این جمله رو زیاد شنیدید که می‌گن:
گر خواهی نشوی رسوا، همرنگ جماعت شو،
مشکل اینه که جماعت رنگ واحدی نداره و معمولا برای این که بتونید این کار رو بکنید ناچارید اونقدر همه چیز رو میانگین بگیرید و کم‌مایه کنید تا بتونید همرنگ یا میان‌رنگ جماعت بشید. مثل یک رنگ ساده سبز معمولی در نقاشی یک جنگل.
حتما شما هم این طنز رو شنیدید که:
ایرانیه به آلمانیه گفت، چقدر در می‌آری؟ گفت ۳۰۰۰ دلار
چقدر خرجته؟ گفت: ۱۸۰۰ تا
بقیش رو چکار می‌کنی؟ گفت: یه جور خرجش می‌کنم.
بعد آلمانیه پرسید تو چقدر در می‌آری؟ گفت: یک میلیون و پونصد
چقدر خرجته؟ گفت: ۳ میلیون!
بقیش رو چکار می‌کنی؟ گفت یه جوری درش می‌آرم.
این نوشته با الهام از ایمیل یکی از دوستان است.
گاهی ما می خواهیم خودمان را تنبیه کنیم و مثلا سینما رفتن یا کتاب خواندن (که دوستشان داریم) را برای خود ممنوع می کنیم. این موضوع از تنبیه های بدنی می آید که ما در کودکی با آن مواجه شده‌ایم، حالا یا مستقیم یا غیر مستقیم.
اولا این که تنبیه کردن، به شدت عزت نفس را کم می‌کند. بنابراین خود را تنبیه نکنید! فرزند خود را هم تنبیه نکنید. به او مسیر را نشان دهید! مثلا روزی یکی از بچه‌های فامیل می‌خواست دستش را به بخاری بزند! همه شروع به تنبیه و داد و فریاد کردند. من هم با آرامش خاصی، دست بچه را گرفتم و نزدیک بخاری کردم! (تا حدی که نسوزد) کمی که گرمای زیاد را حس کرد، فهمید که دیگر نباید دستش به بخاری بخورد!
