جامعه سعی می‌کنه ما رو مرتب بترسونه، تا ازش جدا نشیم (بیشترش از روی خیرخواهیه). برا همینه که می‌گن:
گر خواهی نشوی رسوا، همرنگ جماعت شو.
من نمی‌خوام مثل خیلی‌های دیگه بگم این ضرب‌المثل درسته یا غلط. نکتم اینه که
چه ایرادی در رسوا شدن می‌بینید اگر، نتیجه تلاش بالا بردن احتمال رسیدن به یک نتیجه عالی بوده باشد؟
محدثه یک سوالی رو در «چرا کتاب بخوانیم؟ بخش چهارم: تا کتاب‌ها نوشته شوند» مطرح کرد، با این موضوع که:
حرفاتون درسته ولی خب به درآمد مردم هم باید نگاه کرد
مثلا من دانشجو که پول تو جیبیمو هنوز از بابام میگیرم سخته بخام کلیدر محمود دولت آبادی رو بخرم و بخونم
کاش راه حلاتون زیاد آرمانی نبود
مصرف‌گرایی، در واقع یک نظام اجتماعی-اقتصادی (و حتی سیاسی) است که خرید کالا و خدمات بیشتر را طرح‌ریزی می‌کند.در نظر بگیرید که کشور ما در هر ماه فقط 39 تن (۳۹ هزار کیلو) گوشی همراه وارد می‌کند! نمی‌خواهم وارد دلایل مصرف‌گرایی شوم. خیلی از کشورها نیاز به شغل و نیز ایجاد نوعی مالیات غیر مستقیم به کارگران را از دلایل مصرف‌گرایی می‌دانند، اما سوال اینجاست که وقتی اغلب کالاهای مصرفی ما خارجی است، آیا واقعا مالیات دادن و وایجاد شغل در کشورهای دیگر جزء اهداف ما هست یا نه؟
