشی است.

چرا خودمان را از امکان بازخوردگیری، ولو در سطح کم اطلاعاتی مثل لایک، محروم کنیم؟!

آسیب جای دیگری است: اینکه تعداد لایک بالاتر شده است معیاری که اعتبار بالاتر را نشان می‌دهد.

ایراد موقعی است که مردم فکر کنند ۵۰ میلیون لایک زیر پیج سلبریتی یعنی سلبریتی آدم مهمتری از نویسنده‌ای است که زیر پیج‌اش ۵۰ لایک است.
بنظرم کم نیستند مردمی که هر چند خودشان نیز لایک می‌گذارند ولی اگر این سئوال از آنها بپرسی می‌گویند: تعداد لایک کم لزوما نشاندهنده کم اهمیت بودن آن نویسنده در برابر سلبریتی نیست.

اینکه کتاب نخواندن زمینه‌ی مورد استعمار واقع شدن را فراهم می‌کند
هم ارز این نیست که
کتاب خواندن مانع استعمار شدن می‌شود.

بنظر من، تمرکز شما بر نگرانی او درباره اشکال جدید استعمار شدن است که البته مطالب خوبی نوشته‌اید اما در آخر به روش ضعیفی به کتاب خواندن ربط می‌دهید.

این آسیب فقط اختصاص به کتاب ندارد بلکه به تمام محصولات فرهنگی قابل تعمیم است.

آغاز این آسیب شاید ریشه در جایی داشته باشد که خیلی‌هایمان ناخودآگاه اقتصاد و چیزهای مرتبط با پول و معیشت را بلحاظ ارزشی در برابر فرهنگ و علم و … در ذهنمان قرار می‌دهیم.

چیزی که باید یاد بگیریم این است که
اگر الان در دنیایی زندگی می‌کنیم که نظام حکومتی کشورها، دموکراتیک است و از شاه و امپراطور و حاکم و خلیفه خبری نیست و می‌خواهیم که همین‌طور نیز باشد بنابراین باید بدانیم نویسنده، شاعر، هنرمند و … نیز در این جهان برای حمایت چیزی جز همین ما مردم را ندارند. اگر جز این انتظار داشته باشیم پس هنوز آرزوی شاهان و خلفایی را داریم که باشند تا نخبگان به زیر بال و پر آنها روند.

به نظر من به سادگی، می‌توان فیلم، موسیقی، حتی عکس و پوستر را نیز به لیست مورد بی‌مهری واقع شدگان اضافه کرد.

آیا کتاب خواندن یا کتابخوان بودن یک وظیفه‌ی اخلاقی است یا طریقی برای رسیدن به اهداف معینی در زندگی است؟

ما با آدمهای زیادی در جامعه مواجه می‌شویم که به دلیل شکل تعلیم و تربیت جاری در کشورمان، نمی‌توانند تفاوت بین ایفای وظیفه و برنامه‌ریزی برای نیل به اهداف زندگی را بفهمند گویی در ساختار فکری‌شان تنها شیوه‌ای که برای تحقق موفقیت وجود دارد این است که
– بگرد و یک یا تعدادی آدمهای موفق (موفق در همان هدفی که خودت داری) پیدا کن
– از آنها بخواه برای تو نسخه‌ی موفقیت را بپیچند
– «وظیفه» خودت قرار دهد هر روز همان نسخه را اجرا کنی
– یا به هدفت میرسی یا اگر نرسیدی همین که تلاشت را کرده‌ای به همان پشتکار خود ببال و شاد باش!

این یعنی دیدگاه وظیفه‌گرایانه داشتن نسبت به زندگی.

شما می‌گویید تلویزیون، کانال‌ها، فیسبوک و … بد است و کتاب خوب است. (من هم طوری موافقم و طوری مخالف)
این بد دانستن و خوب دانستن، همیشه در تاریخ برای هر چیز جدیدی تکرار شده است.
الگو ثابت است: چیزهای قدیمی‌تر معمولا به شیوه‌ای توسط مردم مورد استفاده قرار می‌گیرند که راندمانی کمتر از آنچه کارایی نهایی‌شان استفاده می‌شوند چرا که مردم معمولا برای ساده‌تر انجام دادن کارها آنها را تقریب می‌زنند و رند می‌کنند. بعد از مدتی یک چیز جدید می‌آید که شاید در بسیاری از جنبه‌ها، تفاوت‌های بنیادی با قدیمی‌تر دارد. مردم به سراغ پدیده جدید می‌روند و قدیمی را یا رها می‌کنند یا در کنار پدیده جدیدتر، به همان شیوه‌ی ناقص خود به استفاده از قدیمی‌تر ادامه می‌دهند. و بعد، یک آدم‌هایی مثل من و شما پیدا می‌شوند که از اینکه از آن قدیمی‌تر درست استفاده نمی‌شد دلخورند و می‌خواهند راه و روش درست و حداکثر بهره‌برداری از آن قدیمی‌تر را به دیگران بگویند. تا اینجا همه چیز قابل درک است اما نکته اینجاست که به نظر من اینها دلیل نمی‌شود جدیدتر را نفی کنیم. جالب است که همین داستان با آمدن پدیده‌‌ای جدیدتر تکرار می‌شود.

همانطور که شما نیز به نوعی اشاره کردید در واقع مشکل اصلی در نداشتن نگرش گزینشی و انتخاب هدفمندانه است و گرنه رسانه مورد استفاده به خودی خود از این جنبه، ذاتا دارای ایراد نیست.

به نظر من، هدف کسب اطلاعات و دانش است. برای این هدف، کتاب خواندن یک شیوه است. کتاب‌های صوتی، کانال‌های تلگرام، وبلاگ‌ها، فیسبوک و … نیز می‌توانند در کنار کتاب قرار گیرند مشروط بر اینکه خوشه‌چین خوبی باشیم. من نگرانم، تشویق به کتابخوانی برای مخاطبین بلاگ شما، در جامعه وظیفه‌گرای ما، کتابخوانی را تبدیل به یک چیز مقدس و اخلاقی کند که از نگاه پیروان آن، باید انجام شود چون وظیفه است. به نظر من نسل بعد، به مراتب بیشتر از نسل‌های قبل، باید مهارت گزیده‌چینی بدست آورد. کاملا درست است که اطلاعات در فضای رسانه‌های امروزی و اینترنت، مثل آن علفزار گسترده شده توسط دیگران است. اما اتفاقا آنچه در برابر چشم‌چرانی قرار می‌گیرد گزیده‌چینی است. در خواندن کتاب نیز می‌توان چشم‌چران بود.

——–
مهارت‌های گزیده‌چینی، چیزهای ساده‌ای نیستند و شاید حتی امروز درباره آنها حرف زدن زود باشد. می‌توانند مکانیزم‌های تربیت‌یافته بسیار پیچیده‌ای باشند که نسل آینده به طور رسمی، به فراگیری آنها خواهد پرداخت.

آیا نویسنده می تواند “بی طرف” باشد؟

از بو گفتین…
بوی کتاب واقعا مسحورکننده ست

سلام
خداقوت

کاش وبلاگتون خبرنامه داشت ، تا از مطالب جدیدتون آگاه میشدیم

سلام جناب مدنی.از محمدرضا شعبانعلی به شما رسیدم. پیگیر نوشته هاتون هستم، لطفا با قدرت ادامه بدید. ممنون

منم دیروز از محمدرضا شعبانعلی به اینجا رسیدم و الان دو روزه دارم نوشته هاتون رو میخونم. ممنون که می نویسید. اگه میشد جوری بنویسید که مخاطب موقع خوندنش انسجام ذهنیش رو از دست نده، عالی می شد. تصور من اینه که مطالب خیلی خوبی می گید اما یجورایی شلوغ پلوغه و انحراف از خط فکری برا من خواننده زیاد اتفاق افتاد.