(پاسخ به) کدام را ترجیح می‌دهید؟ یک هفته کار (روزی ۱۵ ساعت) یک هفته استراحت یا هر روز ۸ ساعت؟

پیش نوشت: توصیه می‌کنم قبل از مطالعه نوشته‌های

«کدام را ترجیح می‌دهید؟ یک هفته کار (روزی ۱۵ ساعت) یک هفته استراحت یا هر روز ۸ ساعت؟»

«خوش‌به‌حال/بدبخت ساعت‌مزدها و عاشقان‌کار»

را بخوانید و در دیدگاه هم نظر خودتان را بنویسید. بعد ادامه را بخوانید.

خواستم در این سری از نوشته‌ها یکی از آفات خوب شدن محیط کار را توصیف کنم. از دید بسیاری رویایی خواهد بود که یک هفته را تمام کار کنند و یک هفته را کامل به استراحت،‌ تفریح و سفر بپردازند. البته بسیاری نیز با توجه به محدودیت‌ها این موضوع را نپسندیدند،‌ که می‌توانند بازگردند و پاسخ خود را در صورت عدم وجود یک محدودیت (مثل فرزند یا پدر و مادر) بیان کنند. بیشتر ...

شما پاسخ دهید. سوالی در مورد درستی مهاجرت

چند روز پیش با یکی از بهترین دوستانم صحبت می‌کردم که داشت از کشور می‌رفت. من اون شخص رو در دو حوزه بهتون معرفی می‌کنم:

– می‌توانم بگویم در حوزه نرم‌افزار، جزء بهترین‌‌هایی است که دیده‌ام.

– به لحاظ اخلاقی و مذهبی هم جز سرآمدهاست. کما این که اگر تا کنون در بهترین دانشگاه‌های دنیا استاد نیست یا در بهترین شرکت‌های تکنولوژی نیست، همین موضوع است. او دکتراش رو هم در ایران خوند و همینجا هم کار کرد. بیشتر ...

زحل ۱۵۰ ماه دارد و زمین یکی! با این درد چه کنیم؟

فکر می‌کنم این ویدیوی آلن دباتن، خیلی به حرف‌هایی که می‌خوام بزنم ربط داشته باشه. مخصوصا جاییش که می‌گه:

در این زمانه احتمالا همانقدر بعید است که شما به اندازه بیل گیتس ثروتمند و معروف شوید که در قرن ۱۷ بعید بود که شما به درجات اشراف زادگان فرانسوی دست یابید. اما نکته این است که همچین احساسی وجود  ندارد. توسط مجلات و خروجی رسانه های دیگر احساسی ساخته می شود که اگر شما انرژی داشته باشید، چند ایده هوشمندانه درباره فناوری و یک گاراژ، شما هم می‌توانید یک چیز بزرگ شروع کنید. …. ….

می‌دانید, در قرون وسطا، در انگلستان, هنگامی که آدم بسیار فقیری را می‌دیدید, از آن شخص به عنوان یک “بدبخت” یاد می شد. تحت اللفظی کسی که از برکت بخت بی نسیب بوده، یک بدبخت. این روزها, بویژه در ایالات متحده, اگر شما کسی را در سطح پایین جامعه ببینید, نامهربانانه از آنها به عنوان “بازنده” نام برده می شود. یک تفاوت جدی بین بدبخت و بازنده وجود دارد. که نشاندهنده ۴۰۰ سال تکامل جامعه است، و باور ما به اینکه چه کسی مسئول زندگی ماست. دیگر خدایان نیستند, ما هستیم. ما در صندلی راننده نشسته ایم. بیشتر ...